گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس: جمعه آخر ماه مبارک رمضان قرار هرساله امت اسلامی برای حمایت از آرمان‌های جهان اسلام خصوصاً فلسطین مظلوم است؛ روزی که به‌عنوان روز جهانی قدس نامیده می‌شود و امت اسلامی به تأسی از ملت شریف ایران و با لبیک به فرمان امام خمینی (ره) به خیابان‌ها می‌آیند و فریاد حمایت از قبله اول مسلمین و انزجار از استکبار جهانی خصوصاً رژیم نامشروع صهیونیستی را سر می‌دهند.
این قرار امسال نیز نه‌تن‌ها همانند سال‌های قبل؛ بلکه پرشورتر از آن اتفاق افتاد؛ چراکه چندماه قبل دشمنان جهان اسلام با ترتیب دادن یک جنگ تمام‌عیار ترکیبی، ام‌القرای جهان تشیّع را هدف گرفته بودند؛ بنابراین ملت بصیر ایران صحنه جنگ را به‌خوبی تشخیص داده و از آن زمان، بیش از گذشته اقتدار خود را در میدان‌های مختلف به نمایش می‌گذارند که در این راستا، امسال یک ۲۲ بهمن تماشایی رقم خورد و روز جهانی قدس نیز همین‌گونه تماشایی شد.
ساعت هنوز ۱۰ نشده بود که به‌سمت یکی از مسیر‌های ده‌گانه راهپیمایی روز جهانی قدس در تهران راه افتادم؛ اما انگار این صبح جمعه، با صبح جمعه‌های دیگر فرق داشت؛ این را از جمعیتی که سوار مترو شده بودند، می‌شد دید. ایستگاه فردوسی که رسیدم، پیاده شدم و راهی خیابان انقلاب اسلامی و میدان دفاع از آرمان‌های انقلاب اسلامی شدم.
تقریباً ساعت ۱۰ بود که از میدان فردوسی به همراه جمعیت شرکت‌کننده در راهپیمایی روز جهانی قدس راه به طرف دانشگاه تهران راه افتادم؛ اما جمعیتی که ساعت ۱۰ در خیابان انقلاب اسلامی حضور داشت به مراتب بیشتر از جمعیتی بود که سال‌های گذشته در همین ساعت به راهپیمایی روز جهانی قدس آمده بودند.
گردان‌های بسیج را ابتدا دیدم، بسیجیانی که با لباس نظامی به راهپیمایی روز جهانی قدس آمده بودند تا این پیام را به جهان برسانند که برای مقابله با رژیم نامشروع صهبونیستی و نابودی آن و آزادی قدس آماده هستند؛ فکر نمی‌کردم جمعیت‌شان زیاد باشد؛ اما مسیر را که ادامه دادم، دیدم که تقریباً همه گردان‌های سپاه محمدرسول‌الله (ص) تهران بزرگ با عنوان گردان «الی بیت‌المقدس» به خیابان انقلاب اسلامی آمده‌اند.
پل کالج را رو به پایین که آمدم، تا چشم کار می‌کرد شکوه و عظمت حضور مردم در راهپیمایی روز جهانی قدس بود و پرچم‌های برافراشته‌ای که این شکوه و عظمت را دوچندان می‌کرد؛ از پرچم سه‌رنگ جمهوری اسلامی ایران گرفته تا پرچم‌های کشور‌ها و گروه‌های حامی محور مقاومت مانند حشدالشعبی عراق، حزب‌الله لبنان، لشکر فاطمیون، تیپ زینبیون و... تصاویر سیدالشهدای مقاومت، سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلمیانی که دیگر بی‌داد می‌کرد.
وقتی به چهارراه ولی‌عصر (عج) رسیدم، جمعیت از آن‌چیزی که فکر می‌کردم بیشتر بود، در آن‌جا چند نفر از راهپیمایی‌کنندگان در یک اقدام ابتکاری، به‌روی سکویی رفته و دست‌نوشته‌هایی در دست داشتند که روی آن‌ها نوشته شده بود «تا زنده‌ایم، رزمنده‌ایم» و «ما عاشق مبارزه با صهیونیست هستیم». دست‌نوشته‌هایی که به‌طور کلی مردم با خود به راهپیمایی آورده بودند، حاوی پیام‌های متفاوتی بود؛ علاوه بر مرگ‌بر آمریکا و مرگ‌بر اسرائیل، عده‌ای به ضرورت رعایت حجاب اسلامی در جامعه واکنش نشان داده بودند و برخی نیز برای رژیم‌صهیونیستی خط و نشان کشیده بودند؛ مثل خانمی که در دست‌نوشته‌ای که همراه خود داشت، نوشته بود: «ما اسرائیل را زیر پا له می‌کنیم».
چهارراه ولی‌عصر (عج) را می‌خواستم پشت‌سر بگذارم که به یک‌باره دیدم عده‌ای از جوانان اقدام به آتش زدن پرچم رژیم‌صهبونیستی و آمریکا کرد‌ه‌اند؛ آن هم همراه با سر دادن شعار‌های مرگ‌بر آمریکا، مرگ‌بر اسرائیل و...؛ رسم آتش زدن پرچم‌های مستکبران جهانی در چند جای دیگر راهپیمایی نیز اتفاق افتاد.
بالاخره از میان جمعیتی فشرده‌ای که در چهارراه، ولی عصر (عج) حضور داشتند عبور کردم و در خیابان انقلاب اسلامی به مسیر خود ادامه دادم. در میان جمعیت شرکت‌کننده در راهپیمایی روز جهانی قدس، دهه هشتادی‌ها و دهه نودی‌ها کم نبودند که همراه با والدین خود به خیابان انقلاب اسلامی آمده بودند. معمولاً در این مراسم‌ها همین دهه هشتادی‌ها و دهه نودی‌ها هستند که مراسم را گرم‌تر می‌کنند؛ یعنی هرجا که بساط سرود سلام فرمانده، عزیزم حسین و... به پا شود، همین کودکان و نوجوانان با اشتیاق فراوان به اجرای سرود و یا لب‌خوانی آن می‌پردازند. در این راستا، ۲ پسربچه‌ای که لباس نظامی بر تن داشتند را دیدم که با صدای زیبای خود به‌صورت زنده به اجرای سرود می‌پرداخنند؛ البته از این موارد کم نبود.
«مکتب حاج‌قاسم» عنوان ایستگاهی بود که در مسیر راهپیمایی قرار داشت، از جمعیتی که دور آن جمع شده بود، مشخص بود که در آن خبر‌هایی است؛ بله! داشتند سربند «شهید القدس» و پیکسل‌های عکس حاج‌قاسم را پخش می‌کردند و خیلی از نوجوانان و جوانان برای بستن سربند «شهید القدس» سر از پا نمی‌شناختند.
کم‌کم داشت زمان به اذان ظهر به افق تهران نزدیک می‌شد؛ یکی از راهپیمایی‌کنندگان که دست‌نوشتته بزرگی در دست داشت را دیدم؛ «تل‌آویو تل‌آویو، ما داریم می‌آییم!» از او نظرش را درباره تحولات اخیز رژیم‌صهیونیستی و این‌که این تحولات تا چه اندازه می‌تواند نابودی این رژیم را تسریع بخشد سوال می‌کنم و او می‌گوید: تحولات اخیر اسرائیل یک آینه از آن شکاف عمیقی بین خودشان است؛ چراکه از یک جامعه مصنوعی برخوردارند و صهیونیست‌ها با هم یک‌دل و یک‌دست نیستند و این شکاف بالاخره کار آن‌ها را خواهد ساخت.
زمان دیگر داشت به اقامه نماز جمعه نزدیک می‌شد، برای همین مسیر را سریع‌تر طی کردم تا به دانشگاه تهران برسم، در مسیر چند نفر از مسئولان از جمله سرلشکر محسن رضایی و سردار علی فدوی را دیدم که همراه با مردم به راهپیمایی آمده بودند. وقتی به دانشگاه تهران رسیدم، آنقدر جمعیت زیاد بود که در‌های دانشگاه را بسته بودند و جمعیت را به چند خیابان آن‌طرف‌تر یعنی خیابان «وصال شیرازی» هدایت می‌کردند.
آری! راهپیمایی روز قدس امسال نیز همچون راهپیمایی ۲۲ بهمن تماشایی شد؛ تماشایی از جهت این‌که مردم ثابت کردند که علی‌رغم فشار‌های شدیدی که در جنگ ترکیبی خصوصاً در چندماه گذشته بر آن‌ها وارد شده است، بیش از گذشته مرد میدان حماسه‌ها هستند و آرمان‌های این انقلاب را رها نکرده و همچون آرمان‌ها برای اعتقادات خود، جان‌شان را نیز فدا خواهند کرد.
انتهای پیام/ 113
