آیا روابط عمومی‌ها در ایران از کارایی و جایگاه لازم برخوردارند؟
به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، در آستانه ۲۷ اردیبهشت، روز جهانی ارتباطات و هفته بزرگداشت روابط عمومی قرار داریم، علی‌القاعده هر ساله در چنین روز‌هایی جلسات و مراسم زیادی برگزار شده و در مدح و منقبت واحدی به نام روابط عمومی سخن گفته می‌شود، برای هم هورا می‌کشند و دست می‌زنند و به چند نفری هم لوح تقدیری می‌دهند و بعد هم از سرناچاری چند نفری درخصوص «باید و نبایدهای» فعالیت‌های روابط عمومی، حرف‌های شعارگونه‌ای می‌زنند و خلاصه می‌روند سرکارشان تا سال بعد؟!
سال‌هاست که در کشور ما همین نمایش یا «شوآف» اجرا می‌شود، اما هرگز روابط عمومی به جایگاه واحد، خاص و تأثیرگذار خودش نرسیده است و به نظر می‌رسد که بنا هم نیست که شیوه تغییر کند و طرحی نو در انداخته شود؟!
در بررسی چرایی اینکه چرا روابط عمومی نمی‌تواند نقش و اثرات اداری و اجتماعی خودش را داشته باشد به دلایل بسیار زیاد و مهمی برمی‌خوریم که واکاوی هر کدام از این دلایل خود مثنوی هفتاد من می‌شود.
عمده‌ترین دلیل ناکامی روابط عمومی‌ها و تنزل سطح عملکرد آن‌ها به اشکالات ساختاری و اداری کشور چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی برمی‌گردد که عملکرد روابط عمومی را صرفا در این می‌بینند که «روز‌های جشن پرچم رنگی بزنند و چراغانی کنند و در روز‌های ماتم و عزا نیز پرچم سیاه بزند»؟!
این نگاه رسمی و حاکم بر مدیریت اداری کشور باعث شده است تا روابط عمومی به یک سطح نازل و تشریفاتی تنزل پیدا کند و خیلی هم که هنر کند چند تا پوستر منتشر نماید.
اینکه چه باید کرد تا این وضع تغییرکند قبل از هر چیز باید جایگاه روابط عمومی در کشور در یک دستور کار جداگانه از نظر قانونی تعیین تکلیف شود و وظایف مهمی برایش تعریف شود، تا هیچ مدیری نتواند واحد روابط عمومی را به زیرمجموعه شخصی خودش تبدیل بکند تا بلندگوی تبلیغاتی مدیر شود.
امروزه برخی مدیران روابط عمومی نیز برای حفظ جایگاه اداری خود حاضر نیستد با مدیریت بحث‌های چالشی بکنند و به مدیر بالادست تفهیم کنند که وظیفه ما تهیه بلیط هواپیما و رزرو هتل برای شما و سایر ارکان سازمان نیست، برخی مدیران روابط عمومی نمی‌خواهند اصطلاحا خودشان را «با شاخ گاو» درگیر کنند که صندلی‌شان را ازدست ندهند! ممکن است چند نفری هم بتوانند به مدیر بالادستی شان شرح وظایف را توضیح دهند، اما این مدیران از صددرصد به سه درصد هم نمی‌رسند که درصدد تبیین جایگاه واقعی روابط عمومی برآمده باشند.
متأسفانه در کنار این همه مصیبت روابط عمومی‌ها، این روز‌ها در کشور شاهد ظهور برخی تشکل‌هایی هستیم که در پوشش این نام به دنبال کاسبی‌ها و رانت‌خواری‌های خود هستند.
این جماعت، در سال چندین جشنواره رنگارنگ برگزار می‌کنند و با توافق با مدیران دستگاه‌ها، از ادارات و سازمان‌ها به بهانه‌های مختلف پولی می‌گیرند، مراسمی برگزار می‌کنند و دست آخر هم به همه روابط عمومی یک لوح تقدیر یا تندیس می‌دهند تا مدیر روابط عمومی خوشحال شده و نزد مدیران‌شان «پز اول شدن» بدهند و از آن طرف هم پولی که انجمن گرفته حلال شود!
این است داستان پرغصه و قصه روابط عمومی در کشور ما، اینکه چرا هیچ کس به دنبال چرایی «فشل» بودن روابط عمومی‌ها نیست، چرا مدیران نمی‌خواهند روابط عمومی‌ها وارد مباحث جدی بشوند و به وظایف واقعی خود برسند؛ چرا کسی درصدد این نیست که روابط عمومی‌ها بتوانند خط و مشی‌های اجتماعی دستگاه‌ها را تعیین و تبیین کنند؟ چرا روابط عمومی نمی‌تواند یک پل و رابط واقعی بین افکارعمومی و سازمان‌ها باشد؟ چرا باید روابط عمومی سطحش در حد صدور یک تکذیبیه یا جوابیه تنزل بکند نیست؟ و اگر بخواهیم از این چرا‌ها را پشت سر هم قطار کنیم قطعا و یقینا به ده‌ها مورد دیگر خواهیم رسید.
مخلص کلام اینکه در این ایام باید «جوالدوزی» به تصمیم گیران کلان کشور بزنیم و بگوییم بدجوری به بیراهه رفته و می‌روید و راه را گم کرده‌اید.
- آقایان مسؤول اگر می‌خواهید به بازسازی اعتماد اجتماعی برسید و در جامعه به مقبولیت برسید باید روابط عمومی به جایگاهش برسد.
- اگر می‌خواهید سازمان شما یک سازمان شفاف و شیشه‌ای شود باید روابط عمومی‌ها وارد عمل شوند و این مهم را برعهده بگیرند.
- اگر به دنبال امیدآفرینی هستید باید مدیران دانا و بصیر روابط عمومی این وظیفه مهم را به سرانجام برسانند.
- اگر می‌خواهید آینده‌نگر باشید و بحران‌های پیش‌بینی نشده را رصد و دفع کنید باید مدیرانی را انتخاب کنید که فهم درستی از جامعه و عملکرد سازمان داشته باشند نه اینکه بله قربان‌گوی شما باشند.
خلاصه اینکه اگر به دنبال بسط و گسترش مسؤولیت‌های اجتماعی و عمومی سازمان‌تان هستید این کار فقط از روابط عمومی‌ها برمی‌آید و بس!
منبع: سایت الف
انتهای پیام/ ۱۳۴
