به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، دربرگیری این تصاویر در جهان چنان بود که بسیاری از عکاسان خود را فارغ التحصیل تجربه انقلاب ایران و این رویداد را نقطه عطفی در کارنامه حرفه‌ای خود می‌دانستند.
عکاسی مطبوعاتی به رویداد وابسته است که دهه ۷۰ میلادی و سال‌های منتهی و پس از این دهه؛ جهان شاهد مهمترین تحولات تاریخی خود بود. انقلاب اسلامی ایران، انقلاب نیکاراگوئه، درگیری مجاهدین افغانستان با نیرو‌های شوروی، درگیری‌های مصلحانه جبهه آزادی بخش فلسطین؛ شورش ۱۹۶۹ ایرلند شمالی، اعتراضات مه ۱۹۶۸ فرانسه، جنگ داخلی لبنان، جنگ ویتنام، درگیری‌های نظامی مصر و لیبی و دیگر رویداد‌ها را می‌توان بستری برای توجه بیشتر به عکاسی خبری در جهان دانست. نیاز‌های تصویری سبب شد که آژانس‌های عکس بزرگی همچون سیگما و گاما شکل بگیرد که فقط بر روی فروش عکس‌های خبری متمرکز بودند.
در این دوران این آژانس‌های عکس مهمترین منبع ارائه عکس‌های خبری در جهان بودند که عکاسان خود را برای پوشش وقایع خبری به سراسر جهان اعزام می‌کردند.
انقلاب ایران در ۱۳۵۷ شمسی (۱۹۷۹ میلادی) در کنار دیگر رویداد‌ها چنان مورد توجه جهانیان قرار گرفت که اندشمندان بزرگی همچون میشل فوکو نویسنده و متفکر فرانسوی ترجیح دادند از نزدیک شاهد وقوع این رویداد باشند. فوکو طی ۲ سفر کوتاه خود در سال ۱۳۵۷ سر مقالات متعددی همچون «شورش با دست خالی» و «شورش ایران روی نوار ضبط صوت پخش می‌شود» را برای روزنامه مشهور ایتالیایی کوریر دلا سرا نوشت.
عکاسان بسیاری در سال‌های منتهی به انقلاب ۵۷ ایران و همچنین سال‌های پس از انقلاب، از وقایع و تحولات ایران عکاسی کردند که می‌توان به عکاسانی همچون میشل سبتون، ژیل پرس، دیوید برنت، میشل لیپچیتز، آلن دژان، آلن مینگام، الکس بویی، فرانسوآ لوشون، باب دیر و کریستینا اسپینگر اشاره کرد.
منبع: ایرنا
انتهای پیام/ ۱۳۴
