به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، «محمدرضا لطفی» کارگردان و منتقد سینما در خصوص اجرای عدالت در سینما به ویژه در حوزه اکران اظهار داشت: فیلمسوزی محصول بی توجهی مدیران سینمایی تمامی ادوار به سینما است؛ فیلمسوزی یک ماهیت جداگانه نیست و نتیجه آفتی است که تا آن را درست نکنیم اتفاق مثبتی برای سینما رخ نمی‌دهد.
کارگردان فیلم‌های سینمایی «تعارض» و «روایت ناپدید شدن مریم» افزود: بالاخره بعد از مدت‌ها در سینما شرایطی پیش آمد که چند فیلم همزمان با هم اکران شدند و شاهد این هستیم که بسته اکران به مفهوم آنچه در گذشته شاهد بودیم را تجربه می‌کنیم.
وی یادآور شد: بعد از سال ۱۳۹۸ که کرونا باعث تعطیلی سینما‌ها شد و بعد اتفاقات دیگر باعث عدم اکران فیلم‌ها شد، ما در هیچ دوره‌ای چند فیلم را به صورت همزمان نداشتیم و الآن بعد از ۴ سال گذشته شاهد دوره اکرانی هستیم که چندین فیلم همزمان اکران می‌شود.
لطفی با بیان اینکه واژه‌ای در گذشته وجود داشت به نام «فیلمسوزی» که ما طی این ۴ سال فراموش کرده بودیم متذکر شد: به لطف چینش تعدادی فیلم کنار هم دوباره شاهد این هستیم که این واژه از صندوق واژگان ادبیات سینمایی بیرون کشیده شده و مدام تکرار می‌شود و فیلمسوزی صورت می‌گیرد و در حق یک سری فیلم‌ها بی عدالتی می‌شود و تعدادی از تهیه کنندگان معترض سانس‌های اندک شان هستند.
این سینماگر سپس با طرح پرسشی مبنی بر اینکه در ابتدا باید از خودمان سوأل کنیم آیا چیزی به نام فیلمسوزی در نظام پخش سینمایی داریم؟ تصریح کرد: بله فیلمسوزی وجود دارد و به شکل فاجعه انگیزی هم وجود دارد، اما یک نکته این وسط شکل می‌گیرد؛ اینکه ما باید چه کنیم؟ آیا باید همه فیلم‌ها به صورت نگاه کمونیستی از یک میزان سانس برخوردار باشند تا سیستم بخش نجات پیدا کند و سینما به رونق برسد؟ خیر این گونه نیست و نمی‌توان به مقوله اکران با دیدگاه کمونیستی نگاه کرد!
وی خاطرنشان کرد: نمی‌شود کودکانه و ابلهانه به این مسائل نگاه کرد. سینما محصول غافل ماندن از برنامه ریزی‌هایی است که باید در این سال‌ها صورت می‌گرفت، اما نگرفت. ما سینمایی داریم که نه نظام اکران درست دارد نه تولیدات متنوع و ژانر داریم نه روانشناسی ترکیب اکران و مخاطب داریم که موضوع بسیار مهمی است که چه فیلمی در چه فصلی باید اکران شود.
لطفی در همین راستا اظهار داشت: در هالیوود که بخش عمده‌ای از سالن‌های سینمای جهان را تغذیه می‌کند به شدت روانشناسی می‌شود که مثلاً در بهار یا تابستان باید چه فیلم‌هایی اکران شود؛ وقتی مدارس تعطیل هست چه فیلم‌هایی باید روی پرده باشد و موقع بازگشایی دانشگاه و یا ژانویه چه فیلم‌هایی باید نمایش داده شوند. همچنین روانشناسی وجود دارد که باید این فیلم‌ها کنار چه فیلم دیگری قرار بگیرد.
این عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در پایان این گفتگو افزود: ما در تمامی این سال‌ها سوار بر موجبا یک فیلم چند متر جلو یا عقب رفتیم. ما روی تخته چوبی در اقیانوس سوار هستیم که یک موج ۱۰ متر ما را جلو و موج دیگر ۱۵ متر عقب می‌برد. در واقع هیچ کاری نمی‌کنیم و این قضا و قدر است که سینمای مان را به پیش می‌برد؛ بی تردید در این اوضاع بحرانی باید در ابتدا زیرساخت‌ها درست شوند، اما اگر همچنان بخواهیم شاهد فقدان مدیریت اصولی در سینمای ایران که از سال‌های دور تاکنون وجود داشته و دارد باشیم قطعاً اوضاع سینما سامان نخواهد یافت.
منبع: سینماپرس
انتهای پیام/ ۱۳۴
