به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، سردار «سید محمد باقرزاده» فرمانده کمیته جست و جوی مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح ماجرای پیگیری سرنوشت دختر معلول پنج ساله‌ای از اهالی خوزستان که در زمان دفاع مقدس مفقود شده و خانواده از او بی اطلاع بوده‌اند را بیان کرده است که در ادامه ماجرای آن را می‌خوانید.
به درخواست جناب آقای حبیب عفری‌مفرد از اهالی سوسنگرد خوزستان که تا سال گذشته فرماندار هویزه بود، به ماجرایی ورود کردیم و به نتایجی رسیدیم. این ماجرا از عوارض اجتماعی جنگ محسوب می‌شود که در جایگاه خود از اهمیت خاصی برخوردار است.
مسأله مفقودیت دختر خانمی پنج ساله به نام جمیله عفری‌مفرد از خانواده‌ای پر جمعیت است. این دختر خانم به‌طور مادرزادی از ناحیه دو پا فلج بوده است. با شروع جنگ تحمیلی، جمعی از بانوان با سرپرستی خانم اکرم فتوت (از خیرین تهران و قم) برای کمک به جنگ‌زده‌ها از تهران به خوزستان می‌روند که با این خانواده آشنا می‌شوند و در همین راستا با رضایت خانواده بچه را به تهران برده و از ایشان در آسایشگاه بهزیستی نگهداری می‌کنند. مادر طفل در دو سال اول از طریق خانم فتوت با فرزندش در ارتباط بود، لیکن پس از آن این ارتباط بنا به علل نامعلومی قطع می‌شود.
طی تماسی که با آقای عفری‌مفرد داشتیم، ایشان اظهار کردند که بیش از ۴۰ سال است از خواهرمان خبر نداریم و همه بی‌تاب و مشتاقیم که خواهرمان را ببینیم. ایشان آن زمان پنج ساله بوده که از ما جدا شده و الان باید حدوداً ۴۹ سال سن داشته باشد.
ایشان از اداره بهزیستی و دیگر مجاری پیگیری‌هایی کرده بودند، اما به نتیجه‌ای نرسیدند. در فرآیند جستجو‌ها معلوم شد پرونده ایشان به‌صورت راکد و با عنوان فرشته عفری‌مفرد در سازمان ثبت احوال وجود دارد.
پس از طرح موضوع با آقای دکتر قادری رئیس سازمان بهزیستی کشور، ایشان دستوراتی برای پیگیری همه‌جانبه صادر کردند که متأسفانه نتیجه‌ای حاصل نشد.
همچنین به‌دنبال جستجو‌های بیشتر از طریق سازمان ثبت احوال و سازمان بهشت زهرا (س)، نام ایشان در فهرست متوفیان به‌دست نیامد.
لاجرم تلاش کردیم تا از طریق خانم اکرم فتوت‌جاه که رابط انتقال ایشان به بهزیستی تهران بوده و از وی نگهداری می‌کرده اطلاعاتی به دست آوریم، اما در فرآیند جستجو معلوم شد خانم فتوت در مردادماه سال ۹۴ فوت کرده و در بهشت حضرت معصومه (س) قم به خاک سپرده شده‌اند. رابط دفن این خانم آقای موسی‌زاده (خواهرزاده متوفی) بوده است.
از آقای موسی‌زاده سوال کردیم آیا ایشان از کسی پرستاری و نگهداری می‌کرده؟ ظرف یک ساعت خبر دادند که بله خاله ما دختر بچه‌ای را نگهداری می‌کرده و آن دختر در تاریخ ۲۳ تیر ماه ۶۸ بر اثر بیماری‌های گوارشی به رحمت خدا رفته است و اکنون در بهشت زهرا (س) قطعه ۱۰۹ ب، ردیف ۳۸، شماره ۵۵ دفن است. از آقای تاجیک که مدیرعامل سازمان بهشت زهرا (س) است، خواستیم تصویر آن قبر را برای ما بفرستد و ایشان تصویر قبر را فرستادند و پس از آن متوجه یک اشتباهی شدیم که اشتباه در نگارش بود. احتمالا در ابتدای تشکیل پرونده در بهزیستی، فردی که متولی تشکیل پرونده بوده، به‌علت عدم آگاهی نسبت به ادبیات عرب، اسم ایشان را اشتباه نوشته است. البته اسم جمیله درست است، نام پدر جبار درست است و دوشیزه بودن درست است؛ ولی عفری را با (الف) و آن هم افراوی نوشته است. ولی ثابت شد که این قبر متعلق به همان خانم عفری است.
انتظار داشتیم این خواهر‌ها و برادر‌ها خواهرشان را زنده پیدا کنند و بتوانند پس از چند دهه یکدیگر را ببینند. اما مشیت الهی بر این بوده که این دختر خانم در غربت و مظلومیت از دنیا برود.
از خانم فاتحی معاونت امور آسیب‌های اجتماعی سازمان بهزیستی هم درخواست کردیم جستجو کنند تا بلکه عکس یا فیلمی از این دختر خانم پیدا کنند تا به خانواده‌اش بدهیم که متأسفانه با وجود تلاش‌های صورت گرفته تاکنون نتیجه‌ای به‌دست نیامده است.
با پیگیری از سازمان بهشت زهرا (س) قرار بر این شد خانواده این دختر خانم در روز پنجشنبه ۲۳ ام تیرماه برای نخستین بار و همزمان با سالگرد ایشان بر سر مزارش حاضر شوند و در همین جا از سایر مؤمنین و مؤمنات نیز دعوت می‌کنیم که در اقامه عزای این خانواده شرکت کنند. مراسم بزرگداشت عصر روز پنجشنبه از ساعت ۵ بعد از ظهر در قطعه ۱۰۹ ب بهشت زهرا (س)، ردیف ۳۸، شماره ۵۵ برگزار می‌شود.
در مجموع آنچه مسلّم است، این مسأله جزء آسیب‌های اجتماعی جنگ ناجوانمردانه رژیم بعثی عراق علیه ملت ماست که بین خانواده‌ها فاصله ایجاد کرد و عملا این دختر بچه در پشت جبهه مفقود می‌شود.
در مرتبه دوم جهات عاطفی و مسائل انسانی موضوع است. این خواهر‌ها و برادر‌ها آن زمان کوچک بوده‌اند و الان احساسات و عواطف این‌ها به غلیان در آمده و دوست داشتند خواهرشان را ببینند.
حضور صداوسیما و رسانه‌ها در برنامه بهشت زهرا (س) از جهت اهمیت اولین دیدار و جذابیت آن برای مردم و همچنین استحکام بخشیدن به روابط خانوادگی و تأکید و سفارش به پیوند‌های رحمی در زمان حیات ضروری است.
انتهای پیام/ 141
