گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس‌ـ رحیم محمدی؛ زمانی که دفاع مقدس آغاز شد، نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران به واسطه در اختیار داشتن هواپیما‌های مدرن و به‌روز توانست حرکت سریع ماشین جنگی صدام را دچار اختلال و حتی متوقف کند، اما روند جنگ به شکلی پیش می‌رفت که ارتش عراق روز به روز مجهز‌تر می‌شد و در مقابل، مسیر واردات تجهیزات و قطعات یدکی مورد نیاز بخش‌های مختلف دفاعی کشورمان به‌ویژه نیروی هوایی ارتش از سوی دولت‌های غربی و شرقی بسته شده بود.
این روند تقریباً از زمانی آغاز شد که رزمندگان کشورمان توانستند طی عملیات الی بیت المقدس خرمشهر را چنگال دژخیمان بعثی آزاد و بدین ترتیب موازنه قوا را به نفع خود کنند، اما این موضوع، چون خوشایند بلوک شرق و غرب نبود، آن‌ها تلاش‌های خود را منسجم کردند تا از ادامه این روند به نفع جمهوری اسلامی ایران جلوگیری کنند؛ لذا اتخاذ چنین تصمیمی باعث شد تا هواپیما‌های ارتش جمهوری اسلامی نتوانند همچون روز‌های اول جنگ به پرواز دربیایند.
خلأ به‌وجود آمده جایی نمود پیدا می‌کرد که در طراحی عملیات‌ها نیاز به تهیه عکس هوایی از مواضع دشمن بود؛ پس برای حل این مشکل، محققان دانشگاهی و دفاعی کشورمان بر آن شدند تا با ساخت پرنده‌های بدون سرنشین بخشی از این کمبود عکس هوایی از مواضع دشمن را پر کنند؛ از این روی در سال ۱۳۶۴ اولین پرنده بدون سرنشین با نام «مهاجر» از سوی سپاه ساخته شد که در زمان خود نوآوری محسوب می‌شد. این هواپیما توانست تا حدودی اطلاعات لازم را در اختیار طراحان عملیات‌ها قرار دهد و به همین خاطر در سال ۱۳۶۶ نیز پهپاد دیگری با عنوان مهاجر ۲ تولید شد که به لحاظ آیرودینامیکی (شکل بدنه) نسبت به مهاجر ۱ وضعیت بهتری داشت.
اما وقتی که جنگ تحمیلی به اتمام رسید، ساخت این‌گونه پرنده‌ها از دستور کار خارج نشد و ادامه یافت؛ بدین صورت که پس از مهاجر ۲، پهپادی دیگری با عنوان «مهاجر ۳» با برد و مداومت پروازی بیشتری نسبت به پهپاد مهاجر ۲ طراحی و ساخته شد؛ ضمن اینکه بدنه و بال آن، مجدداً طراحی شد و به تولید انبوه رسید تا بتواند توسط پرتابگر JATO با طول ریل صفر و یا با چرخ از روی باند به پرواز درآید.
بعد از آن یعنی در سال ۱۳۸۰ اولین تست مهاجر ۴ صورت گرفت و در سال ۱۳۸۱ به صحنه عملیاتی وارد شد. در سال ۱۳۹۷ نیز پهپاد دیگری از خانواده مهاجر یعنی مهاجر ۶ تولید شد که دارای قابلیت رزمی و شناسایی بود؛ پهپادی که مداومت پروازی آن حداقل ۱۲ ساعت است و می‌تواند علاوه بر حمل محموله‌های تصویربرداری، بیش از ۴۰ کیلوگرم محموله رزمی اعم از راکت و بمب (بمب هوشمند نقطه‌زن قائم) را هم حمل کند.
البته این پایان کار نبود؛ چرا که روز گذشته عضو جدیدی به نام «مهاجر ۱۰» به خانواده پهپادهای مهاجر اضافه شد؛ پهپادی که دارای مداومت پروازی ۲۴ ساعت در ارتفاع هفت هزار متری و با شعاع عملیاتی ۲ هزار کیلومتری است و از بیشینه ظرفیت سوخت ۴۵۰ لیتری و بیشینه وزن محموله ۳۰۰ کیلوگرم برخوردار است.
همچنین حداکثر سرعت این پهپاد ۲۱۰ کیلومتر بر ساعت بوده و قابلیت حمل انواع مهمات و بمب‌های قائم، الماس و دستواره را دارد. پهپاد مهاجر ۱۰ مجهز به سامانه‌های جنگ الکترونیک و اشراف اطلاعاتی نیز هست.
انتهای پیام/ 231
