به گزارش دفاع پرس از استان گلستان، دانشجوی شهید محبعلی عودی، یکی از سرداران شهید استان گلستان است که در سطور زیر زندگی پربارش را مرور می کنیم:
سردار شهید محبعلی عودی فرزند علی اکبر 17 شهریور سال 1340 در شهر کلاله چشم به جهان گشود و در دامن مادری پاک و پدری مومن تربیت یافت. در طول تحصیل همواره از دانش آموزان ممتاز به حساب می آمد. با هوش و استعداد قابل توجه خود و بروز حسن رفتار، همواره در این دوران مورد توجه معلمان قرار داشت. در مواقع فراغت از درس و تحصیل با شور و اشتیاق فراوان خود را به جلسات مذهبی می رساند تا با فراگیری علوم دینی و معارف قرآنی، تعالی روحی خود را فراهم آورد. با وارد شدن به مقطع دبیرستان در رشته ی علوم تجربی، دور جدید زندگی ایشان آغاز شد و این بار با معرفتی عمیق تر و مستحکم تر، با شرکت فعال در جلسات شبانه ی مذهبی، سمت و سوی زندگی خود را در مسیر اسلام حقیقی جهت بخشید. در همین مقطع به جهت تقوی و دانش، تلاش و کوشش بی حد و حصر و مهر فراوانش به همنوعان، شرایطی را فراهم آورد که هم سن و سالان و هم دوره های تحصیلش بتوانند برای رفع مشکلات مالی و فکری بدون هیچ دغدغه به او مراجعه کنند.
در دوران انقلاب با برپایی نمایشگاه ها و شرکت در مبارزات و پخش اعلامیه به شکل شایسته ای، محبت خود را به امام (ره) و تلاش های پیامبرگونه او نشان داد.
در سال 1357 با اتمام دوران دبیرستان دیپلم گرفت و در همان سال در آزمون سراسری در رشته ی دامپزشکی پذیرفته شد.
او پس از پیروزی انقلاب اسلامی، با جهاد مخلصانه ی خود سهم به سزایی در برپایی نهادهای انقلابی شهر کلاله، به ویژه تشکیل جهاد سازندگی آن داشت. با شروع جنگ تحمیلی به جبهه های حق علیه باطل شتافت. در همان آغازین روزهای حضورش در بخش مخابرات سروآباد در جبهه ی غرب مشغول خدمت شد. در انجام ماموریتهایی که به او محول می شد جدیت و شجاعت بی نظیری داشت.
درطول حضور پر خیر و برکتش در آن جا آن چنان رفتار دل پسند و صمیمانه و رافت گونه ای با رزمندگان اعزامی و پیشمرگان مسلمان کُرد از خود به جا نهاد، که همواره با ایشان به عزت و احترام رفتار می شد.
مدتی بعد به علت اهمیت محور سرو آباد – مریوان، از سوی سردار حاج احمد متوسلیان او به فرماندهی این محور منصوب شد.محبعلی پس از انجام ماموریت های متعدد در خطه خونین کردستان، سرانجام پنجم آبان ماه سال 1363 در کنار جاده ی اصلی سنندج ـ مریوان در روستای «یناباد» به دست عوامل گروهکهای ضد دین و ضد انقلاب به شهادت رسید.
پس از شهادتش هم کلاسی های او در دانشگاه تهران در پیامی اینگونه از او یاد کردند:
شهادت در راه حسین(ع) چونان آب گوارایی است که در عطش تابستان، بر کام تشنه کامی ریخته شود و شهید بزرگوارمان «محبت علی عودی» عاشق تشنه کامی بود که هیچ چیز جز شربت گوارای شهادت هُرم سوزاننده عشقش را فرو نمی نشاند ، هم او بود که در این وانفسای روزگار ستم، که شرق و غرب نابودی حق را کمر بسته اند، با شهادت قهرمانانه ی خویش مشت آهنین بر فرق ستمکاران کوبید.
بخشی از وصیتنامه شهید:
بارالها برای گریز از سنگینی بار گناهانم هیچ راهی سراغ ندارم به جز آن که به درگاه تو روی آورم و از تو استعانت بجویم. زیرا که تو در کتاب وحی فرموده ای که رحمان بر تمام خلائق و رحیم بر مومنان هستی، با تمام عشقم می خواهم در راه تو فنا شوم و جانم را نیز که تو آن را عطا فرموده ای، می خواهم در راه اعطلای دین تو و احقاق حق بندگان مظلوم تو و جاودانگی سیره و سنت پیامبرت محمّـد(ص) فدا کنم. در پایان با ایمان به فجر و بر آمدن سپیده از پس گذر تباهی ها و نوید پیروزی مستضعفان بر مستکبران گیتی نکاتی چند را متذکر می شوم:
1- شما را توصیه به تقوای الهی می کنم که وصیت مقتدایم علی (ع) است.
2- اطاعت از ولایت فقیه که فلسفه ی انقلاب اسلامی است و تحرک شیعه نیز از آن است.
3- اگر جنازه ام را به دست آوردید در کلاله دفن شود و اگر مفقود گردید بهتر زیرا که غریبی پیکرهای معطر امام حسین و یارانش و هم چنین مظلومیت شهدای گمنام اسلام برایمان بهتر محسوس گردد.
4- از مال دنیا فقط یک ساعت و هزار تومان پول دارم، آن ها را صرف نماز و روزه برایم نمایید.
5- مقداری کتاب درسی دانشگاهی دارم، مایلم که به کتابخانه ی دانشگاه تهران اهدا کنید تا مورد استفاده ی عزیزان دانشجو قرار گیرد.
