دیالوگم در «از کرخه تا راین» را فراموش نمی‌کنم

«اصغر نقی‌زاده» بازیگر باسابقه سینمای دفاع مقدس در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌‎پرس، درباره ایده اکران دیالوگ‌های ماندگار فیلم‌های این حوزه در بیلبوردهای سطح شهر تهران، اظهار داشت: یادآوری دیالوگ‌ها ایده خوبی است اما معمولا اینگونه است که تا هفته دفاع مقدس می‌شود، همه به فکر می‌افتند که باید کاری هم درباره جنگ و دفاع مقدس انجام دهند. وقتی هم که تمام می‌شود، همه سراغ مناسبت‌های بعدی می‌روند و می‌گوید، بدوید روز مادر شد، بدوید روز پدر شد، بدوید رمضان شد! همه چیز مناسبتی و هفتگی است.

وی با انتقاد از نگاه مناسبتی و زودگذر به پدیده‌های فرهنگی، افزود: وقتی هفته دفاع مقدس هم تمام می‌شود، گویی همه فراموش می‌کنند که چنین میراثی وجود دارد. همه منتظر می‌مانند تا یک سال بعد باردیگر هفته دفاع مقدس شود و بعد هم با خود بگویند، برویم سراغ اصغر نقی‌زاده تا برایمان حرف بزند!

نقی‌زاده درباره ماندگارترین دیالوگ سینمای دفاع مقدس از نگاه خود گفت: من دیالوگی در فیلم «از کرخه تا راین» داشتم که خیلی آن را دوست دارم. همان جایی که به ملاقات سعید می‌روم و می‌گویم «دلم می‌خواهد در رکابت باشم، بگویی بخوان، می‌خوانم، بگویی برقص، می‌رقصم، بگویی بمیر می‌میرم» این دیالوگی بسیار دوست‌داشتنی است که اتفاقا همان زمان هم خیلی ماندگار شد.

این بازیگر سینمای دفاع مقدس که تجربه‌های ماندگاری را هم در کارنامه حرفه‌ای خود داشته است، درباره تفاوت میان دیالوگ‌های ماندگار و شعاری در این دست آثار گفت: هم دیالوگ مهم است و هم نقشی که بازیگر ارائه می‌دهد. خیلی مهم است که یک بازیگر بتواند حس درست یک دیالوگ را به مخاطب منتقل کند و تماشاگر هم با او هم‌ذات‌پنداری کند. همین همراهی است که باعث می‌شود دیالوگی از یک فیلم در ذهن مخاطبان ماندگار شود و فراموش نشود.

نقی‌زاده درباره اینکه مخاطب دیالوگ‌های ماندگار سینمای دفاع مقدس را بیشتر مردم می‌داند یا مسئولان هم گفت: این از آن دست سوالاتی که می‌توان درباره آن با کارگردان‌هایی صحبت کرد که این دیالوگ‌ها را خلق کرده‌اند. بازیگر تنها این دیالوگ‌ها را ادا کرده و به زبان آورده است. دیالوگی که در از کرخه تا راین داشتم، بخشی از خداحافظی‌های واقعی ما در سال‌های جنگ بود که خودم برای حاتمی‌کیا تعریف کردم و او هم در متن اینگونه آن را نوشت. بازخوانی آن برای هر کسی می‌تواند تأثیری داشته باشد و نسبتی که با واقعیت‌های جنگ دارد آن را تبدیل به یک دیالوگ ماندگار کرده است.

انتهای پیام/ 121