به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، از سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۹۲ (پایان جنگ جهانی دوم) جهان شاهد وقوع ۱۴۹ جنگ مخوف و فراگیر بوده که علاوه بر کشته شدن ۲۳ میلیون نفر در این مقاتله نامتقارن بیشتر از ۲۰۰ هزار نفر نیز در اثر مین‌های مخفی و مواد منفجره بجای مانده از جنگ جان خودرا از دست داده و جمع زیادتری نیز مجروح و معلول شده اند.
در تنهاترین صبح و آشفته‌ترین شب مولود انقلاب اسلامی که همه در تدارک و تهنیت این نوزاد نورانی و این خلعت خدایی بودند، تا بستری آرام و گهواره‌ای امن برایش به پا کنند، ناگهان خزان دلتنگی فرا رسید و انقلاب اسلامی ایران مورد هجوم نا مرسوم و خصومت خونین کرکسان خرابه نشین واقع و این نخل نو نهال در محاصره آتش و نهیب نفرت شرق و غرب قرار گرفت.
در این عرصه پرآشوب و در اوج تاراج زهاک و افراسیاب‌های دوران که جز خود و خدای عالِم، عادل، جمیل و جلیل یاوری نداشتیم، شهرهایمان خاموش و آسمانمان با شلیک شراره تفنگ‌های غیرت و توپ‌های زمین به هوا روشن بود.
غرش طیاره‌های تجاوز گر، ریزش راکت‌های مخرب، صفیر آژیر‌های خطر، جولان آمبولانس‌های امداد رسان و صدای سکوت بی کسی، نفس در قفسمان را حبس و رنگین کمان گلوله‌های رسام، قلب تاریک شب را شکافته و فریاد و فغان ملتی مستقل و مظلوم را به آسمان‌ها می‌برد.
اکسیری که دفاع ما را مقدس کرد
در این سرای بی کسی که هیچ پرنده‌ای هم پر نمیزد، این رزمندگان روشن ضمیر بودند که در پر تو خِرد و اندیشه‌ای نیک با توکل بر خدای جبار و غفار مهر مهتاب در دل و عشق ایثار در" سر" در سرا پرده حریم حُریت زینت بخش زمین و امید افزای زمان شدند و با قلبی آباد و بدور از وابستگی و گویا، چون عروس عجل رهسپار حجله هجرت و شاهراه شهادت و آغوش بندگی گردیدند تا ناموس ایران فرش پای تاتاران نشود.
این داروغه داران دردمند و مه رویان مهر گستر، عنان عمر و کمان دل را به ملک الموت سپردند و، چون پیک حقیقت و حافظ کرامت، جان را به پیشواز مرگ فرستادند.
در شام بی ستاره و بام بیقرار روز‌های نفس‌گیر ملت ایران، درفش داران دانائی بخوبی دریافتند که مقاومت در راه حق، بهترین نوع شکرگزاری از انعام الهی است و پاداش آن نیز با خالق کردگار است.
رزمندگان راه رهایی که به تعبیر حضرت امام علی (ع)، پناهگاه استوار مردم، زینت زمامداران، شکوه دین، تامین کننده امنیت عمومی و باعث قوام جامعه می‌باشند در وانفسای هجوم ناجوانمردانه استکبار جهانی به خاک پاک ایران بزرگ در ۳۱ شهریور ماه سال ۵۹ با هفت خان خدمت و چهل چراغ چالاکی، چون اسطوره استوار، نمادِ نجابت خود را به موج مرگ و خوف خطر سپردند و فارغ از محاسبات مادی، جان را تقدیم جانان کردند و مُلک و مکتب را از دست بُِرد متجاوزان مصون کرده تا بر خلاف قواعد مرسوم جهان، نگاره‌های نیکو و مزیت‌های مقدس این مجاهدان بر لوح جان و تارَک تاریخ ملت سر افراز ایران منقوش و مکتوب گردد.
دفاع مقدس در جمهوری اسلامی ایران عرصه اعجاز مردان خدا و زنان عفیف و شریفی بود که بعنوان یک خیر مطلق و شاه بیت شفق باید در کمال خرد و معرفت و دانایی و زکاوت سینه به سینه به نسل‌های آینده منتقل شود تا قدر و منزلت و مجاهدت بی بدیل بسیجیان خاک نشین و مدافعان مملکت و حافظان امنیت در حافظه زمان و آیینه اعصار جاودانه گردد.
بی مناسبت نیست که امام اول شیعیان جهان خطاب به مالک اشتر چنین می‌فرمایند: «ای مالک» آرزوی سربازان را برآورده و آنان را ستایش بنما، عمل آنان را بیان کن تا شجاعان بشاش و برانگیخته و ترسو‌های بی تفاوت نیز به تلاش و تقلا وادار شوند.
اکسیری که دفاع ما را مقدس کرد
"ای مالک " عنایت ویژه‌ای به سربازان و رزمندگان بنما و مشکلات مالی خود و خانواده هایشان را برآورده کن و با آنان مهربان باش، زیرا که" غفلت از این مدافعان و عدم اکرام و احترامشان؛ فروپاشی و عدم بقاء و استواری کشور را در پی خواهد داشت؛ و به همین منظور نیز امام سجاد (ع) به حاکمان گوشزد میکند که همه سونگر و فرا گیر و بدور از دنیای نیرنگ و فته اموال از رزمندگان اسلام تجلیل کنند و خود نیز با زبان دعا و هدیه حکمت و عزت الهی آنان را تکریم میکند.
رزم آورانی که در اوج خباثت و بی رحمی جهان سلطه و در موسم غربت و بحران تنهایی نظام مقدس جمهوری اسلامی با نگرشی آسمانی و تحفه تقوا و با سیمایی سرخ و صلابتی سبز، تنفر و تباهی جنگ ما را به تقدس و طهارت تبدیل و اقتدار و عظمت ملت بزرگ ایران را به رخ ابرقدرت‌های عالم کشیدند و هیبت پوشالی صدام نادان و اربابانش را به حقارت تبدیل کردند.
مجاهدان دیروز و مظلومان امروز نام قشنگ حسین ابن علی (ع) را توشه و جان خویش را هم با خیال کربلا تبرک نموده و دل را به دریای دادار وصل و به امید صعود به کوه بیقراری و سلسله زلف یار یک چمدان گریه نذر ارباب بی کفن نمودند تا در کشتی شوق و شرف و شادکامی متنعم گردند.
این دلدادگان کوی حسین (ع) که در جام جهان بین خدا؛ شهره شهر شده و آغازی را یافتن که پایانش در ملکوت بود و به طلوعی دل بستند که غروبش میهمان آفتاب ابدیت شد.
شاهدانِ شهیدی که، چون نقطه تسلیم در دایره تقدیر هنرمندانه سر را به سردار هدیه کردند و سعادتمند شدند.
آری؛ بگذار صاحبان مُکنت و منزلت به این، ولی نعمتان ایران بی مهری کنند، اما آنان همچنان ساکنان دائمی قلوب مردمند و اکنون نیز دهلیز دنیای ما مدیون روشنایی آنان و امید آخرتمان هم وابسته به رحمت این عزیزان فداکار است، بدان جهت که شاید دنیای ما به حرمت رزم راستین این سربداران عین دفاعمان مقدس وماندگار شود.
چنین باد.
منبع: ایرنا
انتهای پیام/ ۱۳۴
