به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، خیلی از خرمشهری‌ها او را میشناسند. وقتی بعثی‌ها به شهر هجوم آوردند و خرمشهر را اشغال کردند، رضا دشتی و بسیاری دیگر از بچه‌های خرمشهر مقابل غول بیشاخ و دم رژیم عراق جانانه ایستادند و از شهری که دوستش میداشتند دفاع کردند.
چهارم آبان سال ۱۳۵۹ روز بسیار تلخی بود. از چند روز پیش عراقی‌ها محاصره خرمشهر را کامل کرده بودند و بالاخره چهارم آبان موفق شدند شهر را به تصرف خود درآورند. آن روز، آخرین رزمندگان مدافع شهر دیار خود را در حالی ترک کردند که ۴۴ روز با دشمن تا بن دندان مسلح بعثی جنگیده بودند.
مقاومتی دلیرانه که دشمن هیچگاه تصور آن را هم نمی‌کرد، ولی رزمندگان خرمشهری همراه معدود رزمندگان و پاسدارانی که از دیگر شهر‌ها خود را به خرمشهر رسانده بودند و تعدادی از افسران و سربازان غیور ارتش، با نبردی دلیرانه تا جایی که می‌توانستند دشمن را در پشت دروازه‌های خرمشهر متوقف کردند و بالاخره وقتی مظلومانه و تک تک به شهادت رسیدند و تعدادشان اندک شد، دشمن توانست تصرف خرمشهر را کامل کند.
از فردای آن روز، رزمندگان خرمشهری مقر سپاه پاسداران را بیرون از شهر در کنار جاده آبادان، در ساختمان «هتل پرشین سابق» برپا کردند و بلافاصله برای بیرون راندن دشمن بعثی از خرمشهر، دست به کار شدند. قدم اول شناسایی شهر بود و به دست آوردن اطلاعات از موقعیت دشمن و نیرو‌ها و ادوات و امکاناتش.
مسئولیت این کار مهم را جوان سبزهروی بلندقدی با مو‌های تنک به عهده گرفت که نام کاملش محمدرضا دشتی‌زاده بوشهری بود، اما بچه‌ها او را رضا صدا می‌کردند. رضا دشتی. او با چند رزمنده خرمشهری توانستند در مدت کوتاهی مقدمات نفوذ به شهر را فراهم کنند و با ادوات بسیار ساد‌های مثل تیوب چرخ تراکتور، طناب و تخته، «کلک» (نوعی قایق) بسازند و با عبور از کارون، خود را به شهر برسانند.
از آغازین روز‌های آذرماه ۱۳۵۹ هنوز یکماه از سقوط خرمشهر نمیگذشت که شناسایی‌ها شروع شد. رضا دشتی که طی روز‌های مقاومت، یکی از فرماندهان اصلی مقاومت بود، همراه دوستانش شب‌ها وارد شهر می‌شدند و یکی دو روزی را در خرمشهر می‌ماندند و اطلاعات بسیار مفیدی از دشمن و موقعیت نیروهایش در شهر جمع‌آوری می‌کردند. این شناسایی‌ها تا یک سال و نیم بعد یعنی اوایل سال ۱۳۶۱ که عملیات بیتالمقدس آغاز شد، همچنان ادامه داشت و در طراحی آن عملیات بزرگ که به آزادسازی خرمشهر منجر شد، بسیار کارساز و مفید بود.
وقتی سوم خرداد ۱۳۶۱ بچه‌های خرمشهر وارد شهر شدند بیاختیار از چشمانشان اشک جاری شد. اشک شوق و اشک فراق. آن‌ها آن روز نمی‌توانستند یاد و خاطره رضا دشتی را از دل و جانشان بیرون کنند چراکه رضا در آذرماه سال ۱۳۵۹ وقتی از شناسایی برمی‌گشت، در کنار کارون به شهادت رسید.
رضا دشتی را به حق می‌توان نخستین شهید عملیات «الی بیتالمقدس» نامید هرچند یک سال و نیم بعد از شهادت او، این عملیات آغاز شد در زمانی که حتی هنوز چنین نامی برای عملیات بزرگ به ذهن هیچکسی خطور نمی‌کرد؛ اما در واقع رضا، نخستین شهید عملیات بزرگ آزادسازی خرمشهر است.
انتهای پیام/ 112
