گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس - محمد‌مهدی تقوی؛ عملیات تاریخی «طوفان الاقصی» به زعم دوستان و دشمنان صهیونیست‌ها بزرگ‌ترین ضربه را به اعتبار و حیثیت و امنیت رژیم اشغالگر قدس در طول موجودیت ننگین ۷۵ ساله‌اش وارد آورده است.
یک گروه تقریبا ۱۰۰۰ نفری از مبارزان حماس و شاید برخی دیگر از گروه‌های فلسطینی مثل جهاد اسلامی، ناگهان یک روز صبح، بزرگ‌ترین و مخوف‌ترین حصار نظامی جهان را که از ۲ دهه پیش توسط دژخیمان اسرائیلی پیرامون نوار ۲.۵ میلیون نفری غزه کشیده شده، شکستند و برای نخستین‌بار از روز نکبت (تاسیس رژیم) اقدام به آزاد‌سازی سرزمین‌های اشغالی پیرامون این باریکه کردند.
آنها بلافاصله نزدیک‌ترین دژ نظامی پیشرفته مجهز مرزی رژیم را که بیشتر به فیلم‌های علمی - تخیلی شباهت داشت، با به هلاکت رساندن نگهبانان و سربازان تا بن دندان مسلح درونش، تسخیر، تخلیه و منهدم کردند. سپس ظرف تنها چند ساعت با خلع سلاح پست‌های نگهبانی ارتش و پلیس اسرائیل، وارد شهرک‌های صهیونیست‌نشین شامل سدیروت، کیسوفیم، اشکول و نتیفوت به شعاع ۲۰ کیلومتری شرق نوار غزه شدند؛ منطقه‌ای که جمعیت حدودا ۷۰ هزار نفری از شهرک‌نشینان را در خود جای داده است. حتی با اینکه صهیونیست‌ها تلاش کردند همپالکی‌های خود را از این مناطق تخلیه کنند، اما صد‌ها تن از آنها در این مناطق اسیر شدند.
این غیر از اسرائیلی‌های دانه‌درشت نظامی و امنیتی است که مجاهدان مقاومت به تحقیر‌آمیز‌ترین شکل ممکن یا سر به نیست کرده‌اند یا با لباس زیر از لانه‌های‌شان بیرون کشیده و به داخل نوار غزه برده‌اند. عمده تلفات ۱۰۰۰ نفری صهیونیست‌ها که دیروز از سوی منابع رسمی‌شان اعلام شد و از زمان جنگ ۵۰ سال پیش «یوم کیپور» بی‌سابقه است، مربوط به همان روز نخست عملیات تاریخی مزبور (شنبه ۱۵ مهر) است؛ بیشترین تلفاتی که صهیونیست‌ها از زمان آغاز اشغالگری‌شان در این سامان در یک روز متحمل شده‌اند.
اگرچه پوشش آتش موشکی و راکتی و حمایت پهپادی گردان‌های قسام از این پیشروی‌ها موثر بوده، اما لازم به یادآوری نیست که هیچ یک از تجهیزات مجاهدان شیردل فلسطینی با ماشین جنگی غول‌آسای اسرائیل قابل قیاس نیست. اینجاست که باید نقش تاریخی و پشت پرده عقبه سایبری و جنگال مقاومت فلسطین برای از مدار خارج کردن سامانه پدافندی گنبد آهنین و قطع عمده ارتباطات ستاد فرماندهی ارتش عبری با واحد‌های جنوب غربی‌اش را یادآوری کرد.
در این شرایط دیوار آتش موشکی و راکتی بی‌سابقه‌ای از غزه بر سر صهیونیست‌ها حتی تا تل‌آویو، قدس اشغالی و الجلیل در شمال فلسطین اشغالی آوار شده است. در چند ساعت آغاز عملیات حداقل ۲۵۰۰ راکت شلیک شد و حتی اف ۱۶های آمریکایی در پایگاه‌های هوایی نزدیک غزه زمینگیر شده و به جای پرواز، زمینی از معرکه دور شدند! حجم آتش‌بازی حماس به قدری بوده است که شهرک‌نشینان در مصاحبه‌های تلویزیونی مکرر فریاد عجز سر داده‌اند: «تاکنون چنین چیزی ندیده بودیم».
گردان موشکی قسام، همچنین دست روی نقطه ضعف بزرگ اسرائیل گذاشته و ضمن زیر آتش گرفتن ۲ شهر راهبردی ساحلی فلسطین اشغالی در سمت شمال نوار غزه یعنی عسقلان و اشدود، محور مواصلاتی مهم بین این ۲ قطب انرژی جنوب فلسطین اشغالی را قطع کرده است. همه این اتفاقات در نزدیکی قلب امنیتی رژیم در در صحرای نقب در جنوب فلسطین اشغالی، شامل بزرگ‌ترین تشکیلات امنیتی و جاسوسی اسرائیل، زرادخانه هسته‌ای دیمونا و ۲ پایگاه هوایی بئر شعبا و حاتزریم رخ می‌دهد.
در سراسر این عملیات، فریاد‌های پیروزمندانه «الله اکبر» چه توسط مبارزان خط مقدم و چه در جشن شادی مردمی میلیون‌ها فلسطینی کرانه باختری و نوار غزه - حتی وقتی زیر بمباران وحشیانه رژیم کودک‌کش قرار دارند - قطع نمی‌شود.
این شکر عظمت خدایی است که به این جنبش دست خالی، اما مالامال ایمان، عزت و اقتداری بی‌مانند عطا کرد که جنبش‌های پان‌عربی، سوسیالیست یا سکولار پیشین تاریخ مبارزه اعراب علیه اسرائیل از آن بی‌بهره بودند. در ۷۵ سال نکبتی موجودیت اسرائیل، دولت‌های عربی پادشاهی اردن هاشمی، پادشاهی عربستان سعودی و جمهوری‌های عربی سوریه و مصر، هر کدام با بسیج عمده امکانات نظامی و لجستیکی، ارتش‌هایی صد‌ها هزار نفری و هزاران برابر مجهزتر از رزمندگان امروز مقاومت فلسطین را روانه نبرد‌های بزرگ ۱۹۴۸، ۱۹۶۷ (جنگ ۶ روزه) و ۱۹۷۳ (جنگ یوم کیپور) کردند، اما نه تنها یک متر از خاک مقدس قدس و سرزمین‌های اشغالی فلسطین را پس نگرفتند که خود به صهیونیست‌ها خاک هم دادند.
پس از شکست خوردن هاشمی‌ها، ناصری‌ها، املی‌ها و فتحی‌ها بود که وقتی اعراب به نام «سازش»، در حال فراموش کردن فلسطین بودند، مقاومت اسلامی فلسطین عزم جهاد کرد. جهادی به نام پروردگار قدس و کعبه که تا امروز با دست تقریبا خالی، نه تنها حیثیت از دست رفته اعراب توسط صهیونیست‌ها را پس گرفته، بلکه بیش از همه آنها بخش‌هایی از خاک فلسطین را آزاد کرده است.
منبع: وطن امروز
انتهای پیام/ ۱۳۴
