گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس - عطاءالله رفیعی آتانی؛ یکم - بیش از هفتاد سال پیش فلسطین یک کشور با اکثریت مسلمان بود که تنها سه درصد جمعیت آن یهودی بود. مسجدالاقصی قبله اول مسلمانان و نیز مورد تقدیس همه ادیان به مثابه محور وحدت مسلمانان و نیز محور همگرایی با سایر ادیان الهی در آن قرار داشت. به همین دلیل فلسطین و مسجدالاقصی هیچگاه جز دارای اهمیت درجه اول برای مسلمانان نبوده است.
دوم ـ روح تمدن غرب با محوریت انگلستان و امریکا از آن رو که هیچ رقیب فکری را برنمی تابد ـ چنانچه با بیش از هفتاد سال جنگ با شوروی و با فتح کرملین آنرا ساقط کرد ـ به هدف جنگ با اسلام و نابودی آن با کشف ظرفیت یهود در ایجاد صهیونیسم در صدد برآمدند تا در کنار تلاش‌های فرهنگی و سیاسی یک پادگان فوق پیشرفته نظامی به نام «اسرائیل» را در متن جامعه و جغرافیای اسلامی ایجاد کنند.
سوم – قبل از جنگ فعلی اسرائیل در طی سه جنگ بزرگ قبلی که اعراب در آن به صورت جدی نیز نقش ایفا می‌کردند ـ حتی یکی از جنگ ها، معروف به جنگ شش روزه، که با محوریت جمال عبدالناصر رهبر شجاع مصر شکل گرفت ـ اسرائیل به نحو بسیار پر قدرتی پیروز هر سه نبرد مذکور بود. این در حالی بود که عبدالناصر در پس گرفتن همه آنچه که از مصر در دست انگلستان داشت قبلا پیروز شده بود
واقعا چرا در جنگ با اسرائیل چنین نشد؟ واقعیت روشن این است که اسرائیل یک کشور برآمده از حاصل جمع یهودیان مهاجر و ساکن در اراضی اشغالی نبوده و نیست اسرائیل یک پادگان پیشرفته نظامی است شبیه عین الاسد و در عراق و؛ که غرب با محوریت امریکا برای جنگ با کشور‌های اسلامی تاسیس کرده است. چرا؟ زیرا یهودیان با ساکن شدن در اراضی اشغالی در حالی که دائما درحال جنگ و گریز با مسلمانان و مسیحیان بوده اند از یک اقتصاد پیشرفته در تراز سایر اقتصاد‌های پیشرفته جهان، تکنولوژی پیشرفته در سطح پیشرفته‌ترین کشور‌های تکنولوژیک جهان و.... برخوردار شده اند. خیلی روشن است که اگر همه یهودیان از نوابغ علمی و اقتصادی جهان هم بوده اند تحقق چنین پدیده‌ای در این فاصله زمانی و با این شرایط سیاسی وامنیتی محال بود. واقعیت آن است که غرب با همه ظرفیت علمی، فناوری و اقتصادی این مجموعه نظامی با عقبه اقتصادی پیشرفته را بوجود آورده است.
این واقعیت به طرز بسیار روشنی اخیرا از زبان بایدن شنیده شده که گفت: اگر اسرائیل وجود نداشت آنرا بوجود می‌آوردیم.
چهارم – انقلاب اسلامی در بدو شکل گیری در چهارچوب مبانی دینی به موازات اهتمام برای نجات ایران از استبداد داخلی و استعمار خارجی با مبارزه با اسرائیل هویت سازی کرد، چرا؟
چون انقلاب اسلامی یک انقلاب اسلامی بود که در آن مرز جغرافیایی معنا نداشت. مرز آن اسلام و کفر که نه استضعاف و استکبار بود. اما ایران عزیز دارای این خصوصیت فوق العاده بود که توانسته بود و هست که بالاترین ظرفیت تحقق، تجلی و ظهور اسلام عزیز را در جهان معاصر داشته باشد.
به همین دلیل مبارزه برای آزادی فلسطین به مثابه مبارزه با مرکز فوق پیشرفته غرب برای مبارزه با جهان اسلام هیچگاه از اهمیت غیر از درجه یک در ایران معاصر نبوده است. این هم طبیعی بود، زیرا در غیر این صورت انقلاب اسلامی به مقتضای ذات خود عمل نکرده بود.
پنجم ـ پس از پیروزی انقلاب اسلامی بخش قابل توجهی از مجاهدان بزرگ به این نتیجه رسیده بودند که باید در اولین فرصت ممکن وارد مبارزه حضوری و عملی با اسرائیل شوند و بر آن بودند که ایران آزاد شده است و باید با همان مبنا و همت برای آزادی فلسطین اقدام شود. به همین دلیل بزرگترین جشن پیروزی انقلاب که در اولین سالگرد پیروزی انقلاب برگزار شد با حضور یاسر عرفات که به عنوان نماد فلسطین آنروز بود برگزار شد. شهید محمد منتظری تلاش کرد تا مجموعه‌ای را برای مبارزه با اسرائیل سازمان دهی نماید. و، اما امریکا علاوه بر استفاده از همه ظرفیت‌ها از جمله پادگان صهیونسیتی اسرائیل از طریق سفاک دیگری به نام صدام جنگ مستقیمی را علیه انقلاب اسلامی رقم زد، با همه‌ای اوضاع برخی از فرماندهان جنگ نظیر احمد متوسلیان راهی نبرد با اسرائیل شدند و همه این‌ها به معنای این بود که هیچگاه مساله فلسطین یک مساله درجه دو برای ایران و انقلاب اسلامی نبوده است.
اما جمهوری اسلامی ایران نقش استراتژیک خود را چگونه ایفاد نموده است و می‌نماید؟ این مهمترین پرسشی است که پاسخ می‌طلبد.
از همان روزهاس نخست پیروزی برخی نظیر جاوید الاثر احمد متوسلیان بر آن بودند که حتی با وجود درگیری کشور در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران جنگ اصلی آنجاست بنابراین ما باید وارد یک نبرد مستقیم با اسرائیل شویم. اما امام (ره) با فهم الهی همیشگی استراتژیک خود مثل همه موارد دیگر به درستی تشخیص دادند که به جای حضور مستقیم نظامی اولا باید به تربیت نیروی انسانی لبنانی و فلسطینی و...
این جهاد بزرگ را بر عهده خود آن‌ها گذاشت، بنابراین فرماندهی ولایت فقیه در این نبرد با تربیت نیروی مجاهد عربی و اسلامی هویت پیدا کرد، ثانیا این مجاهدت بزرگ باید تا حد توان مورد حمایت مادی و معنوی جمهوری اسلامی ایران قرار داشته باشد و با این استراتژی حزب الله در لبنان بوجود آمد بوسیله حزب الله کشور لبنان ـ که تا آغاز پیروزی انقلاب تحت تصرف رژیم صهیونستی قرار داشت ـ کاملا آزاد شد و در فلسطین نیز در حالی که برخی از ضعفای فلسطینی دائما در حال یافتن یک راه حل سازش کارانه بی نتیجه بودند، انقلاب اسلامی در حال تربیت نیروی انسانی در منطقه بود که بتواند غده سرطانی صهیونیستی یا همان پادگان نظامی پیشرفته غرب در منطقه را نابود کند؛ و جالب توجه این است که این رویکرد توانسته پس از نجات لبنان و سوریه و اینک در آستانه نجات فلسطین قرار داشته باشد.
اما روشن است که این رویکرد به معنای آن نیست که جمهوری اسلامی ایران تا همیشه اینگونه عمل خواهد کرد و مهمتر از این به معنای نگرانی جمهوری اسلامی از بابت ترس از آسیب رسانی غرب و رژیم صهیونیستی به ایران نبوده و نیست بلکه به این دلیل بوده است که این رویکرد مردمان منطقه را برای برقراری امنیت و همه آرمان‌های اسلامی و انسانی به نحو درونزا و بی پایانی توانمند می‌سازد.
این منطق یک دستاورد عقلائی امروزین را نیز در پی داشته است که:
اگر جمهوری اسلامی بیش از این ورود کند این جنگ به جنگ ایران و آمریکا تبدیل خواهد شد و در آن صورت این حمایت جهانی از فلسطین شکل نمی‌گرفت. حمایتی که انشاالله اراده خدای بزرگ را برای نابودی اسرائیل محقق خواهد کرد. جمهوری اسلامی فعلا بیش از آنکه با سلاح و نیروی نظامی خود با رژیم صهیونیستی و امریکا بجنگد با انسان‌هایی که در مکتب فکری خود در فلسطین و لبنان و. تربیت کرده با آن‌ها مبارزه می‌کند. البته روشن است که صبر و خویشتنداری متضمن در این رویکرد نیز حدی خواهد داشت.
منبع: فارس
انتهای پیام/ ۱۳۴
