گروه استان‌های دفاع‌پرس ـ حجت‌الاسلام‌والمسلیمن «عباس بابائی» مدیر قرارگاه تربیتی امین؛ نشان، برای اینکه به ترافیک سنگین راهپیمایی نخوریم، بیش از ۲۰ کیلومتر ما را در چند بزرگراه دور کرد تا بالاخره به نزدیک‌ترین مکان به راهپیمایی رسیدیم. نه فقط خیابان‌های نزدیک به مسیرهای راهپیمایی، بلکه در حوالی اتوبان‌ها هم ماشین پارک بود. نوع ماشین‌ها نشان می‌داد که از تمام طبقات جامعه در این «جشن» واره‌ی ملی حضور دارند.
ذوق و شوق من برای حضور در این جشن بزرگ، کمتر از بچه‌ها نبود؛ هرچه به خیابان «انقلاب» نزدیک می‌شدیم، هیجان‌مان بیشتر می‌شد! رسیدیم به خیابان انقلاب! وای خدای من! هرچه در سال‌های گذشته، از راهپیمایی تهران در تلویزیون دیده بودم، محو شد؛ واقعیت چیز دیگری بود؛ سیلی مواج در رودخانه‌ی خروشان انقلاب به سمت ساحل ظهور!
اولین تصویری که از این حرکت عظیم مردمی در ذهنم مجسم شد، «راهپیمایی میلیونی اربعین» بود؛ یک‌هدف، یک‌راه و یک‌جمعیت متراکم انقلابی!
انقلابی‌های دهه‌ی هشتاد و نود حضرت سیدعلی، همان شعارهایی را فریاد می‌کردند که سالیان سال انقلابی‌های دهه‌ی چهل و پنجاه حضرت روح‌الله برای آن جانفشانی کردند!
به‌عنوان یک طلبه‌ی ناچیز به «خمینی بزرگ» غبطه خوردم که با کدام نفس قدسی روح حیات را بر ملتی که در آستانه‌ی مرگ بود، دمید که تاکنون در میان این همه از سختی‌ها و ناجوانمردی‌ها، با این جوش و خروش به «صراط‌مستقیم»ش ادامه می‌دهد؟
و به «خامنه‌ای عزیز» که چگونه با این همه از دشمنی‌های خارجی و خیانت‌های داخلی توانسته این انقلاب را مردمی و این مردم را انقلابی نگهدارد؟!
خدا لعنت کند بی‌بی‌سی را! از بس در این سال‌ها در مذمت کیک و ساندیس دروغ گفت، کلاً بساط پذیرایی در مسیر راهپیمایی تعطیل شده بود و الا شیرینی این جشن برای من و فرزندانم دوچندان شده بود!
خیابان پرخاطره‌ی انقلاب به دو بخش رفت و برگشت تقسیم شده بود؛ کاملاً معلوم بود که هرکدام از خانواده‌ها مقداری از این مسیر طولانی را برای راهپیمایی تعيين کرده‌اند که با رسیدن به آنجا از طرف مقابل بر می‌گشتند.
با این حساب، مسیرهای چندگانه‌ی راهپیمایی عظیم تهران که ده‌ها کیلومتر می‌شد، بارها و بارها به قدوم مبارک انقلابیون دهه‌های مختلف متبرک می‌شد و این یعنی یک «رفراندوم میلیونی مردمی» در ۴۵ سالگی انقلاب!
تجربه‌ی اولین ۲۲ بهمن‌مان در تهران بسیار حیرت‌انگیز و شورانگیز بود!
ما هم مثل باقی مردم هنوز خیلی مانده بود به میدان آزادی، برگشتیم؛ حالا صدای رئیس‌جمهور به گوش می‌رسید: «امروز مستقل‌ترین کشور در جهان، «جمهوری اسلامی» است.»
این ملت با این سطح از بصیرت و استقامت، یقیناً می‌تواند همان امت ظهور باشد؛ ان‌شاءالله.
آقاجان! مبارکتان باشد این همه شور و شعور و حضور و سرور!
انتهای پیام/
