به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «ایرج موحد بیات» از دانشجویان ممتاز دانشگاه شریف در رشته الکترونیک بود که بعد از پایان دوره لیسانس برای ادامه تحصیل به هلند رفت تا مدرک کارشناسی ارشدش را ر این کشور اخذ کند. او در آنجا هم دانشجوی ممتاز شد و برای اولین بار ترمینال کامپیوتری دوزبانه فارسی و لاتین را ساخت و طراح و سازنده دستگاه مولتی پلکسرتلکس بود.
سال ۱۳۵۴ از هلند به ایران آمد و در مرکز «خواص» وابسته به دانشگاه شریف کارش را به عنوان مدیر بخش الکترونیک شروع کرد. خدمت سربای‌اش را در حین کار گذراند و سال ۱۳۵۶ کارت پایان خدمت گرفت. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در تحقیقات مخابرات مشغول به کار شد.
صدام به مرز‌های کشور حمله کرد و جنگ شروع شد. خبر رسید شورای عالی دفاع مصوب کرده است که برای پشتیبانی و تامین نیروی انسانی مورد نیاز ارتش همه سربازان منقضی خدمت در سال ۱۳۵۶ خود را به نظام وظیفه معرفی کنند تا ترتیب حضور آنان در جبهه فراهم شود. ایرج نیز باید تصمیم می‌گرفت که بماند یا برود. او، اما با وجودی که از اطرافیان می‌شنید که تو آدم معمولی نیستی و سرباز برای ارتش زیاد است، رفتن را انتخاب کرد و بعد از گذراندن دوره یک ماهه آموزشی در منجیل، راهی اندیمشک شد و به لشکر ۱۶ زرهی قزوین رفت.
مدتی در دزفول ماندند. خبر رسیه بود که خرمشهر به دست بعثی‌ها افتاده، اما کاری از دست ایرج و همرزمانش برنمی‌آمد. یکی از روز‌ها او را به مقر لشکر خواندند و نامه رئیس مرکز تحقیقا مخابرات را به او ابلاغ کردند. دکتر قندی وزیر پست و تلگراف با شناختی که از ایرج داشت نامه‌ای به ارتش زده و او و چند نفر دیگر را فراخوانده بود که باید به سرکار خود برگردند.
او بار دیگر بر سر ماندن و رفتن حق انتخاب داشت. انتخابی سخت که همه او را از رفتن به جبهه منع می‌کردند، اما ایرج می‌دانست رفتن او که حالا سردسته گروهی از نیرو‌های رزمی شده بود چه عواقب و اثراتی بر روحیه نیرو‌ها دارد.
بالاخره بعد از روز‌ها درگیری با دشمن، عملیات نصر طرح‌ریزی شد. صبح ۱۶ دی سال ۱۳۵۹ حمله آغاز شد و ایرج از جمله نیرو‌های لشکر ۱۶ زرهی قزوین در این ماموریت بزرگ شرکت داشت. در آن عملیات او با ترکش‌هایی که به بدنش اصابت کرد شهبد شد و دیگر خبری از او به دست خانواده نرسید. هرچند که بعد از شهادت و تا زمان آزادی اسرا خانواده احتمال اسارت او را می‌دادند اما هیچ خبری از ایرج نشد تا نام او در دفتر شهدای جاویدالاثر زنده بماند.
انتهای پیام/ ۱۴۱
