«حسین عبادی» شهید ورزشکاری که اخلاق را ضمیمه ورزش می‌دانست

به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از همدان، محرم سال ۱۳۴۳ بود که شهید حسین عبادی در همدان متولد شد، از این رو نامش را حسین نهادند تا به عشق حضرت سید الشهدا (ع) تقدیری عاشورایی داشته باشد. شهید عبادی بسیار فعال و پر انرژی بود. با سپری کردن دوران کودکی، وارد دبستان شد و با علاقه تحصیل را آغاز کرد. اوبا توجه به مشکلات معیشتی خانواده‌اش در کنار تحصیل به کار و کسب نیز اشتغال داشت و از این طریق کمک شایانی به امور زندگی می‌کرد. مقطع راهنمایی را در مدرسه شهید جلال سنایی گذراند.

حسین بسیار پر شور و هیجان بود و در کنار کمک به معاش خانواده در باشگاه ورزشی به ورزش می‌پرداخت و مقید به سلامت روح و جسم بود. حسین ورزش رزمی را در برنامه کاری خود داشت و در جلسات ورزشی مدام شرکت می‌کرد و اخلاق را ضمیمه ورزش می‌دانست. با توجه به اوج گیری جریانات انقلاب به فعالیت‌های ضد طاغوتی پرداخت. با نابودی رژیم شاهنشاهی و تشکیل کمیته انقلاب به این تشکیلات پیوسته و مأموریت‌های محوله را مشتاقانه پذیرفت.

فعالیت‌های او در کمیته انقلاب اسلامی تا سال ۱۳۵۹ ادامه داشت و از آن پس با شروع جنگ تحمیلی به جبهه اعزام شد. شهید عبادی در مناطق عملیاتی به‌عنوان فرماندهی رشید و دلاور بسیار مؤثر و کارگشا بود و حضورش همواره مایه آرامش و دلگرمی رزمندگان بود. او مدت‌ها در برابر متجاوزان شجاعانه ایستاد تا آنکه سرانجام مقبول حریم دوست واقع شده و در روز هفدهم بهمن ماه ۱۳۶۳ در سومار توسط نیرو‌های عراقی بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. مزار وی در گلزار شهدا باغ بهشت زادگاهش واقع شده است.

فرازی از وصیت‌نامه شهید:

مگر جلوی مرگ را می‌شود گرفت پس بیایید مرگی با افتخار داشته باشیم؛ و از خدا چیزی را بخواهیم که مولای متقیان در طول زندگی داشت و شمایی که می‌خواهید فردا آینده مملکت را در دستتان بگیرید بیایید و مسئولیت شناس باشید و خدمت به امت حزب الله بکنید؛ و مبادا کسی را از خودتان برنجانید که ازاسلام رنجانیده‌ای و شما‌ای دانش آموزان و همسنگران عزیزم در سنگر مدرسه علاوه بر درس؛ خودسازی را پیشه راهتان کنید وسعی کنیم که فردای قیامت مسئول نباشیم؛ در انجمن‌ها شرکت کنید؛ در دعا‌ها بخصوص دعای کمیل را گرم نگه دارید که بقول امام عزیزمان هر چه داریم از دعا داریم و پیامم برای دوستان خودم؛ امیدوارم که همه آن‌ها مرا از صمیم قلب حلال کنند بخصوص دوستان نزدیک چرا که همیشه موجب رنجش آن‌ها شده‌ام. اگر خواستید راه مرا ادامه دهید؛ گوش به فرمان امام عزیزمان باشید.

انتهای پیام/