به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، «ما کمک نمی‌خواهیم؛ آتش‌بس دائمی می‌خواهیم»، «امریکا به جای فرستادن غذا برای فلسطین، برای کشتار فلسطینی‌ها به رژیم اسرائیل سلاح ندهد»، «چرا امریکا به دنبال یافتن راهی برای نفوذ کمک‌های غذایی به غزه‌ای است که خود و متحدش آن را محاصره کرده‌اند؟» این جملات، تنها بخشی از واکنش‌ها به طرح جدید امریکا مبنی بر احداث یک کریدور ۳۵۰ کیلومتری از قبرس به غزه است.
کریدور ادعایی چیست و چگونه ساخته می‌شود؟
«جو بایدن»، رئیس‌جمهور امریکا پنجشنبه گذشته در سخنرانی سالانه خود در کنگره گفت؛ دستور داده یک اسکله موقت در غزه برای کمک به مردم این باریکه برپا شود. یک روز بعد از سخنان او، ژنرال «پت رایدر»، سخنگوی پنتاگون عنوان کرد که این کریدور، به یک اسکله و گذرگاه نیاز دارد که توسط ارتش ایالات متحده ساخته می‌شود. به گفته رایدر، ساخت این کریدور ۲ ماه طول می‌کشد و ۱۰۰۰ نیروی امریکایی در ساخت آن مشارکت خواهند داشت.
یک مقام دفاعی امریکا نیز در گفتگو با «سی‌بی‌اس نیوز» خبر داد که کشتی‌های حامل مواد غذایی در قبرس بارگیری می‌شوند و بعد به اسکله موقت نظامی امریکا در شرق مدیترانه خواهند رفت. محموله‌ها در این اسکله به کشتی‌های لجستیکی کوچک‌تر منتقل شده و سپس از طریق یک گذرگاه نظامی به ساحل غزه هدایت می‌شوند. بر اساس گزارش‌ها این گذرگاه احتمالا در دریا ساخته خواهد شد و بعد به سمت ساحل غزه هدایت می‌شود تا از حضور نیرو‌های امریکایی در ساحل جلوگیری کند. پس از رسیدن کمک‌ها به گذرگاه، محموله‌ها به سمت ساحل هدایت شده و آنجا توسط دیگر شرکای این طرح توزیع می‌شود.
بر اساس گزارش «سی‌بی‌اس نیوز» کشتی حامل اسکله و گذرگاه شناور آخر همین هفته از ویرجینیا حرکت خواهد کرد. امریکا عنوان کرده امیدوار است از این طریق روزانه ۲ میلیون وعده غذایی به غزه برساند.
«ورسولا فون درلاین»، رئیس کمیسیون اروپا، که برای اجرایی‌شدن این طرح به قبرس سفر کرده است، در مراسم اعزام کشتی اسپانیایی «اوپن آرمز» (آغوش گشوده)، نخستین شناور حامل مواد غذایی به غزه از لارناکای قبرس شرکت کرد. بر اساس گزارش‌ها این کشتی حامل ۲۰۰ تن مواد غذایی است که از سوی یک بنیاد خیریه آمریکایی به نام «آشپزخانه مرکزی جهان» فراهم شده است، اما معلوم نیست چگونه در ساحل ماسه‌ای و کم‌عمق غزه پهلو خواهد گرفت؟
از امارات متحده عربی به‌عنوان یکی از حامیان این طرح نام برده می‌شود. همچنین اعلام شده قطر ۶۰ میلیون دلار برای این کریدور دریایی سرمایه‌گذاری می‌کند.
واکنش‌ها به ابتکار دریایی آمریکا
ایده کریدور دریایی امریکا با استقبال نه‌چندان خوشایندی از سوی رسانه‌ها و مسئولان سازمان ملل روبه‌رو شد. «الجزیره» در گزارشی طرح بندری ایالات متحده را یک «حواس‌پرتی» و «تلاش برای انحراف افکار عمومی» توصیف کرد و نوشت: «این طرح بیشتر از اینکه تلاشی صادقانه برای پایان‌دادن به رنج غزه باشد، جنبه نمایشی دارد».
«تامارا الریفای»، سخنگوی آژانس امداد و کار سازمان ملل متحد برای آوارگان فلسطینی در گفتگو با «الجزیره» با صراحت بیشتری از این طرح انتقاد کرد و با طرح این سوال که «آیا باید چرخ را از نو اختراع کنیم؟» گفت: «ساده‌ترین راه برای کمک‌رسانی به نوار غزه، استفاده از گذرگاه‌های موجود است. گذرگاه‌های زمینی سریع‌تر، ایمن‌تر و مقرون‌به‌صرفه‌تر از مسیر دریایی و پرتاب هوایی هستند. اجازه دهید از آنچه که وجود دارد و قبلاً مؤثر بوده است، استفاده کنیم».
او با تأکید بر اینکه «پرتاب‌های هوایی، بندر‌های موقت دریایی و مواردی از این دست راه‌حل‌های واقع‌بینانه یا پایداری برای جلوگیری از قحطی جاری و در حال وقوع غزه نیست» تنها راه نجات مردم جنگ‌زده و گرسنه غزه را آتش‌بسی پایدار دانست؛ همان درخواستی که تا کنون سه‌بار از سوی امریکا در شورای امنیت وتو شده است!
«واشنگتن‌پست» هم در گزارشی با ابراز تردید جدی در کارآمدی ارسال کمک از طریق دریا، ابتکار کریدوری جو بایدن را یکی دیگر از «سیاست‌های گیج‌کننده امریکا» در خاورمیانه خواند و به نقل از کارشناسان این حوزه نوشت: «اسرائیل نمایش را اجرا می‌کند و ایالات متحده نیز از آن پیروی می‌کند!»
واشنگتن‌پست همچنین به نقل از کمیته بین‌المللی نجات تأکید کرد: «ساخت اسکله موقتی که ممکن است هفته‌ها طول بکشد یا پرتاب هوایی راه‌حل نیست. ایالات متحده باید از نفوذ خود استفاده کند تا اطمینان حاصل کند که اسرائیل محاصره غزه را بردارد، گذرگاه‌ها در شمال غزه را بازگشایی کند و اجازه حرکت امن و بدون مانع به کارکنان و کمک‌های بشردوستانه از جمله سوخت، غذا و لوازم پزشکی بدهد».
این روزنامه امریکایی در ادامه به نقل از یکی از جنگ‌زدگان در محله خان‌یونس نوشت: «جو بایدن به‌گونه‌ای صحبت می‌کند که گویی آنچه در غزه اتفاق می‌افتد کار سلاح‌های امریکایی نیست. واقعیت این است که ایالات متحده بزرگ‌ترین تأمین‌کننده سلاح رژیم اسرائیل است. راه‌حل بحران غزه افزایش کمک‌های غذایی نیست؛ ما به آتش‌بس نیاز داریم تا به این رنج به‌طور کامل پایان دهیم».
واشنگتن‌پست در ادامه بخشی از گفتگو با یک استاد دانشگاه را منتشر کرد که عنوان می‌کرد همدردی بایدن با فلسطینی‌ها تاکتیکی برای آرام‌کردن حوزه‌های انتخابیه امریکاست که با دادن آرای سفید به حمایت دولت او از رژیم اسرائیل اعتراض می‌کنند.
«ای‌بی‌سی نیوز» هم با گزارشی از روی‌آوردن مردم غزه به خوردن علوفه برای فرار از مرگ، تاثیر قطع کمک‌های مالی به «آنروا»، قدیمی‌ترین و کارآمدترین آژانس امدادرسانی به مردم فلسطین را یادآوری کرد.
«بی‌بی‌سی» و «یورونیوز» هم در گزارش‌های جداگانه شیوه‌های امدادرسانی امریکا به مردم غزه ازجمله «ایردراپ» یا ارسال هوایی کمک‌ها را به بوته نقد گذاشت. «بی‌بی‌سی» به نقل از «یان اگلاند»، رئیس سازمان امدادرسانی شورای پناهندگان نروژ نوشت: «پرتاب از هواپیما پرهزینه و تصادفی است».
«یورونیوز» هم با اشاره به کشته‌شدن پنج نفر به خاطر اینکه چتر یکی از محموله‌ها باز نشد، عنوان کرد پرتاب‌های هوایی روشی ناکارآمد برای ارسال کمک است. تحلیلگران در واکنش به مشکلات لجستیکی این طرح خطاب به بایدن تأکید کرده‌اند تنها راه‌حل بحران غزه، سیاسی و آتش‌بس دائم است و بزرگ‌ترین کمک امریکا در صورت صحت ادعایش در همدردی، چیزی جز عدم ارسال تسلیحات به رژیم صهیونیستی نیست.
در غزه چه خبر است؟
فقط بمب‌های آمریکایی نیستند که جان کودکان، زنان و مردم بی‌گناه غزه را می‌گیرد؛ «گرسنگی» و قطحی سایه خود را روی مردم جنگ‌زده این باریکه ساحلی گسترانیده است و کودکان یا بر اثر اصابت گلوله یا سوء تغذیه می‌میرند.
سازمان ملل گزارش داده که حدود یک‌چهارم جمعیت غزه با قحطی مواد غذایی روبه‌رو هستند. امریکا در هفته گذشته با ارسال مواد غذایی از طریق هوا، مانور گسترده‌ای به راه انداخت، اما کشته‌شدن پنج نفر به خاطر بازنشدن چتر محموله‌ها به انتقاد‌ها از این شیوه دامن زد.
رژیم اسرائیل نیز با کشتار بیش از ۱۰۰ فلسطینی که برای دریافت این کمک‌ها در یک نقطه جمع شده بودند، گواهی داد که این بسته‌های غذایی به‌جای کمک، حکم طعمه‌هایی دارد که به کشتار گسترده‌تر کمک می‌کند. وتوی پیشنهاد‌های آتش‌بس پایدار در شورای امنیت، کمک مالی و تسلیحاتی به رژیم اسرائیل و تعلیق کمک مالی به آنروا تنها مرجع کمک‌رسان به غزه، تنها بخشی از مساعدت‌های امریکا به نسل‌کشی در غزه است و حال سوال اینجاست چرا ایالات متحده به‌جای راه‌های تضمین‌شده زمینی برای امدادرسانی به مردم غزه، دنبال احداث یک کریدور ۳۵۰ کیلومتری است؟ چه تضمینی وجود دارد که این کریدور، گذرگاهی برای ورود نیرو‌های نظامی امریکایی نشود؟ چرا به‌جای تلاش برای مرز‌های زمینی و رفع محاصره غزه، راهی که ساختنش دست‌کم ۶۰ روز طول می‌کشد، انتخاب شده است؟ و در این ۶۰ روز چند نفر از اهالی غزه در اثر بمباران و گرسنگی جان خود را از دست خواهند داد؟
منبع: نورنیوز
انتهای پیام/ ۱۳۴
