بزرگترین آرزوی من شهادت است

به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از خوزستان، شهید «مصطفی برفی» در سال ۱۳۳۷ در آبادان به دنیا آمد، پدرش عباس نام داشت. وی در سال ۱۳۶۵ دیپلم ریاضی گرفت سپس به عنوان بسیجی به خدمت سربازی رفت.

مصطفی با پیروزی انقلاب اسلامی، به عضویت جهاد سازندگی درآمد و سرانجام در ۳۰ مهرماه ۱۳۵۹ بر اثر اصابت ترکش موشک آرپی جی هفت در جهبه مارد به خدایش پیوست.

فرازی از وصیت نامه شهید؛

بسم الله الرحمن الرحيم

خدمت خانواده عزیزم سلام عرض می‌کنم. امروز ساعت ۶ صبح ۱۸ مهر ماه ۱۳۵۹ است و من می‌خواهم به جبهه جنگ علیه کفار بروم و منتظر دوستم هستم، به همین دلیل تصمیم گرفتم که وصیت نامه ام را بنویسم.

مادر عزیزم من می‌دانم که تو بیشتر از هر کسی برای من ناراحت می‌شوی و می‌دانم که تو آرزو داشتی من خوشبخت شوم ولی بدان که بزرگترین آرزوی من شهادت است زیرا به قول قرآن «ولا تحسبن الذين قتلو في سبيل الله اموا تابل احیاء عند ربهم یرزقون» گمان نکنید آنها که در راه خدا کشته می‌شوند مرده‌اند بلکه زنده‌اند و در نزد خدای خویش روزی می‌طلبند.

آری مادر، من هم مثل بقیه اگر شهید شوم در پیش خدا هستم و تو برای من گریه و زاری نکن. مادر جان از تو می‌خواهم که نمازت را اول وقت و شمرده بخوانی و به خدا نزدیک شوی و مطمئن باش که هیچ چیز به اندازه توجه به خدا تو را تسلی نمی‌دهد. 

برادران عزیزم، ان شاء الله که در زندگی موفق و پیروز باشید و با اشخاص خداشناس و مؤمن دوستی کنید. دنیا بالاخره تمام شدنی است. باید به فکر آخرت بود و به فکر جهان ابدی آنجا که از همه حساب می‌کشند پس نماز را با حضور قلب بخوانید. مطمئن باشید که انسان از عهده کاری که خدا از او می‌خواهد برمی‌آید. امیدوارم که موفق باشید و مرا ببخشید.    

 و اما خواهران خوبم؛ قرآن بخوانید و نماز و روزه‌هایتان را فراموش نکنید. به همدیگر کمک کنید تا در تمامی کارها موفق شوید. امیدوارم که در آینده خوشبخت باشید و بدانید که انقلاب فرزندان آینده‌اش را از شما و امثال شما می‌خواهد. خدا کند که بتوانید این رسالت را به خوبی انجام دهید. من امیدوارم که شما پنج خواهر در آینده مادر فرزندان راستین انقلاب و اسلام باشید. در خاتمه باز از مادر عزیزم می‌خواهم که برای من گریه و زاری نکند و این حقیقت را باور کند که ما زنده هستیم. 

انتهای پیام/