به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «آنان که رفتند کار حسینی کردند و آنان که ماندند، باید کار زینبی کنند»؛ این جمله تجلی آن چیزی است که در دفاع مقدس و بعد از آن توسط حماسه‌سازان آن دوران و ادامه‌دهندگان راه آن‌ها یعنی مادران و همسران‌شان اتفاق افتاد؛ رزمندگانی که کار حسینی کردند و صحنه‌های عاشورایی رقم زده و خونین‌بال به‌سوی پروردگار خویش پرگشودند و با حضرت سیدالشهداء (ع) در بهشت همنشین شدند و مادران و همسرانی که کار زینبی کردند و با صبر و روشن‌گری‌های خود، نگذاشتند تا دشمنان دل‌شاد شده و خون عزیزان‌شان در تاریخ به فراموشی سپرده شود.
تصاویری که در ادامه می‌بینید؛ تجلی «ما رأیتُ إلّا جمیلاً» در قامت استوار و کلام محکم و رسای مادر شهید «احمدعلی قادری» از رزمندگان لشکر ۲۵ کربلا در روز تشییع پیکر مطهر فرزند شهیدش است؛ مادری که از بهمن سال ۱۳۶۴ وقتی فرزندش به شهادت رسید تا شهریور سال ۱۳۷۴ که پیکر او را بازگرداندند، ۱۰ سال چشم‌انتظار فرزند خویش بود؛ اما وقتی پیکر فرزندش را بازگرداندند، همچون حضرت زینب (س)، در مسیری که او رفته بود، جز زیبایی چیز دیگری ندید.
بدون‌شک رفتار زینب‌گونه مادر شهید «احمدعلی قادری»، دقیقاً همان‌چیزی بود که فرزند شهیدش از او می‌خواست؛ چراکه او در فرازی از وصیت‌نامه خود نوشته است: «آری پدر و مادر و خواهر و برادرانم و تمام دوستان و آشنایانم؛ من فرزند کوچک شما براساس رسالت و مسئولیتی که حس نمودم، در راه الله و برای پاسداری و حراست از انقلاب کبیر اسلامی حرکت به‌سوی جبهه نمودم. آری! پدر و مادر عزیزم، دوری من شما را به رنج می‌دهد. مهر و محبت مادری و پدری بر آن است که من در کنارتان باشم؛ ولیکن زمان کنونی اقتضاء چنین چیزی را نمی‌کند. آخر مگر نباید به ندای حسین‌گونه امام امت لبیک گفت؟ امروز من با خون سرخ خود، ندای امام را لبیک می‌گویم؛ مگر خون من از خون علی‌اکبر و علی‌اصغر رنگی‌تر است؟».
انتهای پیام/ 113
