«بوی بهشت»

به گزارش خبرنگاردفاع‌پرس از لرستان، همزمان با سالروز رحلت پیامبر اکرم(ص) و شهادت امام حسن مجتبی(ع) «سیده زهرا موسوی» فرزند شهید والا مقام «سید نور خدا موسوی» که بعد از 10 سال زندگی نباتی به دلیل جانبازی صد درصد،  در شب 28 صفر به سوی معبود ابدی پر کشید دلنوشته ای به یاد پدرش نوشت.

در متن این دلنوشته آمده است:
۶سال گذشت... 
یادم نمی‌رود آن روز ها و شب ها را...   
۱۰ سال زندگی ام بوی بهشت داشت در کنار نفس‌های بابا و من گواهم
اگر جسمش بود کنارمان شاید بزرگترین بهانه اش مادری بود که جسمش را تب دار کرد که مرد خانه اش تب دار نباشد...
مادری بود که نفسش گرفت با تک تک نفس‌های تنگ پدرم... 
مادری بود که خوابِ شب ۱۰ سال، حرام چشمانش شد که مبادا چشمان عزیزش برای همیشه خواب بماند... 
مادرم در زندگیِ من بزرگترین قهرمانی است که به من یاد داد یک مادر می‌تواند برای فرزندانش هم پدر باشد و هم مادر... 
هم غم دار باشد و هم غم خوار... 
هم بیمار باشد و هم پرستار... 
مادر از غم تیمار داری اش می‌سوزد اما باز هم وقتی نگاهش می‌کنی میخندد جوری که دلت قرص باشد و مبادا دلت لحظه ای از غصه ها بلرزد... 
امشب به اندازه ی تمام این سال‌ها حرف گمشده دارم 
اما بهانه‌ها جمع شده اند انگار برای یک شب... آنهم شب ۲۸ صفر
یعنی همان شب آخر
امان از شب آخر
امان از شبی که پرستوی کنج خانه‌مان پر گرفت و پرواز کرد تا آغوش آسمان... 
بابایم خوابیده بود... 
آرام تر از همیشه 
صورتش قرص ماه شده بود 
دلم می‌خواست رخ ماه و مهتابی اش را بوسه باران کنم 
دلم آرام بود از این آرامش بابا 
اما خبر نداشتم پشت این آرامش انگار وعده ها داده بودند به بابا برای بزم آسمانی ها... 
پر کشید بابا
روی دستان مادرم پر کشید 
همان مادری که ۱۰ سال کمرش شکست زیر بار غم‌‌ها اما باز هم ایستاد
پر کشید بابا و بردند جان زهرا را به روی دست ها...
پر کشید و از همان شب محمد همان مرد کوچک خانه مان، به یک‌بار مردانگی سراسر وجودش را پر کرد و شد مرد خانه مان... 
۶سال گذشت
گفتنش به زبان آسان است
اما چه کسی خبر دارد از لحظه لحظه و ساعت‌هایی که گذشت و من ذره ذره سوختم و شکستم پای تختی که ۱۰ سال تمام آرزو هایم مهمانش بود... 
نمی‌دانم حال دلم را چگونه باید فریاد بزنم به گوش اهل زمین و آسمان
اغراق نیست اگر بگویم تمام لحظه‌هایی که در این ۶ سال برایم رقم خورد سخت‌تر بود شاید از تمام آن ده سال...
شاید گمان می‌بردم بزرگتر شدنم دلتنگی هایم را کمتر کند اما چه خیالی داشت دختر بابا 
بزرگتر شدنم غمی از دلتنگی های دخترانه ام را کم که نمی کرد هیچ باید بگویم زیادتر هم شده این روزا دلتنگی‌های زهرای بابا...
پدرم 
خبر داری چقدر دلتنگم؟ 
خبر داری
دلتنگ آغوشت که می شوم پناه میبرم به لباس رزمی که روزها و سالها آغوش گرم تو مهمانش شده بود و حالا شده بهانه ی آرامش زهرا... 
این روز ها آرام و در خلوت هایم حرف دل ها زیاد گفته ام با تو پدر
اگر سراغ قاب عکست بیایی یا به سنگ مزارت نظری بیندازی گواهی خواهند داد برایت از اشک‌هایی که آرام و بی صدا از روی گونه‌هایم سر خورد و گوشه گوشه از قاب عکس و سنگ مزارت را سیراب از درد دل‌هایم کرد... 
۶سال گذشت
چقدر زود گذشت 
زمانی که بودی گمان نمی‌بردم بعد از تو نای ماندن در این دنیا را داشته باشم
اما حالا می‌بینم تو رفتی و من هنوز هم مانده ام... 
این روزها با خودم عهد کرده ام 
حالا که تو رفتی و من بعد تو هنوز هم هستم پس قطعا مانده ام تا ادامه دهنده‌ی راه پاک پدرم باشم... 
مانده ام تا به جهانیان نشان دهم نور خدا ها اگر رفتند اما هنوز هم ادامه دارند... 
مانده ام تا علم راهت را به دوش بگیرم و محکم تر از همیشه در همان مسیری که خون‌ها به پایش ریخته شده قدم بردارم
مانده ام تا سرباز کوچک رهبرم باشم
بابا برایم دعا کن ادامه دهنده‌ی خوبی برای راه پاکت باشم...
این روز ها خیلی دلتنگ دیدارم بابا
حال و روز دل دخترت این روز ها بارانی است
کاش گذری کنی بر خواب های زهرایت تا 
شاید دیداری پدر و دختری مرهمی باشد برای زخم‌های دل پر دردم 
دوستت دارم قهرمان وطنم

انتهای پیام/