گروه استان‌های دفاع‌پرس- «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ امتی که قرآن دارد، درنمی‌ماند. زمین‌گیر نمی‌شود. هوا برایش اختناق‌آور نمی‌شود. این را باید به خودمان بگوئیم. بخشی از خودمان که بعد از شهادت سید مقاومت، اما و اگر در چشم‌مان، کلمه‌نگاری می‌کند و علامتِ سئوال می‌چیند. قرآن، راهِ برون‌رفت از هر بن‌بستی را به روشنی نشان می‌دهد.
کدام بن‌بست از گمانه شهادت حضرت رسول اعظم (ص) در جنگِ احد که سپاه اسلام به هم ریخته بود، مهمتر و راه بندان‌تر؟ خداوند علی اعلا، اما در آیه ۱۴۴ مردم گرفتار، اما و اگر را به نهیب می‌کشد که: «وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ وَمَنْ یَنْقَلِبْ عَلَى عَقِبَیْهِ فَلَنْ یَضُرَّ اللَّهَ شَیْئًا وَسَیَجْزِی اللَّهُ الشَّاکِرِینَ؛ محمد (ص) جز یک پیامبر نیست که پیش از او نیز پیغمبرانی بودند و درگذشتند، آیا اگر او به مرگ یا شهادت درگذشت شما باز به دین جاهلیّت خود رجوع خواهید کرد؟ پس هرکه مرتد شود به خدا ضرری نخواهد رسانید، و البته خدا جزای نیک اعمال به شکرگزاران عطا کند.» این آیتی است روشن بر ادامه راه و آیه‌ای راهنما که پندار بازگشت و حتی رخوت و سستی را به چالش می‌کشد. این درسی است برای تحریر رسمِ مومنان در همیشه تاریخ.
روزگار لبنان امروز و جریان محترم مقاومت هم باید سرمشق از همین آیه بگیرد. قرار نیست بعد از نصرالله همه چیز تمام شود که فتح و نصر به برکت خون شهدا قریب‌تر از قریب خواهد بود؛ «أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِیبٌ؛ همانا یاری خدا نزدیک است.» این وعده خداوند است منتها باید امتحان از سر گذراند. شهادت سید حسن هم از جمله سخت‌ترین امتحانات بود که قطعا افق‌گشایی ویژه هم خواهد داشت.
آنچه باید دانست این است که مقاومت «فردمحور» نیست حتی اگر آن فرد به بزرگی نصرالله باشد. افراد بزرگ این جریان واجب‌الاحترام را «مقاومت‌محور» می‌دانیم. ماندگاری آنان بر منهج مقاومت در برابر ظلم است که آنان را به چنان بزرگی‌ای می‌رساند که بزرگوارترن مردم دنیا هم به احترام‌شان تمام قد می‌ایستند. ما و همباوران‌مان، فراتر از افراد، راه را می‌شناسیم. انتخاب می‌کنیم و پا به آن می‌گذاریم. همراهان را در مسیر می‌یابیم و دست برادری می‌دهیم. با افراد، راه را انتخاب نمی‌کنیم که اگر به هر دلیل ولو شهادت از میان‌مان بروند، از رفتن بایستیم یا مسیر را گم کنیم.
مقاومت در منهج دینی ما بسانِ ریشه است که همیشه به جا می‌ماند. نه سرشاخه‌ها که حتی تنه هم اگر به تبر گرفتار آید یا در زمهریر سرمایی بخشکد، پا جوش‌هایی سر بر می‌آورند و جای درخت را می‌گیرند. این را کسانی که با زبان آب و زمین و درخت آشنایند خوب می‌فهمند. کسانی از هم می‌پاشند که این را تجربه نکرده‌اند. تجربه‌کنندگان، اما به آینده نگاه دارند. به رویش‌هایی که سر از زمین بر می‌آورند و حق زمان را ادا می‌کنند. دشمن هم کور خوانده است که می‌پندارد با بمب و موشک می‌تواند مقاومت را تمام کند. هجوم‌هایی چنین ناجوانمردانه در دراز مدت به پیشران مقاومت تبدیل خواهد شد. این خاصیت خون شهید است که بیدادگران را دامن می‌گیرد. باری، راه نه بن‌بست می‌شود و نه رهروان به آخر می‌رسند. مقاومت ادامه می‌یابد. این سنت الهی است که مقابله با ستم همواره پرچمش در اهتزاز بماند. سنت خداست که ظالمان را بشکند حتی اگر همه‌شان پشت به پشتِ هم داده باشند. دیر نیست آن روزی که صدای خرد شدن استخوان‌های ستم را بشنویم. دور نیست زمانی که پرچم منحوس صهیونیسم را زیر پا داشته باشیم. صبح نزدیک است...
انتهای پیام/
