به گزارش خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، در آستانه سالروز شهادت امام جعفر صادق (علیه‌السلام) قرار داریم. ایشان ششمین امام ما شیعیان هستند که روز ۲۵ شوال سال ۱۴۸ ه. ق به‌دستور منصور عباسی به شهادت رسیدند و مزار ایشان در قبرستان بقیع در مدینةالنبی (صلی الله علیه و آله) قرار دارد.
«انسان ۲۵۰ ساله» حاوی بیانات مقام معظم رهبری در مورد زندگی سیاسی ائمه معصومین (علیهم‌السلام) است که توسط انتشارات «صهبا» منتشر شده است. به مناسبت شهادت امام صادق (ع) بخش‌هایی از این کتاب را در ادامه می‌خوانید:
مبارزه صریح با امویان
از قول «طبری» مورّخ معروف چیزهایی نقل شده که حضرت (ع) ۱۸ سال اول امامتشان را با بنی‌امیه جنگیدند. در این دوران، مبارزه امام صادق (ع) صریح بود؛ یعنی دیگر پرده‌پوشی، تقیه و کتمان در آن نبود. علتش هم این بود که خلفای بنی‌امیه آنقدر سرگرم بودند که فرصت اینکه سراغ امام صادق (ع) و شیعیان بیایند و شدت عمل به‌خرج دهند را دیگر نداشتند...؛ لذا امام صادق (ع) محتاج این نبودند که پنهان‌کاری کنند...
ایشان روز عرفه در عرفات میان این جمعیت عظیم می‌ایستادند و صریحاً و رسماً اعلان می‌کردند که ای مردم! امروز امام و حاکمِ به‌حق، «جعفربن‌محمد (ع)» است و نه حاکم اموی. دلیلش را هم می‌آوردند، نه استدلال کلامی و عقلانی که آن وقت مردم حوصله اینکه این استدلال را گوش کنند، پیداست در آن جمعیت نبود، اما استدلال نوع دیگری... امام (ع) در آن جمعیت بزرگ که می‌ایستادند، سلسله درست امامت را بیان می‌کردند؛ خود پیغمبر امام بودند؛ یعنی پیشوا و رهبر جامعه «ثُمَّ مِن بَعدِهِ عَلِیُّ‌بنُ‌أَبی‌طالبٍ» همان منطق شیعه؛ بعد حسن (ع)، بعد حسین (ع)، بعد علی‌بن‌الحسین (ع)، بعد محمدبن‌علی (ع) و بعد من. خودشان را به‌عنوان امام معرفی می‌کردند و این خیلی جرأت می‌خواست. این، حرف عادی و ساده‌ای نبود و بزرگترین اعلان مخالفت بود و ایشان این کار را در آخر بنی‌امیه می‌کردند.
مبارزه پنهانی با عباسیان
در دوران بنی‌عباس، کار با تقیه و کتمان انجام می‌گرفت؛ علت هم این بود که بنی‌عباس همان شعارهای آل علی (ع) را اظهارات آنها را به زبان می‌آوردند؛ صورتشان، صورت آل علی (ع) و عملشان، عمل بنی‌امیه بود.
در دوران حکومت بنی‌امیه، مبارزه به آن شکل بود؛ در دوران بنی‌عباس که طولانی‌تر بود، به‌صورت مخفیانه‌تری انجام می‌گرفت و بنی‌عباس آن جریان انحرافی‌ای بودند که از یک فرصت استفاده کردند و انقلاب را؛ همان انقلابی را که امام صادق (ع) داشتند به‌وجود می‌آوردند، منحرف کردند و این خطر همیشه انقلاب‌هاست.
مردم آن زمان حواسشان جمع نبود تا سال‌ها بعد، شاید تا ۲۰ سال بعد یا ۳۰ سال بعد مردم مناطق دوردست خیال می‌کردند که بعد از اینکه حکومت بنی‌عباس سرکار آمده بودند، خیال می‌کردند که این، محصول مبارزات آنهاست که برای آل علی (ع) کرده‌اند؛ خیال می‌کردند که حکومت آل علی (علیه‌السلام) همین است و خبر نداشتند که اینها غاصب هستند.
امام صادق (ع) دو مرحله در این دوران طی می‌کنند؛ یکی از سال ۱۱۴ تا خلافت منصور، این یک دوره است که دوران آسایش و گشایش است. آنی که معروف شده به‌خاطر اختلاف بنی‌امیه و بنی‌عباس، ائمه فرصت کردند، برای این دوران است. زمان امام باقر (علیه‌السلام) چنین چیزی نبود. آن زمان، قدرت بنی‌امیه بود و هشام‌بن‌عبدالملک که بزرگترین شخصیت بنی‌امیه بعد عبدالملک بوده است.
بنابراین زمان امام باقر (ع)، نه هیچ‌گونه اختلافی بین کسی و کسی که موجب این باشد که ائمه بتوانند از فرصت استفاده کنند، نبوده است. برای زمان امام صادق (ع) است، آن هم برای این دوران که دورانِ آهسته‌آهسته شروع (شدن) دعوت بنی‌عباس و گسترش دعوت اینها و اوج دعوت شیعی علوی در سرتاسر دنیای اسلام (است.)
انتهای پیام/ 118
