گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: پرونده‌سازی علیه صنعت هسته‌ای ایران از سوی آمریکایی‌ها و غربی‌ها و مقاومت ایرانی‌ها در برابر این زیاده‌خواهی، قدمت بیست و اندی ساله دارد؛ مقاومتی که قطع به یقین مورد تحسین نسل‌های آینده خواهد بود.
اما چرا ایران به سمت صنعت هسته‌ای رفت؟ ایران نیز مانند سایر کشور‌هایی که در کاربرد فناوری هسته‌ای به‌خصوص کشور‌های صنعتی، به موفقیت‌های اعجاب‌انگیزی دست پیدا کرده بودند، حدود نیم قرن پیش؛ یعنی در اواسط دهه سی خورشیدی تصمیم گرفت که اولین سفارش خرید تجهیزات مورد نیاز برای فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی هسته‌ای را از خارج کشور انجام دهد.
بنابراین، یک سال بعد مرکز اتمی دانشگاه تهران تأسیس و با احداث و بهره‌برداری از راکتور تحقیقاتی پنج مگاواتی تهران در سال ۱۳۴۶ سنگ‌بنای علوم و فنون هسته‌ای در ایران نهاده شد و بعد از مدتی سازمانی تحت عنوان «سازمان انرژی اتمی ایران» در سال ۱۳۵۳ تاسیس شد و در جریان آن مرکز اتمی دانشگاه تهران به این سازمان منتقل شد و ماموریت‌هایی مربوط به توسعه فناوری هسته‌ای به‌ویژه تولید برق با استفاده از نیروگاه اتمی در کشور به این سازمان واگذار شد.
طبق گفته کارشناسان، بیش از ۱۴۰ بخش صنعتی و غیرصنعتی؛ از پزشکی و داروسازی و کشاورزی گرفته تا صنعت فولاد و سیمان و پتروشیمی و معدن، بهره‌بردار دستاورد‌های دانش هسته‌ای هستند؛ لذا دانش هسته‌ای نقش مستقیمی در زندگی مردم دارد و مقاومت برای نگه‌داری و توسعه آن منطقی و عاقلانه است و نباید به همین راحتی در مقابل زیاده‌خواهان عقب‌نشینی کرد.
کما اینکه می‌بینیم، قدرت‌های جهانی و سازوکار‌های بین‌المللی به ناحق به‌کار گرفته شده‌اند تا ملت ایران را از بهره‌برداری از دانش هسته‌ای و غنی‌سازی اورانیوم محروم کنند؛ دانشی که دانشمندان جوان کشورمان آنچنان بر این دانش مسلط شده‌اند که دیگر هیچ‌کس قادر به محروم کردن آنها از آن نیست.
بر همین اساس، چند قدرت زیاده‌خواه به بهانه غیر صلح‌آمیز بودن رویکرد ایران نسبت به این فناوری، تلاش می‌کنند که ملت ایران را از غنی‌سازی اورانیوم محروم کنند؛ این درحالی است که ایران جزو اولین کشور‌هایی است که به معاهده «ان‌پی‌تی» (پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای) پیوسته و براساس این پیمان نامه برنامه‌های هسته‌ای خود را تنظیم کرده است.
اما اخیرا وزیر امور خارجه آمریکا مدعی شده است که «اگر ایران خواستار یک برنامه صلح‌آمیز غیرنظامی و نیروگاه اتمی است، راهش این است که مانند دیگر کشور‌ها چند رآکتور ساخته شود و اورانیوم غنی شده را برای سوخت‌رسانی به این رآکتور‌ها وارد کنند»؛ این در حالی است که مقام‌های ایران تاکید کرده‌اند که تولید و به‌کارگیری تسلیحات اتمی جایی در دکترین دفاعی ایران ندارد.
هرچند «سید عباس عراقچی» وزیر امور خارجه کشور پاسخ این ادعا را اینگونه داده است که «تکرار دروغ واقعیت‌های بنیادین را تغییر نمی‌دهد. ایران به‌عنوان یکی از امضاکنندگان معاهده ان‌پی‌تی، کاملا حق داشتن چرخه کامل سوخت هسته‌ای را دارد. علاوه بر این، چندین عضو «ان‌پی‌تی» وجود دارند که اورانیوم را غنی‌سازی می‌کنند؛ در حالی که سلاح‌های هسته‌ای را هم کاملا رد می‌کنند. این باشگاه به غیر از ایران شامل چند کشور آسیایی، اروپایی و آمریکای جنوبی نیز می‌شود.»
علاوه براین، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که برنامه هسته‌ای ایران تحت یکی از سختگیرانه‌ترین برنامه‌های نظارتی و راستی‌آزمایی آن قرار دارد، تاکنون این ادعا را در گزارش‌های فنی متعدد خود اثبات یا تایید نکرده است.
اما زیاده‌خواهان آمریکایی و غربی بدانند که جمهوری اسلامی ایران، با فشار‌های ظاهرا فنی و حقوقی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و فشار‌های سنگین سیاسی و اقتصادی تسلیم اراده آنها نمی‌شود و با قدرت برای حفظ و تامین منافع ملی خود در هرجایی که لازم باشد چه در میز مذاکره و چه در میدان جنگ می‌جنگد و به توسعه صنعت صلح‌آمیز هسته‌ای و غنی‌سازی اورانیوم ادامه می‌دهد و تن به یک توافق سست، شکننده و ظالمانه نمی‌دهد.
انتهای پیام/ ۴۱۱
