وصیت نامه/ شهید حسین زنده بودی؛

نگذارید اسلحه من به روی زمین بیفتد

شهید «حسین زنده بودی» در وصیت‌نامه خود می‌نویسد:من به برادرانم توصیه می‌کنم که این رزمندگان اسلام امام را تنها نگذارید، اسلام را فراموش نکنید.
کد خبر: ۷۴۴۹۷۱
تاریخ انتشار: ۱۹ ارديبهشت ۱۴۰۴ - ۱۶:۱۵ - 09May 2025

به گزارش خبرنگار  دفاع‌پرس بوشهر، شهید حسین زنده بودی در سال ۱۳۴۳ در روستای قباکلکی به دنیا آمد. ایشان بعد از اینکه به عضویت سپاه در آمد در سال ۱۳۶۰ بار دیگر به جبهه اعزام گردید و در جبهه شوش مورد اصابت گلوله دشمن قرار گرفت و مجروح گردید؛ و سرانجام در سال ۱۳۶۱ در عملیات فتح المبین در حالی که فرماندهی دسته رزمندگان را بر عهده داشت به روی مین رفت و به فیض شهادت نائل آمد.

نگذارید اسلحه من به روی زمین بیفتد

متن وصیت نامه شهید:
 
و لا تحسبن الذین قتلو فی سبیل الله اموتابل احیاء عند ربهم یرزقون.
کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند، مرده مپندارید زیرا آنان زنده‌اند و پیش خدا روزی می‌خورند.
 
من که با الهام به این آیه شریفه قرآن کریم و با پیروی از رهنمود‌های امام که حسین وار پیام می‌دهند و علی وار قیام می‌کنند و محمد وار عمل می‌نمایند راه خود را ادامه داده تا به هدفی مقدس که در پیش دارم برسم و آن هدف رسیدن به الله است. من به برادرانم توصیه می‌کنم که این رزمندگان اسلام امام را تنها نگذارید، اسلام را فراموش نکنید، آن را کنار نگذارید.
 
برادر و برابری را از یاد نبرید زیرا پیروزی ما در آن است و روزی که ما خدا گونه شدیم، روزی است که همه‌مان با هم وحدت داشته باشیم روزی است که ملت ما همه‌شان یک حسین باشند، یک عمار باشند، یک ابوذر باشند، یک میثم تمار باشند، یک عمار یاسر باشند. چون ابوذر پیرو خالص محمد بود، عمار یاسر پیرو خالص محمد و قرآن و الله بود ما هم پیرو خالص الله و قرآن و محمد باشیم، زیرا سید و سالار شهیدان حسین بن علی (ع) چگونه دیدیم کربلا حماسه آفریدند و امام حسین فرموده است: مرگ پر افتخار بهتر از زندگی ذلت بار است و ما هم پیروان راه حسین باید مرگ با شرافت را ترجیح دهیم بر زندگی با ذلت و باید در این راه پر افتخار الهی جان ناقابل خود را هدیه نماییم و در راه خدا شهید شویم. بگذار مال و اموالمان از دست داده‌ایم ولی چیزی را خریده‌ایم که از همه چیز بهتر است و آن بهشتی جاودان است که انشاءالله ما رهروان راه الله آن را بخریم و به آن هم همانا که شهدای ما رسیدند.
 
من به پدرم وصیت می‌کنم بعد از مرگ من نگذارید که اسلحه من بروی زمین بیفتد پدر جان وقتی که جنازه را آوردند ولایت پدر جان بگویید جنازه بنده را بگذارند روی زمین و روی من بردار و مرا ببوس ولی تو را خدا قسم می‌دهم که برای من گریه نکنید و وقتی که روی من بوسیدی برای من دعا کن خداوند این توشه پر افتخار را از من بپذیرد و جای من را در بهشت قرار دهند. به برادرم توصیه کنید تا گریه نکند زیرا شهید گریه ندارد؛ و من خودم این راه را انتخاب کرده‌ام و مادرم هم روی من ببوسد.
 
پدر جان من توصیه می‌کنم که بعد از اتمام مجلس ختم من در بسیج ثبت نام کنید و انشاءالله اعزام بشوید به جبهه و سنگر پسرت را نگذار که سنگر من خالی شود و بهانه جویی‌ها را بگذارید کنار. خداوند صاحب تمامی وسایل ما انسان‌ها است. خداوند صاحب جان ما و فرزندان ما است، پس ترس از مال و جان نداشته باشید، زیرا الله حامی تمام چیز‌ها است.
 
انتهای پیام/

 

نظر شما
پربیننده ها