گزارش خبرنگار اعزامی دفاع پرس از مناطق عملیاتی جنوب؛ «حاج قاسم سلیمانی کجا و ما کجا»؛ این جمله را طلبه جوانی میگوید که از دقایق اولیه صبح امروز گوشهی از معراج الشهدای پادگان محمودوند نشسته و منتظر است تا به جمع خادمین شهدا بپیوندد. وقتی از او پرسیدم از اول صبح شما اینجا نشستهاید! با کاروان آمدهاید، گفت من تنها از کرمان آمدهام تا خادم شهدا باشم.
خواستم صحبتهایمان قطع نشود و گفتم پس از شهر سردار سلیمانی آمدهاید، گفت: «بله اما حاج قاسم سلیمانی کجا و ما کجا»؛ جواب دادم شما هم میتوانید مثل حاج قاسم باشید. گفت من طلبه هستم و شیراز درس میخوانم حدود 17 ساعت از کرمان تا اینجا در راه بودم. برای خادمی شهدا آمدهام و به من گفتند که اسمت در لیست نیست و باید صبر کنید تا وضعیتت مشخص شود.
یاد کلیپهای افتادم که از نوجوانان در دوران دفاع مقدس دیدهام. وقتی هر کاری میکنند تا به جبهه بروند و فایده ندارد به اشک و گریه متوسل میشوند. خودشان را هر طوری که شده است به اتوبوس و خط مقدم میرسانند به عشق شهادت.
راستش را بخواهید پاسخ دادن به اینکه چرا این بچهها این طور خودشان را به هزار زحمت به خوزستان میرسانند تا با آنچه که هیچ گاه به چشم خودشان هم ندیدهاند اونس بگیرند برای من هم سخت است. چگونه میشود کسی چیزی را ندیده باشد و او را دوست داشته باشد. چیزی از جنس نور و محبت. البته که باید ریشه این موضوع را در خداشناسی و فطرت انسان یافت کرد. ما در فطرتمان به سوی معبودی گرایش داریم که خداوند یکتاست و هر چیز دیگری غیر از او برای ما ملال آور است.
