به گزارش خبرنگار اعزامی دفاع پرس به مناطق عملیاتی جنوب، «واکس میزنیم، واکس. زائران شهدا تشریف بیاورید واکس بزنیم.» این حرفهای واکسی یادمان شلمچه است. تا ما را میبیند دمپاییهایش را از پا در میآورد و جلوی پای ما جفت میکند. تشکر میکنیم. هر چقدر میگویم نمیخواهم اصرار میکند؛ تو را خدا بیار واکس بزنم. مجبور میشوم کفشهایم را در بیاورم.
چفیهاش را به کمر بسته و دستهایش سیاه سیاه شده است. لایهی واکس روی دستش نشسته است. آفتاب مستقیم روی صورتش میتابد و کارش را انجام میدهد. در حین واکس زدن دنبال مشتری بعدی است.
خانم! واکسیه. آقا! واکسیه. برادر بیا برات واکس بزنم. واکسیه، واکسیه، واکسی. خودش به استقبال زائرین میرود. به زور میخواهد کفشهای مردم را بگیرد. بعضی از زائرین وقتی اصرارش را میبینند مهربانانه بغلش میکنند.
پشت پیرهنش مزین به نام حضرت زهرا شده است. با رنگ قرمز بزرگ و خوش خط «یا زهرا(س)» نوشته است. کارش که تمام میشود چشمش را به کفش زائرین میدوزد تا مشتری بعدی را پیدا کند.
میگوید بچه خوزستان است و یک هفته است اینجا برای زائرین واکس میزند. دنبال آمار نیست چون وقتی میگویم تا امروز چند واکس زدهای؟ میگوید نمیدانم، خیلی. بیشتر از شماره. هر بار که واکس زدنش تمام میشود میگوید« دعا کنید. تو را خدا ما را دعا کنید، دعا کنید شهید شویم!»
