به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس بوشهر، شهید »احمد اسدی» در دهم تیرماه سال ۱۳۴۴ برابر با بیست و سوم ماه رمضان که مصادف با شب قدر بود، در خانه‌ی گلی و محقر، اما سرشار از صفا و صمیمیت «غلامرضا»، فرزند پسری متولد گردید. مادربزرگ دوست داشت نام او را احمد بگذارند. زیرا نام پدربزرگش نیز احمد بود. پدر و مادر هم به واسطه‌ی عشق و محبتی که به پیامبر گرامی اسلام داشتند، نام نیکوی احمد را بر وی گزیدند. تا عشق و محبت «احمدی» در دل او جوانه زند و اخلاق و رفتار «محمدی» سرلوحه‌ی زندگی اش باشد.
متن وصیت نامه شهید:
بسم الله الرحمن الرحیم
پدر و مادر مهربان، این وصیت‌نامه من پس از شهادت است قبل از این که این سعادت نصیبم شود من شروع کرده‌ام.
امیدوارم بتوانم براى خدا و اسلام و قرآن، جان بى‌ارزشم را به الله، آفریننده خود تسلیم نمایم، امیدوارم بتوانم براى شما یک فرزند نیکو و صالح بوده باشم، از شما می‌خواهم پس از شهادتم هیچ گونه گریه و زارى نکنید، بلکه خوشحال باشید، زیرا من پیروز شدم و به آرزوى خود رسیدم؛ و امیدوارم برادران و دوستان من، بعد از من، بتوانند با پایدارى، مرز و بوم این کشور اسلامى را از دست دشمنان پلید و کافر پاک گردانند، مادرجان هر موقع به یاد من افتادى و خواستى گریه کنى و یا این که بر سر قبر من بیایى، آن لحظه به فکر کربلاى حسین (ع) باش که در آن زمان با کافران و ستمگران براى پا برجا ماندن اسلام و آزادى تمام مسلمانان از زیر سلطه یزید جنایتکار جانى، چگونه جان خود و فرزندان عزیزیشان را دو دستى تقدیم حق تعالى نمودند.
مادر مگر على‌اکبر و قاسم و سرباز شش ماهه‌اش در عاشورا در کربلاى حسینى شهید نشدند و مگر حضرت عباس، دو دستش را از کین جدا نکردند، پس من که از آن بزرگواران بیشتر نیستم، بلکه یک بنده گنه کارم.
پدر و مادر مهربان، در آخرین لحظه‌هاى سرخ خدانگهدار.
«احمد اسدى مورخه ۱۳۶۲/۰۷/۲۶
انتهای پیام/
