گروه استانهای دفاعپرس_ «سیده معصومه حسینی»؛ در تاریخ ما، بسیارند فقیهان؛ و فراوانند سیاستورزان. اما کمشمارند آنانی که هم فقیهاند، هم سیاستمدار، و در عین حال، بر قلهی عرفان ایستادهاند.
امام خمینی (ره)، یکی از همان استثناهاست؛ فقیهی که دلش در احکام شریعت میتپید، نگاهش در میدان سیاست میدرخشید، و روحش در افقهای بلند سلوک پرواز میکرد.
او فقط سیاستمداری نبود که نماز اول وقت میخواند؛ بلکه عارفی بود که از شبهای خلوت با خدا، به دل معادلات قدرت میزد و جبههی ظلم را فرو میریخت. در نگاه امام، عرفان نه بهانهی عزلت بود، نه زینت سخنرانیها. بلکه نیروی اصلی برای فهم هستی، برای درک مسئولیت اجتماعی، و برای عبور از سختترین میدانها.
کتاب «آداب الصلوة»اش، گوهر ناب یک سالک است. در «مصباح الهدایة»، اوج نظری عرفان شیعی موج میزند؛ و در نامههایش به همسر یا فرزندان، لطافت و عشق، در کنار عظمت و هیبت دیده میشود. راز اینکه چرا امام، در سختترین لحظات نلرزید، در همین عرفان نهفته است.
کسی که «خود» را فانی کرده، از مرگ نمیهراسد. و کسی که دنیا را گذرگاه میبیند، در برابر هیچ قدرتی تعظیم نمیکند. او به ما آموخت که «سیاست بدون اخلاق، دام است.» و «قدرت بدون تهذیب، فتنهساز» عرفان امام، عرفانی بود که میتوانست جهان را عوض کند. چرا که با مردم بود، با درد بود، و با خدا.
انتهای پیام/