گروه استان‌های دفاع‌پرس- «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ خیلی سخت است در جهانی که به منطقِ «الحق لمن غلب» حرکت می‌کند، به قانون روم گپای فشردن. ما، اما این سختی را بر بال حماسه تحمل کردیم.
دنیا اگر به انصاف نگاه کند گواهی خواهد داد که ما قانومندترینیم حتی در برابر قانون‌شکن‌ترین رژیم عالم. آنان به تعدی و تجاوز خاک و جان و مال هموطنان ما را مورد تعدی قرار دادند. ما -اما- به حکم واجب شرعی، اخلاقی، فطری و حقوقی دفاع، پاسخ‌شان را دادیم. این هم مسئله‌ای است که همه عقلای عالم می‌پذیرند.
یکی از اصول بنیادین حقوق بین‌الملل، نیز حق کشور‌ها در دفاع مشروع از خود است. ماده ۵۱ منشور سازمان ملل متحد به‌صراحت اعلام می‌کند: «در صورت وقوع حمله مسلحانه علیه یک کشور عضو، هیچ چیز در این منشور مانع از حق ذاتی آن کشور در دفاع مشروع از خود نخواهد بود.» همچنین، مطابق قطعنامه ۳۳۱۴ مجمع عمومی سازمان ملل، حمله به اعضای نیرو‌های مسلح کشور‌ها در خارج از مرز‌ها نیز می‌تواند تجاوز بین‌المللی تلقی شود. همچنین ترور دانشمندان علمی، بدون اعلام جنگ، نقض اصل بنیادین حقوق بشر و قواعد منع توسل به زور در حقوق بین‌الملل است. این اقدام، عملاً ترکیبی از جنایت تجاوز، نقض حق حاکمیت ملی، و تروریسم دولتی محسوب می‌شود.
آنچه در ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ از سوی رژیم جعلی و موقت صهیونیستی اتفاق افتاد، از جمله جنایت‌هایی است که ذیل قوانین مصرح بین‌المللی باید پاسخ می‌گرفت. حقوق بین‌الملل نه تنها حق دفاع ما را را به رسمیت شناخته، بلکه بر تناسب، ضرورت و فوری بودن پاسخ نیز تأکید دارد. از این منظر، جمهوری اسلامی ایران، در پاسخ به جنایت‌های چندلایه رژیم صهیونیستی، مشروع‌ترین حقوق بنیادین خود را احقاق کرده است.
آنان به خانه ما هجوم آورده‌اند. خاکِ ما را هدف گرفته‌اند پس باید خشت در برابر خشت از خانه‌شان برداریم. از ما خون ریخته‌اند. باید به ازای خون‌های مطهر شهیدان‌مان، زمین اشغالی و غصبی را به خون نجس‌شان رنگین کنیم. دلیل اقدامی چنین تجربه طولانی مدت به عمر این رژیم است؛ تجربه ثابت کرده است اگر جواب نگیرد، جسورتر می‌شود. بی‌پاسخ گذاشتن جسارت با غرور ملی ما در تضادی آشکار است. ملتی که از دیر باز می‌خواند: «چو ایران نباشد تنِ من مباد/ براین بوم و بر، زنده یک تن مباد» نمی‌تواند تاب بیاورد که دشمن، در بیابان این خاک، بوته‌ای خاشاک را جابه‌جا کند چه رسد به این که شریف‌ترین و بزرگترین سرمایه‌های انسانی ما را هدف بگیرد.
به این مهم توجه باید داشت که اگر کم می‌گذاشتیم، اگر وعده صادق ۳ را در سرزمین اشغالی، مشق نمی‌کردیم، مفهوم بازدارندگی را در سطح منطقه‌ای و بین‌المللی نه تضعیف که بی‌معنا می‌شد. دفاع مشروع، در این معنا، نه فقط یک واکنش، بلکه ابزاری برای پیشگیری از تکرار تجاوز و تضمین صلح پایدار در منطقه است. در شرایطی که رژیم صهیونیستی، به‌رغم محکومیت‌های بین‌المللی، همچنان به اقدامات غیرقانونی خود ادامه می‌دهد، آنچه ایران انجام داد و می‌دهد، متناسب و کاملاً منطبق با موازین حقوق بین‌الملل است.
انتهای پیام/
