گروه استان‌های دفاع‌پرس_ «سیده معصومه حسینی»؛ در روز هجدهم ذی‌الحجه، در داغ‌ترین نقطه‌ی بیابان غدیر خم، پیامبر خدا (ص) فقط سخنرانی نکرد؛ او از مردم بیعت گرفت. این بیعت، صرفاً یک حرکت نمادین نبود، بلکه اعلان مسئولیتی تاریخی بر گردن هر مسلمانی بود که آن روز، سخن پیامبر را شنید و دست علی (ع) را دید که بالا رفت. بیعت غدیر، نسخه‌ی اولیه و نابِ همان چیزی است که امروز به آن «پیمان اجتماعی و ولایتمداری» می‌گوییم.
۱. بیعت در متن خطبه: نه درخواست، بلکه فرمان
در خطبه آمده است: «هان ای مردم! خداوند امر کرده که با علی بیعت کنید... پس با او بیعت کنید و با او بر امامت فرزندانم دست دهید…»
این یعنی بیعت در غدیر: نه یک پیشنهاد انتخاباتی بود. نه یک رأی‌گیری عمومی. بلکه ابلاغ فرمانی الهی از سوی پیامبر به امت بود. پیامبر نخواست علی را انتخاب کنند، بلکه خواست او را به رسمیت بشناسند.
۲. مفهوم بیعت: از ظاهر فیزیکی تا التزام قلبی
در ظاهر، مردم دست در دست علی گذاشتند. مردان، زنان، بزرگان صحابه، حتی کسانی که بعد‌ها از آن عهد برگشتند. اما بیعت فقط یک دست‌فشردن نبود. پیامبر در خطبه می‌فرماید: «مرا امر فرموده که از زبان شما اقرار بگیرم و با دست‌هایتان بیعت کنم...» یعنی: اقرار زبانی + عمل ظاهری = آغاز یک التزام درونی و تاریخی. این نکته بسیار مهم است: بیعت، پایان ولایت نیست؛ بلکه آغاز وفاداری است.
۳. بیعت در غدیر؛ بیعت با چه چیز؟
مردم با چه چیز بیعت کردند؟ با یک شخص؟ یا با یک مسیر؟ یا با خودشان؟ پاسخ: هر سه. بیعت با شخص علی (ع) به‌عنوان ولی‌الله. بیعت با مسیر امامت تا قیامت. بیعت با وظیفه‌ی شخصی خویش برای اطاعت و حمایت
۴. ترک بیعت = شکستن پیمان با خدا
پیامبر در خطبه هشدار داد: «خدا توبه‌ی کسی را که ولایت علی را انکار کند، نخواهد پذیرفت و او را نمی‌آمرزد…» این عبارت بسیار سنگین است. چون پیامبر: بیعت با علی را معادل بیعت با خدا معرفی می‌کند، و انکار آن را خروج از دایره‌ی ایمان. پس غدیر فقط جشن نیست؛ یادآوری یک پیمان بزرگ است.
نتیجه‌گیری
بیعت در غدیر، یعنی آگاهانه در کنار حق ایستادن.
یعنی مسئولیت در برابر امام را پذیرفتن.
یعنی اگر روزی علی تنها شد، تو تنها دلیلش نباشی.
پیام نهایی
ما وارثان بیعت غدیر هستیم. اگر آنان که آن روز دست در دست علی گذاشتند، بعد‌ها پیمان شکستند؛ ما باید نشان دهیم که بیعت فقط برای تاریخ نبود، برای امروز است. غدیر فقط یک بیعت سیاسی نبود. غدیر یک مسئولیت اخلاقی، ایمانی و تمدنی بود... و هست.
در یادداشت پنجم برایتان خواهیم نوشت: «غدیر و پاسخ به شبهات: چرا وصایت انتخابی نبود؟»
انتهای پیام/
