به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از البرز، پس از هشت سال دفاع مقدس ملت ایران در برابر تجاوز ارتش بعث عراق و حامیان جهانی آن، در روز ۲۹ تیر ۱۳۶۷، جمهوری اسلامی ایران به‌طور رسمی پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد را اعلام کرد.
این تصمیم تاریخی، در شرایطی اتخاذ شد که امام «خمینی(ره)» پیش‌تر بارها اعلام کرده بود صلح بدون تنبیه متجاوز، صلحی تحمیلی و ناعادلانه است؛ اما تحولات میدانی، فشارهای بین‌المللی، استفاده گسترده دشمن از سلاح‌های شیمیایی، و نابرابری در توان نظامی و اقتصادی، مسئولان جمهوری اسلامی را به بررسی مجدد ادامه جنگ واداشت.
امام «خمینی(ره)» در پیامی تاریخی، با تأکید بر اینکه تصمیم‌گیری در خصوص پذیرش قطعنامه تنها به‌دست مسئولان نظام اسلامی و بدون دخالت بیگانگان صورت گرفته، اعلام کرد: «قبول این مسئله برای من از زهر کشنده‌تر است؛ ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او این جرعه را نوشیدم.»
ایشان در این پیام، ضمن حمایت قاطع از مسئولان سیاسی و نظامی کشور، تصریح کرد که پذیرش قطعنامه با توجه به تغییر شرایط جنگ و با نظر کارشناسان ارشد اتخاذ شده است و ادامه جنگ بدون امکانات لازم، می‌توانست کیان انقلاب اسلامی را در معرض آسیب قرار دهد.
قطعنامه ۵۹۸ که به‌عنوان واقع‌بینانه‌ترین و جامع‌ترین بیانیه شورای امنیت در جریان جنگ تحمیلی شناخته می‌شود، با درخواست آتش‌بس فوری، عقب‌نشینی نیروها به مرزهای بین‌المللی، تبادل اسرا، و بررسی مسئولیت آغاز جنگ، گامی مهم در پایان‌بخشی به تجاوز رژیم بعث عراق بود
قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد که در تیرماه ۱۳۶۶ به تصویب رسید، به عنوان مصوبه نهایی برای پایان دادن به جنگ تحمیلی هشت ساله ایران و عراق شناخته می‌شود.
این قطعنامه با وجود مخالفت‌های اولیه امام «خمینی» و ملت ایران، به دلیل فشارها و تغییر شرایط، پذیرفته شد و زمینه‌ساز آتش‌بس و پایان جنگ شد. امام «خمینی» این پذیرش را همچون نوشیدن جام زهر توصیف کرد.
جنگ تحمیلی عراق علیه ایران از ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ آغاز و تا سال ۱۳۶۷ ادامه یافت. در این هشت سال، شورای امنیت سازمان ملل متحد بارها قطعنامه‌هایی درباره جنگ صادر کرد که ایران به دلایل مختلف آن‌ها را نمی‌پذیرفت. اما قطعنامه ۵۹۸ که در تیرماه ۱۳۶۶ به تصویب رسید، متفاوت از قطعنامه‌های پیشین بود و تلاش می‌کرد واقع‌بینانه جنگ را پایان دهد.
این قطعنامه با ده بند اجرایی، خواستار آتش‌بس فوری، عقب‌نشینی نیروها به مرزهای بین‌المللی، آزادی زندانیان جنگی و همکاری طرفین با دبیرکل سازمان ملل شد.
با وجود تلاش شورای امنیت برای پایان دادن به جنگ، امام «خمینی» این قطعنامه را فرصت تجدید تجهیز عراق می‌دانست و در پیامی آن را «نوشیدن جام زهر» خواند و گفت: «و بدا به حال من که هنوز مانده‌ام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سر کشیده‌ام، و در برابر عظمت و فداکاری این ملت بزرگ احساس شرمساری می‌کنم.»
با تشدید فشارهای بین‌المللی و تضعیف بنیه نظامی و اقتصادی ایران، سرانجام ایران در خرداد ۱۳۶۷ قطعنامه را پذیرفت و آتش‌بس بین دو کشور برقرار شد. پذیرش قطعنامه ۵۹۸ زمینه‌ساز پایان یکی از طولانی‌ترین و پرهزینه‌ترین جنگ‌های تاریخ معاصر ایران بود.
امام «خمینی» بارها تأکید کرد که پذیرش قطعنامه به معنای پایان مسئله جنگ نیست و به ملت ایران سفارش کرد: «اکیداً به ملت عزیز ایران سفارش می‌کنم که هوشیار و مراقب باشید، قبول قطعنامه از طرف جمهوری اسلامی ایران به معنای حل مسئله جنگ نیست.»
قطعنامه ۵۹۸ پس از سال‌ها جنگ و خونریزی، پایانی بر جنگ تحمیلی بود، اما با تلخی و خسارات فراوانی همراه بود که ملت ایران آن را به‌زحمت و با فداکاری پذیرفتند.
انتهای پیام/
