به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، هشت سال دفاع مقدس در تاریخ کشور ما، سمبل ایثار، شجاعت و استقامت و پایمردی یک ملت بود که در ایثار حدود ۲۲۲ هزار شهید، شجاعت حدود ۵۵۵ هزار جانباز و استقامت حدود ۴۲ هزار آزاده تجلی یافت.
آمار نشان میدهد که حدود یکصد هزار نفر از نیروهای مردمی و رزمندگان ما در طول این هشت سال در معرض تهاجم و تجاوز ناجوانمردانه شیمیایی نیروهای بعثی قرار گرفته اند که تاکنون حدود ۶۰ هزار از این تعداد، تاثیر عامل شیمیایی در آن ها، بروز و ظهور داشته است و این حکایت، ادامه دارد و کیست که بداند این تعداد جانباز شیمیایی، از تعداد کشته شدگان در هیروشیما و ناکازاکی هم بیشتر است.
شاید بتوان گفت، جانبازان شیمیایی هشت سال دفاع مقدس، مظلوم ترین جانبازان ما هستند که رنج و آلام آن ها تمام شدنی نیست؛ آلامی که با هر حدود ۱۵ تنفس در دقیقه، ۹۰۰ تنفس در ساعت و بیش از ۲۱ هزار تنفس در شبانه روز، تکرار می شود و البته باید این اعداد را در دو هم ضرب کرد؛ چراکه آلام و دردهای یک جانباز شیمیایی، هم در دم و هم در بازدم با او همراه است.
ساعت ۲ و ۱۵ دقیقه بامداد هجدهم فروردین ماه ۱۳۶۶ بود که نوای «یا صاحب الزمان(عج)» در مناطق عملیاتی غرب شلمچه و شرق بصره پیچید تا رمز آغاز عملیات کربلای ۸، با هدف تحکیم مواضع به دست آمده در کربلای ۵ سر داده شود؛ عملیاتی که دشمن در آن به شکل ناجوانمردانهای از سلاح شیمیایی استفاده کرد.
در حقیقت در فروردین ۱۳۶۶، هشت مورد بمباران شیمیایی توسط عراق گزارش شده که شش مورد آن در منطقه عملیاتی کربلای ۸ رخ داده است.
عراق البته در طول جنگ تحمیلی علیه ایران، نزدیک به ۴۰۰ بار از سلاح شیمیایی استفاده کرد که اولین مورد آن مربوط به دی ماه ۱۳۵۹ است.
بنابراین پُر واضح است که نیروهای بعثی جدا از حملات شیمیایی به شهرها و مناطق مسکونی، برخی عملیات های رزمندگان سلحشورمان را نیز با سلاح شیمیایی نواختند که والفجر ۲ و ۴ و ۸، کربلای ۸ و البته عملیات های خیبر و بدر از آن جمله است، عملیات هایی که در بیشتر آن ها، گاز خردل به مشام رسید.
امروز به عنوان سالروز عملیات کربلای ۸، بهانه ای برای یادکرد حماسه سازانی است که شاید بتوان آنها را، مظلوم ترین جانبازان تاریخ دفاع مقدس دانست؛ ایثارگرانی که آمار آن ها، هر لحظه و هر ساعت، با بروز احتمالی عوامل شیمیایی در یکی از مجاهدان سال های نه چندان دور و یا با تغییر شدت و حدّت عامل در جانبازان سرافراز فعلی و یا با شهادت برخی از آنان، در نوسان است.
در اینکه بنیاد شهید و امور ایثارگران باید توجه ویژه ای به جانبازان، این شهیدان زنده و همچنین توجه ویژه تر به جانبازان مظلوم شیمیایی داشته باشد، تردیدی نیست. تلاش حداکثری و شبانه روزی برای کاهش آلام و دردهای مادی و معنوی آن ها، کمترین وظیفه ای است که بر دوش همه مسئولان و البته مسئولان بنیاد شهید است.
و باید به این نکته اذعان داشت که صبر و استقامت این حماسه سازان همچنان ادامه دارد؛ اما قدرشناسی و قدردانی همگانی می طلبد تا تک تک ایرانیان، یادکردی ویژه از این جانبازان و سرافرازان داشته باشند و با استقامت و صبر آنان همراه شوند.
عیادت دورهای و همچنین دعا برای سلامتی آنان، کمترین کاری است که همه ما باید به آن پایبند باشیم تا فرهنگ ایثار و شهادت در پندار و گفتار و کردار ما زنده بماند و به نسلهای بعدی هم منتقل شود.
امروز بهعنوان سالروز عملیات کربلای هشت و استفاده ناجوانمردانه دشمن بعثی از سلاح شیمیایی، تنها یک نماد و یک یادکرد است؛ اما تکرار همین یادکردهاست که باعث میشود در همه ۳۶۵ روز سال، نه تنها یاد و خاطره حماسه های هشت سال دفاع مقدس زنده بماند، بلکه تکرار این حماسهها در عرصه «اقدام و عملِ» فرد فرد ما محقق شود و هرکس بیش از پیش، وظیفه خود را بشناسد و تلاش حداکثری کند تا در انجام وظیفه خود موفق باشد.
نیاید فراموش کرد که پاسداشت حماسه سازان ملی و میهنی، یک وظیفه است و هجدهم فروردینها، لحظاتی برای تحقق عملی این پاسداشتها به ویژه درباره جانبازان مظلوم شیمیایی مهیا میکند.
باید قدر آنان را دانست؛ چراکه آنان به تعبیر شاعر معاصر، مریم سقلاطونی، لحظه ای هزار بار و تکه تکه شهید می شوند و دم بر نمیآورند:
راه میرود
سرفه میکند؛
پلک می زند
سرفه می کند؛
تکیه می دهد
سرفه می کند؛
خنده می زند
سرفه می کند؛
سرفه می کند؛
لحظه ای هزار بار
تکه تکه او
شهید می شود.
