به گزارش خبرنگار بین‌الملل
دفاع‌پرس، به دنبال فراگیر شدن ویدئوی قتل یک دانشجوی ۲۳ ساله توسط پلیس بنگلادش در شبکههای اجتماعی، قیامی بی‌سابقه علیه نخست‌وزیر «شیخ حسینه» شکل گرفت که به سرنگونی حکومت او منجر شد.
دانش‌آموزان و دانشجویان از مدارس، دبیرستان‌ها و دانشگاه‌ها به خیابان‌ها آمدند و در برابر سرکوب وحشیانه حکومت مقاومت کردند. به زودی، والدین، معلمان و دیگر شهروندان نیز به معترضان جوان پیوستند. احزاب اپوزیسیون، از جمله حزب ملی‌گرای بنگلادش و جماعت اسلامی بنگلادش نیز وارد صحنه شدند و جبهه‌ای متحد را علیه دولت تشکیل دادند.
سرانجام هنگامی که ده‌ها هزار جوان معترض به اقامتگاه مجلل حسینه یورش بردند، این رهبر ۷۷ ساله سوار بر هلیکوپتر نظامی به هند گریخت. از آن زمان تا کنون وی از پذیرش حکم دادگاه بنگلادش برای حضور در دادگاه و محاکمه به اتهام ارتکاب جنایت علیه بشریت سرپیچی می‌کند.
از زمان شروع انقلاب تا فرار حسینه، بیش از هزار و ۴۰۰ نفر در نتیجه شلیک مستقیم پلیس به قتل رسیدند و هزاران نفر دیگر زخمی شدند. سه روز پس از فرار حسینه، معترضان دولت موقت را به رهبری «محمد یونس» (برنده جایزه صلح نوبل) تشکیل دادند. دولت موقت فعالیت سیاسی حزب عوامی لیگ را ممنوع کرد و شاخه دانشجویی این حزب (چترا لیگ) را مشمول قوانین ضدتروریستی قرار داد.
اما در حالی که بنگلادش اولین سالگرد سرنگونی حسینه را پشت سر می‌گذارد، اتحاد و امیدی که انقلاب را به پیروزی رساند جای خود را به ناامیدی و یأس داده است.
«سینتیا مهرین سوکال» از جمله دانشجویان انقلابی است که سال گذشته در جریان اعتراض به سهمیه‌بندی موروثی و ظالمانه مشاغل دولتی در داکا با جسم سختی از ناحیه سر مصدوم شد. این حمله توسط یکی از فعالان دانشجویی حزب «عوامی لیگ» (متعلق به شیخ حسینه) باعث شد او حافظه‌اش را به صورت موقت از دست بدهد.
او می‌گوید: «دولت موقت انقلاب را فروخت. گروه‌های سیاسی اکنون برای کسب قدرت در حال جنگ هستند. تغییری که برایش جنگیدیم، همچنان دور از دسترس است و دولت موقت دیگر حامی انقلاب نیست».
«سنجیدا خان دیپتی» که پسر ۱۷ ساله‌اش در جریان یک راهپیمایی مسالمت‌آمیز توسط پلیس کشته شد، می‌گوید: «فرزندان ما برای یک بنگلادش عادلانه، دموکراتیک و مستقل به خیابان‌ها آمدند. اما ما هیچ کدام از اینها را بدست نیاوردیم.»
محمد یونس ۸۵ ساله که بر اصلاحات دموکراتیک بنگلادش نظارت دارد، با فشار‌های سیاسی فزاینده‌ای مواجه است. احزابی که در جریان اعتراضات ضد دولتی شانه به شانه هم راهپیمایی می‌کردند، اکنون غرق در اختلافات سیاسی هستند.
