گروه استان‌های دفاع‌پرس- «مبین شریعتمداریان» فعال رسانه‌ای؛ روز خبرنگار، فقط یک مناسبت تقویمی نیست؛ فرصتی است برای بازخوانی رسالت واژه‌هایی که نه‌تنها بر کاغذ، که بر دل‌ها نوشته می‌شوند. روزی است برای ایستادن به احترام تمام آنان که حقیقت را به بهای خون روایت کرده‌اند. اما امسال، این روز در پرتو دو اربعین، معنا و مأوای تازه‌ای یافته است: اربعین سالار شهیدان، و اربعین شهدای اقتدار ایران.
در دل هر اربعین، یک پیام نهفته است: «از مرگ، عبور کن تا به فریاد برسی.» و اگر عاشورا میدانِ خون بود، اربعین میدانِ پیام شد. آنگاه که شمشیر‌ها خاموش شدند، صدای زینب کبری (س) برخاست؛ زنی که بی‌سلاح، بی‌زره، بی‌نیزه، اما با قدرتی فراتر از میدان، پیام عاشورا را از دلِ خرابه‌ها تا عمق تاریخ کشاند. او نخستین خبرنگارِ مقاومت بود؛ راوی حقیقت، در زمانه‌ی انکار.
ما وارثان همان خطّ روایت‌ایم. اگر دیروز، بزم کوفه و شام، صدای مظلومیت را سانسور کرد، امروز، امپراتوری رسانه‌های استکباری همین کار را با ظرافت بیشتر می‌کند. اما کلمات هنوز توان ایستادگی دارند؛ اگر بر جان بنشینند، نه بر زبان.
شهدای اقتدار این سرزمین، چه در مرز‌های خلیج فارس، چه در آسمان‌های شام و عراق، چه در دل کوچه‌های تهران و زاهدان، جان دادند تا امنیت، اصالت داشته باشد. حال، دیپلماسی باید این خون را ترجمه کند، رسانه باید آن را روایت کند، و میدان باید همچنان پرچم را بالا نگه دارد. این سه، اگر هم‌صدا شوند، «پیروزی» دیگر آرمان نیست، واقعیت خواهد بود.
جبران خلیل جبران جایی می‌نویسد: «در پسِ هر چهره‌ی فروتن، قلبی آشوب‌زده برای آزادی می‌تپد.»
ما خبرنگاریم، اما فروتن نیستیم. قلب‌مان اگر برای چیزی بتپد، نامش قدس است. اشغال شده، خون‌خورده، سانسور شده. اما ما به سانسور عادت نداریم. حقیقت را نه با دکمه‌ی mute ساکت می‌کنیم، نه با فیلتر خاکستری می‌پوشانیم.
باور دارم — و این را نه از خوش‌بینی، که از فهم موازنه‌ی قدرت می‌گویم — روزی می‌رسد که دوربین‌ها از فراز برج‌های تل‌آویو، تصویری مخابره می‌کنند که زیرنویسش این است: «پایان زندان رژیم. آغاز یک آزادی.»
و اگر آن روز، نام خبرنگار مخابره‌کننده، عرب باشد یا فارسی، فلسطینی باشد یا لبنانی، اهمیتی ندارد؛ مهم آن است که واژه‌ها از زندان آزاد شده‌اند. دوربین‌ها، اشک مادران فلسطینی را ثبت خواهند کرد، نه خون فرزندان‌شان را؛ و قلم‌ها، به جای گزارش جنایت، آوای آزادی خواهند نوشت؛ و اینجا، در میانه‌ی راه، ما ایستاده‌ایم؛ بر مرز اربعینِ خون و اربعینِ بصیرت، در میانه‌ی خبرنگار بودن و زینب شدن.
روز خبرنگار، برای ما فقط روزی برای تجلیل نیست؛ روز عهد است. عهدی که اگر زینب (س) توانست با پیام، مسیر تاریخ را عوض کند، ما نیز می‌توانیم با قلم، روایت‌ها را به‌سمت حقیقت سوق دهیم. در جهانی که دروغ‌ها ویراستار دارند و سانسور، ویترین، خبرنگارِ مؤمن باید شجاعت روایت را از زینب کبری (س) بیاموزد و زیبایی کلمه را از جبران خلیل جبران؛ و آنگاه که رسانه با میدان و دیپلماسی هم‌صدا شود، باید منتظر لحظه‌ای موعود باشیم؛ لحظه‌ای که اولین خبر از سقوط حکمرانی صهیونیست‌ها در جهان، به نام یک خبرنگار ایرانی، در تاریخ ثبت شود.
انتهای پیام/
