به گزارش خبرنگار
دفاع‌پرس از رشت، در قلب شالیزار‌های شرق گیلان، در روستای آرام و باصفای تجن‌گوکه از شهرستان آستانه اشرفیه، جوانی پرورش یافت که با تمام دشواری‌ها، آغوش ایمان را برگزید و در نهایت، جان شیرین خود را در راه نظام اسلامی و انقلاب کبیر ایران فدا کرد.
شهید کریم عسگری، متولد ۲۵ مرداد ۱۳۴۷، یکی از هفت شهید روستای تجن گوکه است؛ منطقه‌ای که ۲ تن از شهدایش نیز از گمنامان جاودانه‌اند؛ بی‌نام در خاک، اما پرچم در قلب ملت.
کریم از همان کودکی تلخی روزگار را چشید. پدرش موسی عسگری در سال ۱۳۵۷ و مادرش فاطمه نصیری در سال ۱۳۵۵ از دنیا رفتند. نوجوانی بی‌پناه، اما ریشه‌دار در ایمان، که زیر سایه خواهر و داماد خانواده رشد کرد.
او می‌توانست بماند، زندگی کند، کار کند، حتی برای خودش آینده‌ای بسازد... اما نگاهش به افق‌های بلند بود؛ به دفاع از انقلاب، به حمایت از امام، و به زنده نگه‌داشتن آرمان‌های شهدا.
پنج بار به مناطق عملیاتی اعزام شد: کردستان، جزیره‌ی مجنون، شلمچه... در عملیات والفجر ۸، روز ۲۱ بهمن ۱۳۶۴، همان‌جا که خون‌ها جاری شد تا ایران بماند، شهید شد.
در روز‌های پیش از شهادت، با خواهرش گفت‌وگویی پر از احساس داشت. خواهر مانع رفتنش می‌شد، اما او گفت: اگر تو هم بیای آن‌طرف، نمی‌تونی بی‌تفاوت باشی؛ و آن روز آخر، تا چندین بار از خانه بیرون رفت و برگشت... و بار آخر، رفتن ابدی بود..
سال‌ها گذشت، و ناگهان در آستانه‌ی دومین کنگره ملی ۸ هزار شهید استان گیلان، خانواده‌اش با نگرانی متوجه شدند که نامی از او در رسانه‌ها نیست. نه عکس، نه خاطره، نه گزارش. این فراموشی، زخمی تازه بود بر داغ دیرینه‌شان؛ و حال گفت‌و‌گو با خانواده انجام شد، اطلاعات گردآوری شد، و حالا این روایت، نه‌تنها نام شهید را در تاریخ ثبت می‌کند، بلکه صدایی است برای تمام جوانان خاموشی که می‌توانستند بمانند، اما ترجیح دادند نباشند تا انقلاب بماند.
یاد و خاطره شهید کریم عسگری، ستاره‌ای درخشان از روستای تجن‌گوکه، همچون تمامی شهدای والامقام دفاع مقدس، برای همیشه در تاریخ این سرزمین جاودان خواهد ماند.
چه بسیار شهدایی که با جان‌فشانی و مقاومت بی‌نظیرشان، در راه دفاع از نظام و انقلاب اسلامی، حماسه‌ها آفریدند و با هر قطره خونشان، درخت انقلاب را آبیاری کردند. این روایت، تنها بخش کوچکی از حماسه بزرگ ملت ایران است که با خون جوانان غیرتمندش در برابر هجوم دشمن ایستاد.
شهدای ما، قهرمانان بی‌ادعایی بودند که نه تنها جان خود را فدا کردند، بلکه درس ایثار، مقاومت و وفاداری را به نسل‌های آینده آموختند. اکنون بر ماست که پرچم عزت و آزادگی را که این عزیزان برافراشتند، با افتخار و غیرت نگاه داریم و میراث گران‌بهایشان را پاس بداریم. یادشان گرامی و راهشان پررهرو باد.
انتهای پیام/
