گروه دفاع‌پرس استانها- «محمود خدری»کارشناس مذهبی و تحلیل‌گر و فعال اجتماعی: روز‌های پایانی ماه صفر در تقویم اسلامی با یاد رحلت جانسوز رسول اکرم (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع) و امام علی بن موسی الرضا (ع)، همه دنیای اسلام را غرق ماتم و عزا کرده است؛ روز‌هایی که هر مسلمان با یاد این مصیبت‌ها دل به سوگ معصومین می‌سپارد.
آخرین روز‌های ماه صفر، یادآور بزرگترین اندوه‌های تاریخ جهان اسلام است؛ لحظاتی که با رحلت پیامبر رحمت (ص) و شهادت بزرگواران اهل بیت علیه‌السلام، مسلمانان در سراسر جهان به احترام آنان مجلس عزا برپا می‌کنند.
پایان ماه صفر نه تنها آغازگر فصل غم و عزای امت اسلام، بلکه بستری برای بازنگری در آموزه‌ها، اخلاق و مرام بنیان‌گذاران دین مبین است؛ روز‌هایی که غم عمیق رحلت پیامبر (ص) و شهادت امام حسن (ع) و امام رضا (ع) فضایی معنوی بر دل‌ها حاکم می‌سازد.
۲۸ صفر، سالروز رحلت پیامبر مهربانی حضرت محمد مصطفی (ص)، بنیانگذار حکومت اسلامی و برافرازنده پرچم عزت، شرافت و آزادی برای انسان‌ها است؛ پیامبری که مکتب متعالی‌اش پس از ۱۴ قرن همچنان نشان دهنده مسیر حقیقی رهایی و آزادگی در جهان است.
در چنین روزی، مسلمانان جهان با قلب‌هایی مملو از اندوه، یاد پیامبری را گرامی می‌دارند که نه تنها آموزگار معنای واقعی دین، بلکه احیاگر عزت و کرامت نوع انسان بود و امروز، پیروانش در اقصی نقاط دنیا، راه ایشان را زنده نگه می‌دارند.
۲۸ صفر، روزی است که آزادگان جهان نه تنها سوگوار رحلت پیامبر مهربانی (ص)، بلکه قدردان پیام آورنده آزادی، عزت و شرافت انسانی هستند؛ شخصیتی که با تعالیم الهی خود، معنای حقیقی اسلام را تا همیشه جهان افروخت.
در سالروز رحلت پیامبر عظیم‌الشأن اسلام (ص)، بنیانگذار حکومتی که پایه‌های آن بر عدل، آزادی و انسانیت استوار شد، هر سال بر درک جهانیان از مفاهیم بلند مکتب او افزوده می‌شود و حقیقت راه او آشکارتر می‌گردد.
پیامبر رحمت (ص)، خورشید هدایت تاریخ، انسانی نبود که دلش فقط برای حال خود بتپد. او چشم‌انداز امت را با دلسوزی و نگرانی می‌نگریست، افقی که گه‌گاه در آن سایه‌های آزمندی، نفاق و فریب بر جامعه پهن می‌شد. هر دغدغه او، آینه حقیقتی تلخ بود که می‌توانست ریشه‌های جامعه را از درون بفرساید.
نگرانی پیامبر از روزی بود که پول‌پرستی و درآمد‌های آلوده، جای صداقت و روزی پاک را بگیرد و دل‌ها به زنجیر زر بسته شود. او هشدار می‌داد مبادا عشق به دنیا و رفاه‌زدگی، انسان را از جهاد و قناعت دور کند و روح‌ها را به خواب غفلت بسپارد.
پیامبر، خطر نفاق را، چون خنجری سمی می‌دید؛ کسانی که در ظاهر نور می‌نمایند و در باطن، ظلمت می‌پرورند. او از تفرقه و واگرایی امت بیم داشت؛ شکافی که همواره دشمنان از آن بهره می‌برند و وحدت جامعه را هدف می‌گیرند.
پیامبر می‌دانست جامعه اگر به سستی باور دچار گردد، طوفان‌های تردید و شبهه می‌تواند ایمان را از بن برکند. او هشدار می‌داد که اگر دل‌ها به خواسته‌های نفسانی خو بگیرند و نفس جای خدا بنشیند، عبادت فقط ظاهر خواهد ماند؛ بی‌معنا و بی‌اثر.
دغدغه دیگر پیامبر (ص) پیشوایان گمراه بود؛ آنان که با لباس هدایت، مردم را به بی‌دینی و انحراف می‌کشانند. او می‌ترسید روزی برسد که ارزش‌ها جابجا شود: راستگویی مایه سرشکستگی، و دروغ‌گویی عین مهارت.
پیامبر نگران خاموش شدن امر به معروف و نهی از منکر بود؛ آن هنگام که حق و باطل در هم می‌آمیزد، مواد مخدر و فساد عقل و جان جوانان را می‌سوزاند، ریا و تظاهر جای اخلاص را می‌گیرد و عمل صالح فقط تظاهر می‌شود.
او درباره فتنه‌های فراگیر زمان هشدار می‌داد؛ طوفان‌هایی که دل‌ها را می‌رباید و حق‌جویان را سرگردان می‌کند. نگران فرمانروایان بی‌کفایت بود؛ کسانی که با بی‌تقوایی و ناآگاهی جامعه را به پرتگاه می‌برند.
اینها فقط نگرانی‌های پیامبر نبود؛ بلکه چراغ‌های هشداری برای همه ماست. باید بدانیم آنچه جامعه را می‌پوساند، بیش و پیش از دشمن بیرونی، بیماری درون است. درمان این دردها، بازگشت به ایمان، وحدت و اطاعت از خدا و ولی اوست.
انتهای پیام/
