گروه فرهنگ دفاع‌پرس: آمدم ای شاه پناهم بده؛ شعری که این روزها، دور و اطراف حرم شاه خراسان، هرکجا که چشم می‌اندازی، یکی دارد بر لب زمزمه می‌کند، یا شاید هم مداحی در میان دود اسپند و صدای طبل و دوقول و سنج‌ها، و زنجیر‌هایی که بالا می‌آید، پشت بلندگو می‌خواند؛ آری! حرم امام رئوف (ع) این‌روز‌ها غوغاست؛ یکی از شهر مشهد و دیگری میهمان است؛ یکی مسافر کربلا بوده و دیگری جامانده! آری! هرکه از هرکجا که آمده، در امتداد اربعین، این‌جا را کربلا کرده است؛ از قدم‌هایی که سوی حرم روانه است؛ از اشک‌هایی که بر گونه‌ها جاری است؛ از موکب‌هایی که شور خدمت در آن‌ها به‌راه است؛ همه و همه نشان می‌دهد که مشهد این‌روز‌ها بوی کربلا می‌دهد.
هنوز یک روز مانده به سالروز شهادت ولی‌نعمت ایران اسلامی؛ دسته‌های عزاداری یکی‌یکی سوی حرم روانه می‌شوند و هرکسی با آداب و رسوم خاص شهر خود، عزاداری می‌کند، برخی با طبل و دوقول و برخی سینه‌زنان؛ اما چه شور و صفایی دارد عزاداری آذری‌ها؛ زائران تبریزی و اردبیلی و زنجانب، مشهدی‌ها هم که میزبان هستند، به میان عزاداران آمده‌اند و همزمان، موکب‌های شهر‌های مختلف، همانند مسیر نجف به کربلا، بر شور عزاداری‌ها افزوده‌اند؛ آری! اینها همه در امتداد راهپیمایی اربعین است.
خورشید تقریباً وسط آسمان است و گرمای آن، بر حرارت حضور زائران افزوده است؛ برای همین دسته‌های عزاداری کمتر دیده می‌شوند و علامت‌ها به نظم و ترتیب خاصی، مابین باب‌الرضا (ع) و باب‌الجواد (ع) چیده شده‌اند؛ وقتی از یک زائر سوال می‌کنم که عزاداری چه‌وقتی دوباره آغاز می‌شود، می‌گوید بعد از غروب آفتاب. پیش خودم می‌گویم بروم تا نزدیک‌های غروب، دوباره برگردم و برای نماز جماعت به حرم بروم و بعد از نماز، به میان عزاداران بیایم تا صحنه‌های زیباتری از عاشقانی که آمده‌اند از ضامن آهو، ضمانت بگیرند را شاهد باشم؛ بنابراین به موکب برمی‌گردم و درحالی که کمی استراحت می‌کنم، شروع می‌کنم به نوشتن آن‌چه از صبح در خیابان‌های اطراف حرم دیده‌ام.
کم‌کم خورشید دارد غروب می‌کند و وقت آن رسیده است که راهی خیابان‌های اطراف حرم بشوم؛ از چهارراه خسروی که به سمت باب‌الجواد (ع) می‌روم، دسته‌های عزاداری یکی‌یکی حرکت کرده‌اند و علم و کتل‌ها برافراشته شده است، زنجیرزن‌ها و سینه‌زن‌ها هم که در شب رحلت پیامبر اسلام (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع)، در عزاداری چیزی کم نمی‌گذارند؛ اما در این میان، آن چیزی که بیشتر به چشم می‌خورد، صحنه‌های زیبایی از نماد‌های عزاداری و همچنین شیوه‌های عزاداری مردم شهر‌های مختلف است؛ از گهواره‌های خالی به نیت شیرخواره کربلا گرفته تا عزادارانی که با تبل و دوقول‌ها، و حتی شیپور‌های خود، شور خاصی به اطراف حرم حضرت ثامن‌الحجج (ع) بخشیده‌اند؛ اما در این میان، زیباترین صحنه‌ها، آن‌جایی است که کودکان جذب نماد‌های حضرت علی‌اصغر (ع) می‌شوند و با همان شیوه کودکانه خود، به باب‌الحوائج شش‌ماهه کربلا ادای احترام می‌کنند.
حال و هوای اطراف حرم ضامن آهو (ع) در شب رحلت پیامبر اسلام (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع) و در حالی که یک روز بیشتر سالروز شهادت شاه خراسان (ع) بیشتر نمانده است، شوری امام‌رضایی دارد؛ این را می‌توان از شعر‌هایی که دسته‌های عزاداری می‌خوانند و با آن زنجیز می‌زنند، فهمید؛ خصوصاً وقتی عزاداران به باب‌الجواد (ع) می‌رسند و روبه‌روی حرم می‌ایستند و سلام می‌دهند و گروهی هم که شیپورنواز هستند، نوا‌های امام‌رضایی را اجرا می‌کنند و با استقبال دیگر عزاداران روبه‌رو می‌شوند و این شور عزاداری تا ساعات پایانی شب ادامه پیدا می‌کند.
انتهای پیام/ 113
