گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: حضور نظامیان آمریکا در عراق از سال ۲۰۰۳ و پس از سقوط صدام، یکی از مهمترین تحولات سیاسی و امنیتی منطقه به شمار می‌رود. این حضور که در ابتدا با شعار «دموکراسی‌سازی» آغاز شد، به تدریج به نماد اشغالگری و مداخله مستقیم در امور داخلی عراق تبدیل شد.
اما حالا با تصمیم بغداد و مسائل و مشکلات فراوانی که در این سال‌ها پیش روی ارتش اشغالگر آمریکا و توافق‌های چندجانبه، روند خروج نظامیان آمریکایی از عراق وارد مرحله نهایی خود شده است؛ پدیده‌ای که با خروج نیرو‌های آمریکایی از عراق، منطقه را با پیامد‌های گسترده‌ای در ابعاد داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی رو‌به‌رو می‌کند.
این خروج نه تنها بر امنیت داخلی عراق تأثیرگذار است، بلکه می‌تواند توازن قدرت منطقه‌ای را به نفع «محور مقاومت» - شبکه‌ای از گروه‌های متحد ایران شامل حزب‌الله لبنان، حماس، حوثی‌های یمن و شبه‌نظامیان شیعه عراقی مانند حشد الشعبی - تغییر دهد.
نیرو‌های آمریکایی پس از سال ۲۰۰۳ و سرنگونی صدام به بهانه مبارزه با تروریسم، به ویژه داعش، در عراق ماندگار شدند. با این حال، پس از شکست داعش در سال ۲۰۱۷، فشار‌های داخلی در عراق برای خروج نیرو‌های خارجی افزایش یافت. پارلمان عراق در سال ۲۰۲۰ به خروج نیرو‌های آمریکایی رأی داد، اما این تصمیم به دلیل نیاز به حمایت امنیتی اجرا نشد.
اما اگر بخواهیم دلایل و زمینه‌های خروج نیرو‌های آمریکایی از عراق را مورد بحث و بررسی قرار بدهیم باید به «فشار سیاسی داخلی عراق»، «تغییر راهبرد آمریکا» و «شکست پروژه‌های نظامی آمریکا» اشاره کنیم.
در حوزه «فشار سیاسی داخلی عراق» باید به رای پارلمان عراق اشاره کنیم که در سال ۲۰۲۰ و با اکثریت آرای خود رای به خروج نیرو‌های نظامی آمریکا از کشورشان دادند. ضمن اینکه در طول سال‌های اخیر، گروه‌های عراقی همواره حضور آمریکا را در کشور خود نقض حاکمیت ملی می‌دانستند.
در حوزه «تغییر راهبرد آمریکا» نیز باید بگوییم که آمریکا به دنبال تمرکز بر مهار چین و روسیه است و هزینه‌های حضور خود در منطقه را سنگین می‌بیند. همچنین افکار عمومی آمریکا نیز جنگ‌های طولانی در منطقه را بی‌فایده و پرهزینه می‌دانند.
در حوزه «شکست پروژه‌های نظامی آمریکا» نیز باید گفت که با توجه به حضور نظامیان آمریکا در عراق که بیش از ۲۰ سال از آن می‌گذرد، نه «دموکراسی‌سازی» محقق شد و نه موجب ثبات امنیتی در این کشور شده است. ضمن اینکه، گروه‌های مقاومت و نفوذ کشورمان در عراق عملا تمامی معادلات و برنامه‌های آمریکا را در این کشور ناکام گذاشته و آنها را با شکست رو‌به‌رو کرده است.
از طرف دیگر، خروج نیرو‌های آمریکایی از عراق می‌تواند محور مقاومت را به طور قابل توجهی تقویت کند، زیرا خلأ قدرت ایجاد شده فرصتی برای گروه‌های مقاومتی و محور مقاومت فراهم می‌آورد تا نفوذ خود را نه تنها در عراق که در سطح منطقه گسترش بدهند.
اما موضوع بسیار مهم در این میان آن است که با توجه به اینکه محور مقاومت در سال ۲۰۲۴-۲۰۲۵ با چالش‌هایی مانند سقوط رژیم اسد در سوریه و تضعیف حماس مواجه شد، اما خروج آمریکا از عراق می‌تواند این روند را معکوس کند. این خروج فشار بر گروه‌های مقاومت را کاهش داده و اجازه می‌دهد تا منابع بیشتری به جبهه‌های دیگر مانند لبنان یا یمن اختصاص پیدا کند. علاوه بر این، می‌تواند به بازسازی «محور مقاومت» کمک کند، موضوعی که موجب ناخرسندی و هراس رژیم صهیونیستی و آمریکا خواهد شد.
خروج نظامیان آمریکایی از عراق را می‌توان در عین اینکه پایان یک دوره اشغالگری و آغاز استقلال واقعی بغداد دانست، آن را سرآغازی بر گسترش و تقویت محور مقاومت در سطح منطقه محسوب کرد. اما بدون تردید این رخداد، موقعیتی تاریخی برای عراقی‌ها و محور مقاومت است تا بدون دخالت مستقیم قدرت‌های خارجی مسیر آینده خود را تعیین و ترسیم کنند.
انتهای پیام/ ۱۳۴
