به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، ستوان‌دوم «احسان باقری دره‌بیدی» بهار زندگی‌اش را در اردیبهشت ۱۳۶۸ در دولت‌آباد اصفهان آغاز کرد. مردی از جنس صبر و ایمان که نامش با لبخند، امید و مهربانی گره خورده بود.
از همان کودکی طعم سختی‌های زندگی را چشید، اما دلش پر از نور شکرگزاری بود. هیچ‌گاه اجازه نداد شرایط دشوار قلبش را تلخ کند. او از آن انسان‌هایی بود که مردم با دیدنش آرام می‌گرفتند و با حرف‌هایش امید می‌یافتند. روایت امام رضا (ع) گویی برای او نوشته شده بود: «أَلْخَیْرُ مِنْهُ مَأمُولٌ»؛ زیرا هر که مشکلی داشت، راه خانه‌اش را بلد بود و با دست پر از خیر و محبت بازمی‌گشت.
احسان عاشق کار و تلاش بود، مردی که دست‌هایش پر از زحمت، اما دلش پاک و آرام بود. برای خانواده حاضر بود بار‌های سنگین زندگی را به دوش بگیرد؛ بی‌هیچ شکایتی، با همان لبخند همیشگی که حتی در سخت‌ترین لحظات از چهره‌اش محو نمی‌شد. او برای آسایش پدر و مادرش به‌ویژه پدر بیمارش کم نمی‌گذاشت و خدمت به آنها را عبادتی بزرگ می‌دانست.
در خانه عاشقانه‌ترین نقش یک مرد را بازی می‌کرد؛ همسری مهربان و پدری دلسوز برای دو فرزند دلبندش. عشق به خانواده ریشه تمام تلاش‌های شبانه‌روزی‌اش بود و هر لحظه دلش پر از آرزو‌های بزرگ برای آینده آنها می‌تپید.
لباس مقدس پدافند هوایی ارتش را در تیرماه ۱۳۸۶ بر تن کرد و آن را نه فقط یک شغل، بلکه رسالتی برای حفظ امنیت مردم و میهنش دانست. در میدان خدمت مسئولیت‌پذیری و شجاعت او زبانزد بود. هرگاه شرایط بحرانی می‌شد نگاهش محکم، صدایش آرام‌بخش و رفتارش مایه دلگرمی همرزمانش بود.
یکم تیرماه ۱۴۰۴، در گروه پدافند هوایی واکنش سریع اصفهان احسان جانش را بر سر عهدی که با وطن بسته بود گذاشت. صدای لبخندش خاموش شد، اما یادش تا همیشه روشن ماند؛ یاد مردی که با وجود تمام سختی‌ها، امید و محبت را میان مردم پخش می‌کرد و حتی در لحظه‌های آخر زندگی‌اش را وقف امنیت ایران عزیز کرد.
انتهای پیام/ 119
