گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: در روز کارگر، خیابان‌های آمریکا شاهد خروش مردمی بود که از سیاست‌های دولت «دونالد ترامپ» به تنگ آمده‌اند. ده‌ها هزار نفر، از کرانه‌های شرقی تا سواحل غربی، در تجمعات پرشور گرد هم آمدند تا فریاد دفاع از حقوق کارگران را سر دهند و سیاست‌هایی را که به باورشان، منافع کلان‌سرمایه‌داران را بر رفاه عمومی ترجیح می‌دهد، به چالش بکشند. بیش از هزار تجمع در سراسر پنجاه ایالت، با شعار پرمعنای «کارگر سرور میلیاردر است»، پیام روشنی دارد: کارگران دیگر تاب سیاست‌های ضدکارگری را ندارند.
خشم مردم نیویورک از رئیس جمهور «فاشیست»
در قلب نیویورک، صد‌ها نفر در مقابل برج ترامپ گرد هم آمده و با شعارهایی، رئیس‌جمهور آمریکا را به «فاشیسم» متهم کرده و خواستار کناره‌گیری او شدند. در میان نوای پرشور موسیقی، کارگران پلاکارد‌هایی در دست داشتند که بر دستمزد کافی برای زندگی و بهداشت همگانی تأکید می‌کرد. این صحنه‌ها، نمادی از خشم فروخورده کارگرانی بود که سیاست‌های ترامپ را عامل تضعیف حقوق‌شان می‌دانند.
کارگران خدماتی ستون فقرات شهر هستند، اما انجمن ملی رستوران‌ها، به عنوان مخالف اصلی، برای سرکوب حداقل دستمزد تلاش می‌کند تا کارفرمایان مجبور به پرداخت دستمزد کامل برای بقای کارگران نشوند.
این سیاست‌ها، ریشه در حداقل دستمزد تعیین شده توسط دولت فدرال - ۷.۲۵ دلار در ساعت - دارد که از سال ۲۰۰۹ تاکنون، به دلیل لابی‌گری موفق گروه‌های صنعتی، تغییری نکرده است. برای کارگرانی مانند پپش‌خدمت‌ها که بر پایه انعام کار می‌کنند، دستمزد بسیار اندکی معادل ۲.۱۳ دلار تعیین شده که از سال ۱۹۹۱ ثابت مانده و به لحاظ قانونی باید به ۷.۲۵ دلار افزایش یابد. با این حال فعالان بر این باور هستند که این سیستم اغلب به دزدی در پرداخت حقوق و دستمزد منجر می‌شود.
سیاست سرکوب دستمزد که توسط دولت ترامپ تقویت شده، شکاف عمیقی میان حداقل دستمزد و هزینه واقعی زندگی ایجاد کرده است. در حالی که برخی ایالت‌ها مانند نیویورک، حداقل دستمزد ۱۶.۵۰ دلار است، اما برای یک بزرگسال بدون فرزند، ساعتی ۳۳ دلار لازم است تا از پس مخارج برآید. حتی در ایالتی مانند می‌سی‌سی‌پی که هزینه زندگی در آن ارزان‌تر بوده و دستمزد لازم برای زندگی در این ایلات ۲۰.۷۵ دلار است، حقوق فدرالی کارگران قادر به پوشش یک سوم هزینه‌های زندگی هم نیست.
این نابرابری‌ها، انگشت اتهام را به سوی سیاست‌های ترامپ هدایت می‌کند که به جای حمایت از کارگران، منافع ثروتمندان را در اولویت قرار داده است. معترضان این وضعیت را حمله‌ای سیستماتیک به عزت کارگران می‌دانند، که دولت ترامپ با عدم افزایش حداقل دستمزد، آن را تشدید کرده است.
شیکاگو، ناراضی از حضور گارد ملی
در مرکز شیکاگو، هزاران نفر به خیابان‌ها ریختند تا علیه تهدید ترامپ برای اعزام گارد‌ملی به این ایالت، اعتراض کنند. این شهر، که زیر چتر رهبری دموکرات‌ها قرار دارد، آماج دخالت‌های فدرال قرار گرفته است.
شهردار شیکاگو نیز در میان هلهله معترضان که پرچم‌های آبی‌رنگ شهر را تکان می‌دادند، گفت: «شهر در برابر یورش فدرال ایستادگی خواهد کرد.» رهگذران در کافه‌ها و رستوران‌ها، با مشت‌های گره‌کرده و صدای بوق خودروها، به این حرکت پیوستند.
داده‌ها نشان می‌دهد میزان ارتکاب قتل در سومین شهر بزرگ کشور، در سال‌های اخیر به طور چشمگیری کاهش یافته است. با اینکه پژوهشی در سال ۲۰۲۵ نشان می‌دهد نیمی از ساکنان شب‌ها احساس امنیت نمی‌کنند، بسیاری از معترضان شهر را عمدتاً آرام توصیف می‌کنند.
سیاست مداخله‌جویانه ترامپ که شهر‌های تحت کنترل دموکرات‌ها را هدف می‌گیرد، ابزاری برای خفه کردن صدا‌های مخالف است.
کارگران آمریکایی، نیازمند توجه دولتی
این اعتراضات، فراتر از مرز ایالات، نگرانی‌های مشترکی را بازتاب می‌دهد: فشار سنگین هزینه‌های زندگی، مسکن، نیاز‌های روزمره، آموزش، و احساس از دست رفتن کنترل بر زندگی اقتصادی و سیاسی. دونالد ترامپ، که خود ملاک ثروتمندی است، با بهره‌گیری از موج ناامیدی اقتصادی به قدرت رسید، اما کابینه‌ای پر از میلیاردر‌ها تشکیل داد.
این سیاست‌ها، که با عنوان بهبود کارایی دولت معرفی شدند، در واقع حمایت از کارگران را تضعیف و فساد شرکتی را تقویت کرد. معترضان این اقدامات را نشانه‌ای از سلطه طبقه مرفه بر مردم عادی می‌دانند. خیزش در روز کارگر، بازتابی روشن از سیاست‌های ترامپ است که با اولویت دادن به منافع طبقه مرفه، خشم عمومی را شعله‌ور کرده است. از دستمزد‌های ناکافی تا دخالت‌های نظامی، نه‌تنها اقتصاد را از حرکت بازداشته، بلکه اعتماد عمومی نسبت به دولت آمریکا را کم‌رنگ ساخته و خدشه بر آن وارد کرده است. معترضان، یکصدا خواستار تحولی هستند که کارگران را در مرکز توجه قرار دهد.
انتهای پیام/ ۱۳۴
