گروه استان‌های دفاع‌پرس- حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین «موسی سلیمانی» جانشین نمایندگی ولی فقیه در سپاه امام رضا علیه‌السلام؛ در فضای پرآشوب اطلاعاتی امروز، هر کاربر فضای مجازی به یک رسانه تبدیل شده است. این قدرت، مسئولیتی سنگین به همراه دارد؛ مسئولیتی که قرآن کریم حدود ۱۴۰۰ سال پیش پایه‌های آن را بنا نهاد و برای تخلف از آن، هشداری بس سهمگین داد.
قرآن کربم در آیه ۶۰ سوره احزاب، سه گروه را در یک ردیف قرار می‌دهد و برای همه یک حکم صادر می‌کند:
· الْمُنَافِقُونَ (منافقان)
· وَالَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ (کسانی که در دل‌هایشان بیماری است)
· وَالْمُرْجِفُونَ فِی الْمَدِینَةِ (و آنان که در مدینه اخبار دروغ و دلهره‌آور پخش می‌کنند)
این هم‌ترازی نشان می‌دهد که اثر تخریبی یک شایعه‌پرانی ناآگاه، اما هیجان‌زده، می‌تواند به اندازه کار یک منافق حسابگر باشد. خداوند حتی برای مشرکان و اهل کتاب، محاسنی اندک قائل شده، اما برای منافق و مرجف، هیچ خوبی و خیری ذکر نکرده است.
شناخت مفهوم «ارجاف» و افراد «مرجف» که قرآن آنان را هم‌تراز منافقان می‌داند، یک ضرورت دینی و اجتماعی برای هر مسلمان است.
تعریف قرآن از یک بمب‌افکن روانی (مرجف)، تنها یک شایعه‌پراکن و آشوبگر ساده نیست. مرجف در بحران‌ترین لحظات (مانند جنگ، تحریم، ناآرامی‌های اجتماعی یا همه‌گیری)، با زبان یا قلم خود، به جان روحیه جامعه می‌افتد. کار او تنها دروغ‌پراکنی نیست، بلکه «تزریق ترس» و «تخلیه امید» است. او با برجسته‌کردن اخبار منفی و کوچک‌شمردن نقاط قوت، می‌کوشد اراده جامعه را برای مقاومت و ایستادگی سست کند. نتیجه عمل او، چه عمدی و چه غیرعمدی، خلأ پشت جبهه حق و تقویت روحیه دشمن است.
مرجفان به دوگروه آگاه و ناآگاه تقسیم می‌شوند.
مرجف ناآگاه (ساده‌لوح): قصد بدی ندارد. اولین نفری است که هر خبر جنجالی را بدون بررسی منبع، فقط به دلیل جذابیت، فوراً بازنشر می‌کند. او اسیر هیجان است و نمی‌داند که ناخواسته به دشمن خدمت می‌کند.
مرجف آگاه (عامل خائن): عامدانه و با برنامه عمل می‌کند. هدف او ایجاد تفرقه، ترس و فرار از مسئولیت است. مانند کسانی که در جنگ احزاب فریاد می‌زدند: «ای اهل مدینه! دیگر جای ماندن نیست، همه‌جا را دشمن گرفته، فرار کنید!» (احزاب/ ۱۳). امروز هم همان جملات با ادبیاتی مدرن تکرار می‌شود: «تمام شد، کاری نمیشه کرد، سیستم شکست خورده، خودتون رو نجات بدید!».
در برابر ارجاف، قرآن در آیه ۸۳ سوره نساء، راهکاری عملی ارائه می‌دهد: «وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِی الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِینَ یَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ...» (و هنگامی که خبری از امنیت یا ترس به آنان رسد، بی‌درنگ آن را منتشر می‌کنند؛ در حالی که اگر آن را به رسول و اولیای امرشان ارجاع دهند، قطعاً کسانی از آنان که قدرت استنباط دارند [درستی و نادرستی]آن را درمی‌یابند...)
راهکار قرآن سه مرحله دارد: ۱. «اِذاعَه» نکنید (فوراً پخش نکنید) و خود را کنترل کنید. ۲. خبر را به «رسول» و «اولی الامر»، مراجع تقلید، مسئولان مربوطه و کارشناسان مورد اعتماد. ارجاع بدهید ۳. تشخیص مصلحت جامعه و زمان انتشار یک خبر، یک تخصص است، نه یک حق همگانی.
در جنگ تمام‌عیار امروز، هر بازنشر، هر استوری و هر توییت ما یک گلوله است. این گلوله یا به سمت سنگر دشمن می‌رود یا به پشت جبهه خودی. بیاییم عهد ببندیم:
قبل از انتشار خبر و محتوا آن را از سه منظر بسنجیم.
· منبع خبر را بررسی کنیم.
· از خود بپرسیم: انتشار این خبر چه اثری بر روحیه مردم و جامعه دارد؟ آیا دشمن از آن خوشحال می‌شود؟
· اخبار مهم را فقط از رسانه‌های معتبر و مسئول دنبال کنیم.
مراقب باشیم؛ چه‌بسا با یک کلیک ساده، ناخواگاه در لیست سیاه «مُرَجفون» قرآن قرار گیریم، غافل از اینکه ما فقط می‌خواستیم «حرف داغی» را به اشتراک بگذاریم.
انتهای پیام/
