گروه استان‌های دفاع‌پرس- «غلامرضا تدینی‌راد» رئیس مرکز رصد فضای مجازی، اطلاع‌رسانی و افکار عمومی فرماندهی انتظامی خراسان رضوی؛ شهید «محمد شکری» از خادمان ایثارگر بیمارستان ثامن‌الائمه (ع) فراجا در مشهد، یکم اردیبهشت ۱۳۴۸ با نوای اذان ظهر در روستای «گاه» چشم به جهان گشود.
دوران دبیرستان از روستا به مشهد آمد. با آغاز جنگ تحمیلی عازم جبهه‌های حق علیه باطل شد و در دوران دفاع مقدس چند نوبت در جبهه‌ها حضور یافت.
کنکور سال ۶۸-۱۳۶۹ در رشته کارشناسی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی مشهد پذیرفته شود. درسش را با علاقه می‌خواند.
مادرش دختر یکی از آشنایان را برای او انتخاب کرد و جلسه خواستگاری برگزار شد. ۲۱ مهرماه ۱۳۷۱ همزمان با میلاد حضرت محمد (ص) ازدواج کرد. خدا سال ۱۳۷۴ دختری به آنها داد اسمش را مائده گذاشتند.
آقا محمد دوران طرح را پشت سر گذاشت و برای همین منظور مدتی به قوچان رفت.
«فریبا طالبی‌مقدم»، همسر شهید محمد شکری می‌گوید: قوچان که بودیم شام را زودتر آماده می‌کردم و بعد بیمارستان می‌رفتم تا شیفتش تمام شود و با هم برمی‌گشتیم.
محمد پس از اتمام طرح به مشهد بازگشت و به استخدام بیمارستان ثامن‌الائمه (ع) فراجا در مشهد درآمد.
آقا محمد و همسرش نام دومین دخترشان را مهدیه گذاشتند.
دختر بزرگ خانواده در کنکور خوش درخشید و رشته دندانپزشکی قبول شد تا ادامه دهنده راه پدر باشد.
همسرش می‌گوید: تماشای قرآن خواندنش به من آرامش می‌داد. وقتی حرم امام رضا (ع) می‌رفتیم کنارش می‌نشستم و زیارتنامه می‌خواند، خدا می‌داند شنیدن صدایش چه حسی در وجودم خلق می‌کرد.
با شیوع بیماری کرونا، محمد عاشقانه به بیماران خدمت می‌کرد و به همسرش می‌گفت این روز‌ها یاد خاکریز جبهه می‌افتم.
کارمند رتبه ۱۷ «محمد شکری» تیرماه ۱۳۹۹ به این بیماری مبتلا و ریه‌هایش درگیر ویروس کرونا شد.
پس از یک دوره تحمل بیماری سخت در حالی که همسر با وفایش لباس رزم دفاع سلامت پوشید و لحظه‌لحظه کنار شریک زندگی‌اش بود هفدهم مرداد ۱۳۹۹ همنوا با اذان ظهر روز جمعه، محمد به آسمان پرکشید.
هجدهم تیرماه پیکر مطهرش در بهشت رضا مشهد به خاک سپرده شد.
«فریبا طالبی‌مقدم» می‌گوید: محمد آقا تا پای جان برای سلامت مردم ایستاد، رزمنده دفاع مقدس بود و همیشه می‌گفت شهادت لیاقت می‌خواهد و خودش این شایستگی را داشت.
همرزمان شهید محمد شکری خاطرات زیادی از او دارند، یک بیمارستان بود و یک آقا محمد باصفا و بی‌ریا که پای معرفت جان می‌داد و برای جان معرفت می‌گذاشت.
انتهای پیام/
