گروه استان‌های دفاع‌پرس_«سیده معصومه حسینی»؛ سلسله مباحث «عدالت‌نامه‌ای برای عصر بی‌پناهی» با شرح تطبیقی دعای چهاردهم صحیفه سجادیه با عصر حاضر در پیش روی شما است که بخش یازدهم آن با عنوان «تصویر قیامت در دل مظلوم» پرداخته شد.
فراز پانزدهم دعا: «وَ أَعِذْنِی مِنْ سُوءِ الرَّغْبَةِ وَ هَلَعِ أَهْلِ الْحِرْصِ، وَ صَوِّرْ فِی قَلْبِی مِثَالَ مَا ادَّخَرْتَ لِی مِنْ ثَوَابِکَ، وَ أَعْدَدْتَ لِخَصْمِی مِنْ جَزَائِکَ وَ عِقَابِکَ، وَ اجْعَلْ ذَلِکَ سَبَباً لِقَنَاعَتِی بِمَا قَضَیْتَ، وَ ثِقَتِی بِمَا تَخَیَّرْتَ»
مقدمه:
امام سجاد (ع) در این فراز به یک نقطه روان‌شناختی بسیار مهم اشاره می‌کند: گاهی مشکل مظلوم نه فقط ظلم ظالم است، بلکه بی‌تابی و حرص درونی خودش هم هست. اگر دل انسان با حرص و هلع پر شود، حتی پاداش الهی را نمی‌بیند.
تحلیل و تطبیق:
آفت مظلوم: حرص و بی‌تابی؛ مظلوم اگر گرفتار حرص و هلع شد، دو خطر دارد: یا به دنبال انتقام فوری و شخصی می‌رود و از مسیر الهی خارج می‌شود. یا وقتی تأخیر عدالت را دید، ناامید می‌شود و فرو می‌ریزد. امام از خدا می‌خواهد: «مرا از این آفت درونی نجات بده.»
تصویر قیامت در قلب:
امام می‌گوید: خدایا «در دل من تصویر زنده‌ای بگذار از پاداشی که برای من و عذابی که برای خصمم آماده کرده‌ای.» این یعنی ایمان به قیامت فقط یک عقیده ذهنی نیست؛ باید در قلب، مثل یک صحنه واقعی دیده شود.
وقتی این تصویر روشن باشد: مظلوم قانع می‌شود به قضای الهی. و به انتخاب خدا اعتماد می‌کند، حتی اگر عدالت به تأخیر افتاده باشد.
قناعت و اعتماد؛ دو دستاورد بزرگ
قناعت: یعنی آرامش درونی نسبت به آنچه خدا مقدر کرده.
اعتماد: یعنی باور قلبی به اینکه انتخاب خدا، بهترین انتخاب است. این دو حالت، مظلوم را از تلخی و کینه‌جویی نجات می‌دهند و او را مقاوم و امیدوار نگه می‌دارند.
نتیجه‌گیری:
امام سجاد (ع) به ما می‌آموزد که: عدالت‌خواهی بدون کنترل درونی، به کینه و ناامیدی می‌رسد. باید «تصویر قیامت» را در دل زنده کرد تا قناعت و اعتماد در وجود تثبیت شود. این ایمان، موتور محرک مقاومت در برابر ظلم است.
«مظلوم وقتی آزاد می‌شود که دلش به قیامت گره بخورد. حرص و بی‌تابی او را اسیر می‌کند. اما تصویر روشن عدالت نهایی، او را آرام و استوار می‌سازد.»
در یادداشت دوازدهم می‌رویم سراغ فراز پایانی (شانزدهم): «آمِینَ رَبَّ الْعَالَمِینَ، إِنَّکَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ، وَ أَنْتَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ» تا ببینیم چرا امام دعا را با «آمین» و تأکید بر فضل و قدرت خدا ختم می‌کند.
انتهای پیام/
