گروه استان‌های دفاع‌پرس_«سیده معصومه حسینی»؛ سلسله مباحث «عدالت‌نامه‌ای برای عصر بی‌پناهی» با شرح تطبیقی دعای چهاردهم صحیفه سجادیه با عصر حاضر در پیش روی شما است که بخش دوازدهم آن با عنوان «پایانِ دعا، آغازِ امید» پرداخته شد.
فراز شانزدهم دعا:
«آمِینَ رَبَّ الْعَالَمِینَ، إِنَّکَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ، وَ أَنْتَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ»
مقدمه:
هر دعای عمیق، یک نقطه اوج دارد؛ همان‌جایی که دعا به حقیقتی فراتر از خودِ خواسته‌ها ختم می‌شود. امام سجاد علیه‌السلام بعد از همه‌ی فرازها، دعا را با سه محور به پایان می‌رساند: آمین گفتن (یعنی لبیک گفتن و مهر تأیید بر دعا)، یاد فضل عظیم خدا و یاد قدرت مطلق او
تحلیل و تطبیق:
«آمین»؛ اعلام هم‌صدایی با عدالت‌خواهان؛ آمین یعنی «خدایا این دعا را بپذیر».
وقتی امام دعا را با «آمین» ختم می‌کند، در واقع مظلوم را در صف بلند تاریخ قرار می‌دهد: هر کس این دعا را بخواند، به یک جریان هم‌صدایی جهانی و تاریخی با مظلومان می‌پیوندد.
فضل عظیم؛ یعنی عدالت فراتر از استحقاق‌ها
امام نمی‌گوید: «به حق من انتقام بگیر» بلکه می‌گوید: «تو صاحب فضل عظیم هستی». این یعنی: حتی اگر دنیا و تاریخ حق مرا نداد، تو از دریچه فضل و بزرگواری‌ات جبران می‌کنی. این نگاه، دل مظلوم را از حصار «استحقاق شخصی» بیرون می‌آورد و او را به وسعت رحمت الهی وصل می‌کند.
قدرت مطلق؛ تکیه‌گاه نهایی
در پایان، امام عدالت‌خواه را به این حقیقت می‌رساند: خدا بر هر کاری تواناست، پس هیچ ظالمی، هرچقدر بزرگ، هیچ‌گاه از دایره قدرت او بیرون نیست.
نتیجه‌گیری:
پایان دعا، آغاز آرامش است؛ چون دل مظلوم می‌فهمد عدالت فقط وعده نیست، بلکه پشتوانه‌ای قطعی در فضل و قدرت خدا دارد. هر مظلومی که به این نقطه برسد، دیگر شکست‌خورده نیست، حتی اگر در ظاهر زمین زیر پایش لرزان باشد.
«دعای چهاردهم صحیفه، به ما می‌آموزد: مظلوم هرگز بی‌پناه نیست. خدا قبل از اشک‌هایت شنیده، قبل از فریادت دیده. و در پایان، با فضل عظیم و قدرت بی‌کرانش، عدالت را برپا خواهد کرد.»
انتهای پیام/
