به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، «احد شیرزاد» فعال فرهنگی در یادداشتی بر سخنان روز گذشته رهبر معظم انقلاب در دانشگاه امام حسین علیه السلام نوشت: «جوانان عزیز! آینده برای شماست؛ شمایید که باید این تاریخ را با عزتش نگه دارید/ خرمشهرها در پیش است؛ نه در میدان جنگ نظامی، در میدانی که از جنگ نظامی سختتر است؛ البته ویرانیهای جنگ نظامی را ندارد، بالعکس آبادانی به دنبال دارد اما سختی اش بیشتر است»
شکی نیست که از منظر رهبر انقلاب، میدانِ سخت تر از جنگ نظامی، میدان جهاد فکری- فرهنگی- سیاسی است؛ اما در این میدان، کدام عرصه و کدام ناحیه، از همه دشوارتر است؟
اگر بخواهیم سخت ترین و طاقت فرساترین سنگری که در عرصه فرهنگی وجود دارد را مشخص کنیم، انگشت روی کدام عرصه خواهیم گذاشت؟
بی شک آنهایی که اندک تجربه ای در کار جمعی یا همان کار_تشکیلاتی دارند، نیک می دانند که مادامی که «به تنهایی خوب هستند» و «خوب بودن فردی» را پیشه می کنند، مسیر هموار است و دردسر چندانی متوجه فرد نیست، اما همین که لباس تشکیلاتی و کار دسته جمعی بر تن می کند، از در و دیوار مشکلات و مصائب می بارد.
گویی شیطان، انسان را در عرصهٔ فردی رها کرده است! و بلکه در خوب بودن هرچه بیشتر، به او مدد می رساند! به قیمت عدم ورود او به کار تشکیلاتی؛ زیرا امروز، جوان حزب اللهی و مؤمن، برای خوب شدن و خوب ماندن، راهی جز کار تشکیلاتی ندارد و خوب بودن او، در کار تشکیلاتی است که به اثبات می رسد.
جوان مؤمن و انقلابی، باید در کورهٔ مذابِ کار تشکیلاتی قرار بگیرد و آنقدر ضربه بخورد تا پخته شود و مرد میدان های سخت و تاریخ ساز شود؛ این پخته شدن، فقط و فقط در زندگی-جمعی یا همان کار تشکیلاتی حاصل می شود و لاغیر. مسیر ساخته شدن حقیقی انسان، از کار جمعی و گروهی می گذرد.
اما کار تشکیلاتی برای چه؟ و برای نیل به کدام هدف؟ اینجاست که پای «خرمشهرها» به میان می آید.
به راستی، خرمشهرها و خرمشهرهای بزرگ تر کدام ها هستند؟
حرکت به سوی تمدن_نوین_اسلامی، اصلی ترین و قطعی ترین مأموریتی است که امروز بر دوش جوان_انقلابی نهاده شده است؛ مراحلی که تا رسیدن به تمدن نوین اسلامی پیش روی ما قرار دارد- که ما اکنون در مرحلهٔ سوم آن؛ یعنی دولت سازی هستیم- خود، هر کدام خرمشهرهایی هستند که در دلشان خرمشهرهای ریز و درشتی نهفته است؛ و باید خود را برای این مسیر آماده کرد...
