به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، پس از فتح عظیم شبه جزیره ی فاو و اقرار عراق به شکست خود در آن منطقه، مسئولان سیاسی جمهوری اسلامی ایران، سال 1365 را "سال سرنوشت" نامیدند.
پس از حملات پی در پی ارتش بعثی عراق به مناطق مرزی مشترک با ایران، اجرای استراتژی دفاع متحرک و تصرف مهران، رزمندگان اسلام بار دیگر با عزمی آهنین برای مبارزه با نوکران استکبار جهانی و حاکم کاخ نشین بغداد کمر همت بستند تا این بار نیز همانند ماجرای آزادسازی خرمشهر، جنایتکاران بعثی را سر جای خود بنشانند.
رزمندگان اسلام، در شب دهم تیرماه 1365 با یورشی برقآسا به مواضع دشمن بعثی، مهران را برای بار دوم از چنگال نظامیان بعثی آزاد ساختند. دو ماه بعد، با عملیات کربلای 2 و آزادسازی مجدد ارتفاعات 2519 در منطقه ی عمومی حاج عمران، بار دیگر توان رزمی ارتش متجاوز صدام زیر سؤال رفت.
در روز یازدهم شهریور ماه 1365 نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، سکوهای نفتی البکر و الامیه را تصرف و رادارهای جاسوسی دشمن را منهدم کرد. با کسب این پیروزیهای چشمگیر، فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مستقر در قرارگاه مرکزی خاتمالانبیاء(ص) بار دیگر به اجرای عملیاتی گسترده و سرنوشتساز در شرق بصره با هدف فشار بر دولتمردان بعثی برای خاتمه ی عزتمندانه ی جنگ، امیدوار شدند.
در دوازدهم آذرماه 1365 طی اعزامی بزرگ و سراسری 100 هزار نفر رزمنده از سراسر کشور با تجمع در ورزشگاه 100 هزار نفری آزادی تهران، در قالب "سپاهیان محمد (ص)" به صحنه ی عملیاتی خوزستان، اعزام شدند. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، از مدتها قبل برای اجرای عملیاتی گسترده، در شرق بصره طرحریزی کرده بود. با ورود نیروهای بسیجی و پاسدار به خوزستان و تکمیل یگانهای سپاه در منطقه، شناساییها در ساحل شرقی اروند و نهر ارایز توسعه یافت.
در غروب سوم دی ماه 1365 همه ی رزمندگان، لب ساحل اروند به انتظار صدور دستور حمله از سوی قرارگاه مرکزی خاتمالانبیاء(ص) نشسته بودند و آماده بودند که با همه ی مشکلات و تردیدهای فراوانی که در اذهان بسیاری از رزمندگان و فرماندهان وجود داشت، بر دشمن بتازند و بار دیگر تکلیف خود را در مبارزه ی نظامی با استکبار جهانی و ایادی متجاوزش ادا کنند.
در شامگاه سوم دی ماه 1365 عملیات کربلای 4، با رمز "یا رسول الله (ص)" آغاز شد. شواهد و قراین نشان می داد که دشمن نسبت به مکان و احتمالاً زمان عملیات، هوشیار شده است. بمباران و گلولهباران شدید مقرهای رزمندگان اسلام در خرمشهر و نهر ارایز از اول دی ماه تا پایان عملیات کربلای چهار و زدن منورهای فراوان از زمین و هوا همگی نشان از قتل عامی دیگر داشت. با وجود گزارشهای اطلاعاتی مبنی بر تشدید فعالیتهای اطلاعاتی و افزایش استعداد رزمی دشمن در منطقه، این امور همچنان از سوی فرماندهی وقت سپاه پاسداران عادی تلقی شد. شاید بتوان علت این نوع برداشت فرماندهی وقت سپاه از برآوردهای اطلاعاتی و عملیاتی را تجربه ی چنین وضعیت مشابهی در عملیات والفجر 8 در آخرین ساعات منتهی به آغاز نبرد عظیم فاو و عدم هوشیاری دشمن علیرغم گسترش فعالیتهای اطلاعاتی در منطقه ی عمومی والفجر 8 دانست.
از همان نخستین لحظات آغاز عملیات، ارتش بعثی عراق که از پیش در آمادگی کامل به سر میبرد و با تدبیر خاصی تنگه ی بوارین را با سیم بکسل بسته بود، پاتکهای سنگینی را علیه غواصان ایرانی که تازه وارد آب شده بودند، به اجرا گذاشت. فرمانده سپاه به فرماندهان یگانها ابلاغ کرده بود که اگر دشمن تک نیروهای خودی را کشف کرد، به سرعت نیروهای غواص را از آب خارج کنند و اگر آنان حرکت کرده بودند، خود را به نزدیکترین جزیره برسانند. با وجود ابلاغ چنین تدبیری، شدت آتش دشمن و از هم پاشیدگی سازمان رزم یگانهای غواص، عملاً اجرای تدبیر مذکور را غیر ممکن کرد.
ارتش بعثی عراق، فعالیتهای هوایی خود را تشدید و بار دیگر از تسلیحات کشتار جمعی شیمیایی در بمباران و گلوله باران منطقه استفاده کرد. در مورد آمار تلفات و خسارات طرفین درگیر در این نبرد، آمارهای متفاوتی از سوی منابع عراقی و ایرانی ارائه شده است. گفته شده که در نبرد کربلای 4 که با عدم فتح مواجه شد، جمهوری اسلامی ایران سرزمینی را از دست نداد ولی پاتکهای سنگین ارتش بعثی عراق تلفات انسانی و خسارات فراوانی را به قوای ایران وارد آورد. آن روزها صدام و همقطارانش از پیروزیهای به دست نیاورده ی شان بهرهبرداریهای فراوان تبلیغاتی و سیاسی می کردند. آنان تلاش می کردند که عدم فتح ایرانیان را در عرصه های جهانی بزرگتر از حد یک شکست نظامی جلوه دهند.
با وجود انهدام وسیع نیرو و تجهیزات خودی در عملیات کربلای 4، نفوذ یکی از گردانهای تیپ 57 حضرت ابوالفضل (ع) به مواضع دشمن در منطقه ی شلمچه سبب شد تا نقاط آسیب پذیر ارتش عراق در منطقه مشخص و فلش عملیات آینده ترسیم شد.
به علت نزدیکی محورهای عملیات کربلای 4 به منطقه ی مد نظر فرماندهان سپاه، روند شناساییها و جابجایی نیروهای باقیمانده در منطقه تسریع و طرحریزی عملیات بعدی -که به اعتقاد برخی از کارشناسان سیاسی و نظامی، سرنوشت جنگ را تا اندازه ی زیادی به نفع جمهوری اسلامی ایران تغییر داد و بار دیگر توان رزمی ارتش تا بن دندان مسلح صدام را که از توان تسلیحاتی و مشاوره های کارشناسان خبره ی نظامی دنیا استفاده می کرد، زیر سؤال برد- آغاز شد.
به هر روی درد ناشی از جراحات عمیق و شرنگ عملیات کربلای چهار که ظاهراً کام رزمندگان اسلام و ملت ایران را تلخ کرد، با حلاوت پیروزیهای گسترده در عملیات کربلای 5 تسکین یافت.
