به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، پس از 27 سال از ارتحال جانسوز بنیانگذار انقلاب وقت آن رسیده است حقایقی از قرآن که بیان کننده سیرت نبوی آن روح خداست بیان شود. از آنجا که گستره ی این سیرت به سالها زمان و دریایی از صفحات و بیشه هایی از مداد نیازمند است فقط به یک نکته از هزاران بسنده می نماییم:
یکی از صفات بارز پیامبر اعظم (ص) گوش دادن به همه سخنان راست و دروغ مردم و حتی منافقین بود. به همین سبب، منافقین، آنحضرت را انسانی زودباور پنداشتند و از فلسفه ی این عمل غافل بودند. به همین دلیل، دست به تخلفات متعددی میزدند و نگران توجیه آن پیش پیامبر (ص) نبودند تا آن که پس از واقعه ای، آیه 61 سوره توبه نازل شد:
(وَمِنْهُمُ الَّذِینَ یُؤْذُونَ النَّبِیَّ وَیَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَیْرٍ لَّکُمْ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَیُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِینَ وَرَحْمَةٌ لِّلَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَالَّذِینَ یُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ)
از منافقان کسانی هستند که پیامبر را آزار میدهند و میگویند: «او آدم خوشباوری است!» بگو: «خوشباور بودن او به نفع شماست! (ولی بدانید) او به خدا ایمان دارد؛ و (تنها) مؤمنان را تصدیق میکند؛ و رحمت است برای کسانی از شما که ایمان آوردهاند!» و آنها که رسول خدا را آزار میدهند، عذاب دردناکی دارند!
فارس نوشت، مطابق معمول در 10 سال خلافت نایب حجة بن الحسن العسکری علیهماالسلام حضرت روح الله الموسوی الخمینی (ره)، سیره آن بزرگوار بر این آیه نیز منطبق بود چنانکه تبلور آیات دیگر نیز در زندگی آن جلیس القرآن مشهود بود. امام راحل از ابتدای انقلاب، بنابر مصالح جامعه، سراپا گوش بود و بر همین اساس، عزل و نصب و تنفیذ صادر می نمود و وقتی در عمل انجام شده ای مثل تسخیر لانه جاسوسی واقع میشد نهایت استفاده را می برد و آن را بنحو احسن هدایت می نمود.
اما در چند مساله می بینیم که آن عزیز الهی، با وجود تصدیق ظاهری، بعدها اعلام نارضایتی نمود و آنچه در باطن قلب پاکش بود را برملا ساخت تا همگان بدانند طبق آیه مذکور، تصدیق حقیقی آن بزرگوار، در آن امور وجود نداشته و به نحوی بر حضرتش تحمیل شده است.
به این کلمات آتشین امام خطاب به منتظری دقت کنید:
(و الله قسم، من از ابتدا با انتخاب شما مخالف بودم ... و اگر این گونه کارهاتان را ادامه دهید مسلما تکلیف دیگری دارم و میدانید که از تکلیف خود سرپیچی نمیکنم. و الله قسم، من با نخستوزیری بازرگان مخالف بودم ... و الله قسم، من رای به ریاست جمهوری بنیصدر ندادم و در تمام موارد نظر دوستان را پذیرفتم. من با خدای خود عهد کردم که از بدی افرادی که مکلف به اغماض آن نیستم هرگز چشمپوشی نکنم. من با خدای خود پیمان بستهام که رضای او را بر رضای مردم و دوستان مقدّم دارم؛ اگر تمام جهان علیه من قیام کنند دست از حق و حقیقت برنمیدارم.)
همچنین امام پس از قبول قطعنامه تا دو روز چیزی نخوردند و گفتند جام زهر را نوشیدم و پس از آن دیگر خنده بر لب ایشان دیده نشد.
رئوس مطالبی که با ملاحظه ی آیه 61 توبه پیش روی ماست از این قرار است:
امام مانند جدش رسول اعظم(ص) اذن (سراپا گوش) بود.
منافقین از این ویژگی امام سوء استفاده میکردند و مسائلی به امام میگفتند.
امام اگرچه همه نوع سخن و پیشنهاد را می شنید ولی در مرحله عمل فقط به حرف یاران وفادارش گوش می داد که مومن بودند.
اگر امام در اموری که به آنها گوش داده و عمل کرده (مانند نیابت منتظری، قطعنامه، برخی انتصابات) واقعا مومنین را تصدیق کرده باشد آیا این تصدیق واقعی بوده یا بنحو تحمیل بوده است؟
اگر آن تصدیق ها واقعی بوده چرا پس از آن امور، راز دل باز میگشاید و عدم تمایل و تصدیق حقیقی را ابراز می نماید که نمونه ی آن را در نامه ی فوق الذکر مشاهده میکنیم.
سوالاتی که ذهن فرزندان حقیقی روح الله را می آزارد این است که:
چرا این افراد چنین مسائلی را بر امام تحمیل کردند؟ چه منافعی وجود داشته و چه در سر می پروراندند؟
سطح تحمیل تا چه اندازه بوده که آن مرد الهی با وجود استواری در عمل به تکلیف و عدم تقدیم رضای مردم بر رضای خدا، تن به آنها داده است؟
تحمیل کنندگان، مصداق کدام گروه ذکر شده در آیه 61 توبه هستند؟
تحمیل کنندگان از روی جهالت امور را بر امام تحمیل کردند یا از از روی خیانت؟
آیا هم اکنون نیز تحمیل کنندگانی به دنبال تحمیل بعضی امور و شخصیتها بر نائب روح الله الموسوی الخمینی قدس سره الشریف وجود دارند؟
به هر حال جواب این سوالات هر چه که باشد تحمیل کنندگان اگر از روی خیانت، روح الله را آزار داده باشند با ملاحظه ی آیه ی 61 سوره توبه، بدلیل اذیّت کردن فرزند رسول الله صلی الله علیه و آله، مرگ راحتی نخواهند داشت و عذاب الیم در انتظار آنان است.
