روایت فرمانده ای که به تنهایی امام حسین(ع) و یارانش در روز عاشورا تکیه می کرد
احمدعلی ابکایی، پیک گردان امام محمدباقر(ع) لشکر ویژه ۲۵کربلا در گفتوگو با خبرگزاری دفاع مقدس، خاطرات زیبایی را از فاصله زمانی بین عملیات کربلای ۴ و عملیات کربلای ۵ بیان می دارد که در زیر به آن می پردازیم.
بین کربلای چهار و پنج حدود شانزده روز فاصله افتاد. در همین زمان مأموریت سه ماهه بچه ها به اتمام رسید. صحبت رفتنشان بود. باید تصفیه حساب می کردند، اما در موقعیتی نبودیم که نیروهایمان را از دست بدهیم و آنها را به مرخصی بفرستیم . شهید بلباسی "فرمانده گردان امام محمدباقر(ع) لشکر ویژه ۲۵کربلا" دوباره دست به کار شد و با صحبت هایش توانست بچه ها را نگه دارد. بچه ها نمی دانستند که عملیات دیگری در راه است، ولی ما به دلیل ارتباط های کاری که با فرماندهان رده بالاتر داشتیم، می دانستیم اتفاقاتی در راه است. یعنی از وضعیت جنگ چنین چیزی برمی آمد. می دانستیم که دشمن در پاییز و زمستان منتظر ماست و می دانستیم سه ماه است که انتظار می کشد. این البته یکی از ترفندهای ما بود، باید دشمن را خسته می کردیم تا انرژی و توانش را از دست بدهد.
عراق می دانست که ما در زمستان حمله می کنیم، اما تاریخ و محل حمله را نمی دانست و همین مسئله خواب راحت را از آن ها گرفته بود.
ما در کربلای چهار، در مرحلهی اول، در همان شب اول و دوم شکست خوردیم. در این وضعیت اگر ما به نیروهایمان مرخصی می دادیم، خطر بزرگی بیخ گوشمان بود. چون در همان زمان، چندین لشکر دشمن آماده باش کامل بودند و لیکن ما با همین بحث تصفیه ترفند زدیم و گمراهش کردیم. می دانستیم که اگر دشمن بفهمد ما به نیروهایمان مرخصی دادیم، او هم خود به خود نسبت به عملیات بی خیال می شود.
بنابراین یا نیروهایش را آزاد می کند یا آن قدرها برای دفاع از خود آمادگی نشان نمی دهد. این تدبیر فرماندهان در فاصله ی بین عملیات کربلای ۴ و ۵ جواب داد.
فرماندهان می دانستند دشمن همیشه در پی گرفتن اطلاعات است و در اهواز و مناطق دیگر جاسوس و ستون پنجم دارد. یکی از لشکرها را انتخاب کردند و گفتند: شما نیروهایتان را مرخص کنید.
وقتی مرخصی دسته جمعی صادر می شد، لشکر ما چندین اتوبوس تهیه می کرد. مثلاً اگر قرار بود لشکر ما، پنج گردان را به مرخصی بفرستد، به اندازهی پنج گردان اتوبوس تهیه می کرد و همه می آمدند "هفت تپه" (عقبه لشکر ویژه ۲۵ کربلا)، نیروها را سوار می کرد و مستقیماً به مازندران می برد.
قرار شد نیروهای آن لشکر یا تیپی که برای مرخصی انتخاب شده است را آزاد کنند و آن ها را برای تهیه بلیط روانهی شهر اهواز کند تا همه آنها از اهواز به سمت خانه هایشان بروند. ستون پنجم فکر کرد کل نیروهایمان به مرخصی رفته اند و به عراق اطلاع دادند. دشمن هم فکر کرد ما دیگر قصد عملیات نداریم. آخر به تعداد نیروهای یک لشکر ریخته بودند داخل شهر، همه در حال تهیهی بلیت بودند. ترمینال پر شده بود از رزمنده هایی که عطر لباس خاکی شان را نمی شد از آن ها جدا کرد. با همین خبر، عراق بخشی از نیروهایش را آزاد کرد. مطمئن شده بود دیگر عملیات نمی کنیم. در حالی که ما فقط یک لشکر از کل نیروهایمان را به مرخصی فرستاده بودیم.
دشمن استرس داشت. برعکس، ما اعتماد به نفس داشتیم. چون حمله کننده بودیم و ابتکار عمل دست ما بود. این یک جنگ روانی بود. نیروهای عراق سه ماه تمام در حالت آماده باش بودند. البته از شکست ما در کربلای چهار خیلی خوشحال و در عین حال مغرور شده بودند. در همین فاصله، فرماندهان ما جلسات متوالی را برقرار کردند و هماهنگی ها را انجام دادند.
در یکی از همین جلسات، آقای هاشمی رفسنجانی که آن موقع نمایندهی امام(ره) در جنگ بودند، به اتفاق آقای محسن رضایی و بعضی از فرماندهان تیپ های لشکر ۲۵ کربلا در جلسه ای که در پادگان گلف اهواز برگزار شده بود، شرکت کردند.
این روزها ما در هفت تپه بودیم و کماکان درگیر کار آموزش و کانال رَوی، یادم هست یک روز یکی از بچه های روستای قراخیل قائم شهر که از بسیجی ها بود، آمد پیش شهید بلباسی؛ صحبت هایی کرد و گفت که از لحاظ مالی وضع خوبی ندارد و خانواده اش زنگ زده اند گفته اند که از لحاظ مالی در مضیقه اند و خواست که بلباسی به او تصفیه حساب بدهد. جواب بلباسی منفی بود. گفت: فعلاً نمی توانم تصفیه حساب بدهم. آخر اگر به یکی تان تصفیه بدهم، خیلی ها می آیند و همین تقاضا را می کنند.
ده روزی به شروع عملیات کربلای پنج مانده بود که دوباره آمد. گفت: پس لااقل چند روز مرخصی بدهید بروم مشکل خانواده ام را حل کنم و برگردم. زن و بچه ام پولی ندارند.
جواب بلباسی همان بود که بود. با او صحبت کرد و راضی اش کرد بماند. دو روز گذشت دوباره آمد، با چهره ی نگران تر، گفت: آقای بلباسی! من خیلی تحت فشارم. خانواده ام نامه داده اند.
بلباسی گفت: اگر بروی شاید به عملیات نرسی.
نگاهی به بلباسی کرد. مردَّد بود. هر وقت یاد خانواده اش می افتاد، بیشتر اذیت می شد. رفت و بعد از دو روز کلنجار رفتن با خودش، برگشت. گفت: آقای بلباسی! من نمی روم. تصمیم خودم را گرفته ام فقط یک مرخصی بدهید تا بروم تلفن بزنم.
رفت لشکر و بعد از چند ساعت دوباره آمد پیش ما و گفت: من مشکلم حل نشد ولی در این مدت خیلی با خودم درگیر بودم، گیر کرده بودم بین رفتن به خانه و حل کردن مشکلات و ماندن در عملیات. امروز رفتم زنگ زدم، به همسرم گفتم: شما را سپردم به خدا. او ماند و در همان عملیات کربلای ۵ هم به شهادت رسید.
بحث تصفیه حساب بسیجی ها هم گرد و خاک بلند کرده بود. شهید بلباسی غروب هر روز در حسینیه با نیروها صحبت می کرد. کار به جایی رسید که بلباسی در صحبت هایش دائم تکیه می کرد به تنهایی امام حسین(ع) و یارانش در روز عاشورا، این جریان را به جنگ خودمان وصل می کرد. نیروها اغلب تحت تأثیر قرار می گرفتند و نظرشان کم کم درحال عوض شدن بود.
زمزمه ی رفتن کمتر شد. تفسیرهایی که شهید بلباسی از داستان عاشورا ارائه داده بود، دل سنگ را هم آب می کرد و باعث شده بود، جلوی وسوسهی شیطان که درست توی لحظه های حساس، آفتابی می شد و بچه ها را به یاد دنیا و زن و فرزندشان می انداخت، گرفت.
بلباسی هم به رده ی بالاتر خودش قول داده بود که همه ی نیروهایش در عملیات شرکت می کنند. حالا طوری شده بود که نیروها برای عملیات، لحظه شماری می کردند. البته چند نفری در گردان داشتیم که خودشان بی اجازه مرخصی رفتند و بیشتر از چهار نفر نبودند. یادگارِ این چند روز، عزاداری و سینه زنی های حسینیه بود. همه در قرنطینه کامل بودیم. شرایط سختی را پشت سر می گذاشتیم.
فرمانده یکی از گروهان هایی که ما داشتیم، آقای پورباقری اهل گلوگاه بود. یک بار آمد و از بلباسی خواست که او را بفرستد. بلباسی گفت: شما فرمانده گروهان هستید، اگر شما بروید یک گروهان ناقص می شود. شما گروهان تان را می شناسید، تسلط دارید و جای شما هم کسی نیست که این قدر اشراف داشته باشد.
قانع شد و نرفت. می دانستیم که بچه اش تازه به دنیا آمده. هنوز یک ماهش نشده بود. شادی پدرانه ای در چشم هایش می درخشید. او هم مانده بود و در همان عملیات هم خودش، هم جانشین اش، هم معاونش شهید شدند. هر سه تا قد بلند و درشت اندام و هیکلی بودند. من خودم بالای سرشان حاضر بودم.
