به گزارش دفاع پرس از فارس، سومین نشست از سلسله نشستهای نقد و بررسی آثار شاعران متعهد و برتر با بررسی اثر مشترک زوج شاعر «غلامرضا کافی و پروانه نجاتی» با حضور استادان، شاعران و علاقهمندان، به همت بسیج هنرمندان و اداره حفظ آثار فارس برگزار شد.
رضا اسماعیلی و حمیدرضا شکارسری دو شاعر و منتقد ارزشمند کشوری میهمانان و منتقدان اصلی این نشست بودند و به نقد و بررسی کتاب «در آشیان چکاوک» پرداختند.
رضا اسماعیلی با بیان اینکه دکتر کافی پای آثار انقلاب را به دانشگاه کشاند، اظهار داشت: بهترین ویژگی این شاعر، روشمند کار کردن و داشتن سعه صدر علمی است و هیچگاه با سلایق شخصی کار نمیکند.
این منتقد با خواندن یکی از غزلها به نام شلمچه گفت: غزلها زبانی نرم و سهلالممتنع دارند و قصیدهها و مثنویها با صلابت و درشت بیان شدند؛ که به شعرهای علی معلم و حمید سبزواری نزدیک است. غزلهای غلامرضا کافی چیزی مابین غزل و قصیده است و به نظر من اگر او سبک کتاب ترانکهایشان را ادامه دهد مخاطبین را بیشتر جذب میکند.
وی افزود: تعداد کلمات محجور و ثقیل این کتاب در آثار غلامرضا کافی بسیار زیاد است و باید به فرهنگ لغت مراجعه کرد و مخاطب عام نمیتواند با آن ارتباط برقرار کند. اما در شعرهای پروانه نجاتی نرمی بیشتری وجود دارد و مخاطبین راحتتر میتوانند با آن ارتباط برقرار کنند و از نکات مثبت دیگر این دو شاعر قرار دادن بخشی از کار به عهده زنان است.
این منتقد عنوان کرد: در یک مقطعی مثنویسرایان در سرودههای خود نام و تاریخ عملیاتها را آورند؛ چون سفارشی بود؛ اما در دیگر آثار این روش به ذوق میزند؛ که در بعضی از آثار نجاتی دیده میشود. مسئله دیگری که میشود به آن اشاره کرد اینکه اگر نام پروانه نجاتی را از پایین شعر حذف کنیم مخاطب آن را یک مرد تصور میکند و تنها یک غزل با لحن زنانه سروده شده است.
حمیدرضا شکارسری یکی دیگر از منتقدان شرکتکننده در این نشست، اظهار داشت: ارائه کتاب بهصورت مشترک کار حرفهای نیست و مخاطب و منتقد همزمان با دو گونه و سلیقه روبهرو میشود.
شکارسری افزود: ما در پیشانی شعر میخوانیم «حماسی»؛ اما فقط شعرهای غلامرضا کافی حماسی است و شعرهای پروانه نجاتی تغزل است. ما با دو نوع بیان کلمه روبهرو میشویم. کلمات سخت و احتیاج به فرهنگ لغت در اشعار کافی و کلمات ساده و ملموس در اشعار نجاتی که اولی مخاطب خاص را میطلبد و دیگری مورد استقبال مخاطبین بیشتری است.
این منتقد با بیان اینکه هر دو شاعر نگاهی ساده و سیاه و سفید به جهان دارند، گفت: با اینکه این دو همکار نگاه خاکستری ندارند، اما در در آثار غلامرضا کافی برجستهسازی صوری دیده شده و مخاطب آن را متوجه نمیشود و این فخرفروشی به مخاطب و کلنجار رفتن با زبان است و در آثار پروانه نجاتی برجستهسازی عاطفی دیده میشود.
وی افزود: ادامه این روش در آثار غلامرضا کافی راه را برای نوسرایی سخت میکند؛ ولی پروانه نجاتی به علت زبان ساده آثارشان زمینه برای نوسرایی دارند. ما هم شاعر همعصر داریم هم شاعر معاصر، اولی کسی است که در عصر ما شعر میگوید و دومی علاوه بر این دغدغههای شعر معاصر هم دارد؛ که میتوان گفت پروانه نجاتی شاعر معاصر است و غلامرضا کافی شاعر همعصر.
این دو منتقد و شاعر هر دو تاکید کردند که نقدها مربوط به «در آشیان چکاوک» است؛ نه دیگر آثار این دو شاعر، و این دو شاعر از شاعران بارز انقلاب هستند.
در انتهای نشست از این دو شاعر تقدیر به عمل آمد.
انتهای پیام/
