ساکن ملک اعظم

نشسته بود پای صحبت‌های امام که ناگهان گریه‌اش گرفت، گفت: «اگر حضرت امام (ره) این همه از سرمایه ولایت خودشان برای جنگ مایه می‌گذارند، بخاطر این است که ما آن طور که باید تلاش نمی‌کنیم. گریه من برای مظلومیت صحبت‌های امام است! اگر بنا بود خون دل خوردن‌های امام را به ما بدهند، از شدت غصه، در جا می‌مردیم!»

روز به روز مسؤولیت‌های بالاتری به من می‌دادند. وسوسه‌ای به سراغم آمد که تو دیگر برای خودت فرد مهمی شدی. همان جا خودم را شکستم و جلوی هوای نفسم را گرفتم. تصمیم گرفتم تا وقتی که مشکل نفسم حل نشده، دیگر تن به هیچ مصاحبه‌ای ندهم.