اریش رمارک

سیدجعفر خاطراتش را روایت می‌کند، بی اینکه در ایجاد تصاویر تلخ جنگی، دست به دامن بیان و نثر احساسی بشود. او فقط با رجوع به خاطراتش، آنچه را بوده روایت می‌کند، تقدس‌گرایی نمی‌کند و به زور از خود و هم‌رزمانش قهرمان‌های شجاع نمی‌سازد؛ و این نقطۀ قوت روایت‌هاست.